අවසානයක් නොවේ - 38

එක මොහොතකදී සිදුවීම් තුනක් සිදුවිය. පහත සිට ඉහළට විසි කෙරුණු වානේ යොත් දෙකක් ලෝකී සහ අංග්ර්බෝදා ගේ සිරුරු වටා එතුනේ සිතුවිල්ලක බඳු වේගයෙනි. ඇතෙකුගේ සොඬට හසුව ඔවුන් වාඩි වී සිටි දැවැන්ත අත්ත බිඳී ගියේ ද එවිට ම ය.

බිම පතිත වූ යෝටුනයෝ දෙ දෙනා සිහි එළවා ගනිද්දී අග්නි සහ ශක්ති සිය වානේ පාෂයන් ඔවුන්ගේ සිරුරු වටා තද කරමින් සිටි අතර, තරබාරු සිරුරැති අයියනායක හෙවත් පුල්ලෙයාර්, ඕනෑම අවස්ථාවකට සූදානම් ව ඔවුන් පිටුපස සිටගෙන සිටිනු දැකිය හැකි විය. 

37 කොටස

නෝර්ඩික් දුෂ්ඨයන්ගේ සිරුරු වටා වානේ යොත එතී තිබුණේ දෑත් ද සිරුරට තබා වෙළමිනි. එසේ සිටිවන ම, ලෝකී සුරතේ මැදැඟිල්ල හා මහපටැඟිල්ල ගටා, අසුරක් ගැසී ය. එකෙණෙහි ඔහුගේ සිරුර සිහින් හැඩයක් ගත්තේ ය. එහෙත්, වානේ මද්ද ඔහුගේ සිරුරේ ප්‍රමාණයට ම හැකිළුණා මිස, ඔහු ට කෙසගක හෝ ගැළවීමක් නොලැබුුුණි. 

"මේක නවත්තපන් ලෝකී" අග්නි ඇගේ සුරතේ වූ වක් කඩුපත නෝර්ඩික් දෙවියාගේ ගෙළට පහත් කළා ය. "නුඹේ හමුදාව ආපහු යවපන්..."

"ඔවුන් මගෙ පාලනයෙන් තොරයි." ලෝකී ගේ මුහුණේ පැවති සමච්ඡල් සහගත සිනහව පහවුනේ නැත. ඔහු ඒ අසළම සිට මහා හිම යෝධයෙකු මෙල්ල කිරීමට උත්සාහ ගන්නා සිය අඩ සොහොවුරා හෙවත් තෝර් දෙස යටැසින් බලා, හඬ උස් කළේ ය. "නුඹලට තේරෙන් නැද්ද? මම මේ උත්සාහ ගන්නේ, රැග්නරොක් යුද්ධය වළක්වන්න. නුඹලා මහා ආත්මාර්ථකාමී විදිහට අමෘතය හංගාගෙන ඉන්නවා. මම උත්සාහ කරන්නෙ ඒක සුදුසු සියලු දෙනාට ලැබෙන විදිහට බෙදා හරින්න..."

"නෑ... නුඹ වැරදියි..." කෑ ගසමින් තෝර් උඩ පනිමින්, සුරත කරකවා, හිම යෝධයාගේ නිකටට බරැති මිටි පහරක් එල්ල කළෙන්, යෝධයා ආපසු ආවාටයට ම වැටුණි.

"මේ ලෝකයේ සදාතනික ‌කිසි ම දෙයක් නෑ ලෝකී..." තෝර් අග්නි හා ශක්ති අසළට පැන්නේ ය. "අමෘතය ලබාගත් උදවිය මේ ලෝකයේ සමතුළිතයට අස්වාභාවික බාධාවක් විතරයි. ඒක තවත් වැඩි කරන්න කිසිම උවමනාවක් නෑ. රැග්නරොක් සටනින් පස්සෙ අලුත් වුණු පොලොවේ ජීවිය නැවතත් පැතිරෙනවා, ඊග්ඩ්‍රසීල් ගහ පාමුළ හැංගිලා හිටපු මිනිස්සු සහ අනෙක් අයගෙන්..."

ලෝකී හඬ නඟා සිනාසුණේ ය. "ඉස්සරහට වෙනවය කියලා කියන දේවල් විශ්වාස කරන්න උඹ සාම්ප්‍රදායික වුණාට, මම උත්සාහ කරන්නේ තියෙන දේ රැක ගන්න. බලපන් නුඹලට වෙන දේ..."

