ඔසිමැන්දියස්

(ෂෙලී නමැති ඉංග්‍රීසි කවියාගේ කවි සංකල්පනාවක් විකාසනය කිරීමෙන් සැකසිණ)

රජුන් හට ද රජකම් කළ අසම සම

ඔසිමැන්දියස් වෙමි මම ලොව පතළ නම

සුරුකම් මගෙ බලව් තෙපි දුබලයිනි හැම

යන මේ වදන් විය අඩිතාලමෙහි එම

(ඔසිමැන්දියස් - ෂෙලී).

සියුම් වැල්ලෙන් සැදීගත් වැලිතලය පෙනෙන තෙක් මානයේ පැතිරී තිබිණ.

නිල් අහස් කුසෙහි තැනින් තැන පා වෙන, සුදු හංසයන් වැනි වලා පටල අතරින් පෙරී එන ළහිරු රැසින් වැලිතලය නෑවෙයි.

විටින් විට සුළං පහර සැඬ වෙයි. එවිට වැලි රැලි නැඟී විසිරී පැතිරෙයි.

මුළු පරිසරය ම නිහඬ බවක ගිලී සිටී.

සැරයටියක් අතින් ද, හිස් වැස්මක් හිසින් ද ගත් දේශාටකයා, කිසිදු බියක් සැකක් පැකිළීමක් නැති ව ඉදිරියට ම ගමන් කරයි. තිර අදිටනක් හා බලාපොරොත්තුවක් ඔහු තුළ ඇති බව ඔහුගේ බැල්ම කියා පායි.

කෙමෙන් දැඩි වන හිරු රැස්, දේශාටකයාගේ දිරිය බිඳලන්නට සමත් නොවූයේය.

දේශාටකයා තිර අදිටනින් ගමන් කරන්නේ, වරක් සිය විකුම් පැරකුම් බලයෙන්, තද තෙදින්, ලොව කැළඹූ, සතුරු හද වෙවුල් වූ මහා අධිරාජයෙකු වෙනුවෙන් නැංවුණු විශාල පිළිරුව නැරඹීමේ අදහසිනි.

එකල මේ අධිරාජයාගේ කිතු ගොස ලොව කම්පා කරමින් පැතිරී ගියේය.

ඔහුගේ තෙද ගින්නෙන්, සතුරු හදවත් තැවී දැවී ගියේය.

ඔහුගේ සැහැසිකම්, කුරිරු ගති පැවතුම් නිසා, සතුරන් පමණක් නොව, මිතුරෝ ද, නිබඳ වෙවුලුම් ගත් හදවත් ඇති ව කල් ගෙවූහ.

රාජ සභාවේ කවියා විසින්, සුලලිත පද මාලාවෙන් විසිතුරු කොට බඳනා ලද ප්‍රශස්ති කාව්‍ය, වන්දිභට්ටයන් විසින් ගායනා කරනු ලැබිණ.

සුර ළඳුන් සදිසි පුරවමියෝ, අධිරාජයාගේ රන් සුහසුන දෙපස සිට හිම ගිරි ගඟුලැල්ලේ පැහැය ගත් සෙමෙර වල් විදුනාවෙන් ඔහුට පවන් සැලූහ.

දේශාටකයා අධිරාජයාගේ දැවැන්ත පිළිරුව ඉදිරියට පැමිණියේය.

විසිතුරු වේදිකාවක් මත ඉදි කරනු ලැබූ දැවැන්ත පිළිරුව නැරඹීමට ඔහු ඇස් නැගීය.

දැවැන්ත පිළිරුව බඳින් කැඩී ගොස් තිබිණ. ඉතිරි වී ඇත්තේ බඳින් පහළ කොටස පමණකි. පිළිරුවේ යෝධ පා යුවළ දුටු දේශාටකයා ගේ හදේ සැල්මක් ඇතිවිණ.

පිළිරුවේ හිස වැලිතලය මත වැටී තිබිණ. දේශාටකයා විමසුම් ඇසින් පිළිරුව දෙස බැලුවේය.

වේදිකාවේ කොටන ලද අකුරු පෙළක් ඔහුගේ නෙත් ඇද ගත්තේය.

"මම වෙමි මුළු ලොව දිනු ජගතා"

දේශාටකයා මුහුණ බිමට හරවා ගෙන සිතිවිල්ලෙන් පසු වෙයි. ඔහු මඳ වේලාවක් දෙනෙත පියා ගෙන, සුළං පහරට කන් දීගෙන සිටියි. සුළඟ සමග මුසු වූ ගීත රාවයක් ඔහුට ඇසෙයි.

මම වෙමි මුුළු ලොව දිනු ජගතා

මම වෙමි රුපු දප බිඳි සමතා

තෙද බල ඇති සතුරන් එඩි බින්දා

ලොව හැම තැනකම දිය දද බන්දා

රුපු සිරසෙහි පා නිය රැස් රන්දා

මම වෙමි මුළු ලොව දිනු නරනින්දා

ඔහු දෙනෙත විදහා දෙපස බලයි.

සුළඟ සාවඥ ලෙස සිනාසුණේය. එහි දෝංකාරය මුළු ‌වැලිකතර වසාගෙන පැතිරී ගියේය.

සුළං රැලි නැගෙමින්, වැලි රැලි පැතිරෙන්නට විය. පිළිරුවේ හිස වැල්ලට යට වී ඇත.

කාලය ගෙවී ගොස්ය.

දේශාටකයා නැව් තොට බලා ගමන් කරයි.

ගමන් මග දිගය.

අහසේ හිරු මැකෙයි.

සැඳෑ අඳුර පැතිරෙයි.

අහසේ තරු නැගෙයි.

එදා රජිඳුගේ තෙදින් සැලුණු තරු අද සාවඥ ලෙස සිනාසෙති'යි දේශාටකයා ට සිතිණි.

පර්සි බිෂේ ෂෙලී

7 වන ප්‍රමාණයේ මවුබස කියවීම් පොතක ඇතුළත් පාඩමකින්...

මෙය ගැන සඳහනක් නිදහස් සිතුවිලි බ්ලොගයේ රවි සහ රසික විසින් සටහන් කර තිබුණි.