ඔහු හිස හරවා පෙන්වූ දෙස බැලූ ටිරෙල්, අග්නි හා ශක්ති දුටුවේ හිම යෝධයන් හා ඕගරයන් ගණනින් වැඩි වෙමින් පවතින ආකාරයයි. මහසෝනා ගේ පපුවේ වූ තුවාල දෙකකින් භයානක ලෙස ලේ වැගිරෙමින් තිබිණ. ඔහු නැවත නැවතත් ඉදරියට පනිමින් දෑතින් සටන් කළ ද, එන්න එන්න ම ඔහුගේ ඔද පිරිහී යනු පෙනුණි. රුද්‍ර, ඉන්ද්‍ර, ස්කන්ධ, සුමන හා ඇත්කඳ ළිහිණියා තවමත් ප්‍රකෘතිමත්ව සිටිය ද, දහසක පමණ අමනුෂ්‍ය හමුදාවක් මෙල්ල කර පළවා හැරීම අපේක්ෂා කළ නොහැකි ඉළක්කයක් වූ බව පැහැදිළි විය.

තෝර් හිස දෙපසට වනා, සිය සුරත වට දෙකක් කරකවා, මිටියෙන් දමා ගැසී ය. කරණම් ගසමින් ඉහළින් ඇදී ගිය මෙයොල්නීර් නම් මහා මිටිය, සචේතනික වස්තුවක් මෙන් ඉහළ යමින් නැවතත් පහතට වැටෙමින්, එහි වූ හිම යෝධයන් දහ දෙනෙකුගේ පමණ හිස් මත වැරෙන් වදිමින්, ගුවනේ රවුමක් කැරකී ආපිට තෝර් ගේ ම අතට ආයේ ය. එසැණින් හිස් පාත් කරගෙන දිව ආ ඕගරයෝ රෑනක් තෝර් ගේ දෙපා බදාගත් හ. විඩක් දෙකක් වැනුණු ටිරෙල් කපා හෙළූ ගසක් මෙන් ඇද වැටුණි. ශක්ති සහ අග්නි සිය දෑතේ ම වූ මුවහත් ආයුධ වලින් පහර දී තෝර් ගළවා ගන්නට යත්න දැරූ හ. 

සුමන ගේ මෙහෙයීමෙන් ‌ඇත්කඳළිහිණියා ඕගරයන් හතර පස් දෙනා බැගින් සිය දැවැන්ත නිය පහුරුවලින් අල්ලා මිරිකා දමමින් යුධ පිටියේ ඒ මේ අතර පියාසර කරනු දැකිය හැකි විය.

හාත්පස වූ අඳුර පහව ගියේ, මිහිදුම තුනී වී සීතල දුරු වී ගියේ, එක් වරම ය. හිම යෝධයන් සහ ඕගරයන් ආපිට ආවාටයට ම පසුබැස්සහ. අන්තිම ඕගරයාත් ආපිට හැරුණු විගස, ආවාටය වැසී යන්නට පටන් ගත්තේ ය. 

මවිතයට පත් වූ අග්නි හා ශක්ති එකවරටම හැරුණේ ලෝකී සහ අංග්ර්බෝදා වානේ පාෂයෙන් වෙළා දමා සිටි ගස පාමුළ වෙත ය. එහි සිරකරුවෝ දෙදෙනා තබා ආ විලසින් ම බිම පෙරළී සිටි අතර, අයියනායක ඔවුන් ගේ හිස් අසළ බිම වීරාසනයෙන් වාඩි වී සිටියේ මඳ සිනහවක් නැඟුනු මුහුණින් යුතුව ය. 

ස්කන්ධ මයුරයාගේ පිටින් බිමට බැස්සේ නෝක්කාඩුවක් කියමිනි. "අර බලන්න. අපි දාඩිය හෙළාගෙන, ලේ වගුරුවාගෙන සටන් කරනව. නමුත් අන්තිම පියවරේ දි අයියා ලකුණු දාගන්නවා."

ශක්ති සිය කඩවසම් පුත්‍රයා වැළඳ ගත්තී ය. රුද්‍ර ඔහුගේ උරහිස වටා අත යවා තමන් වෙතට ඇදගෙන පුත්‍රයාගේ  හිස ට වමතින් තට්ටු කළේ ය. "අයියා එයාට පුළුවන් දෙය හොඳට ම කරනව. මොකද, එයා ට පුළුවන් ද යුද්ධ කරන්න? නුඹ හැදිලා තියෙන්නේ ම රණ වික්‍රම වලට. කාටවත් බැහැ නුඹ ගේ මහන්සිය සහ කැපවීම ප්‍රශ්න කරන්න..."

*    *    *

මහනුවර මහා නගරය වූ කලී, සෙන්කඩ නම් මහ බලැති උග්‍ර තවුස් දම් ඇති තාපසයෙකුගේ වාසය බවට පත් ව තිබී, පසුව ජනාවාසයක් බවට පත්ව, කෝට්ටේ රාජධාණි කාලයේ පටන් නගරයක්, යුධ බළකොටුවක් සහ පරිපාලන මධ්‍යස්ථානයක් බවට සංවර්ධනය කෙරුණු පුරයක් විය. කඳුවළල්ලින් වට වූ බේසමක් වැනි නගරයට නිරන්තර වැස්සෙන් රැස්වන වැසිදිය කඳ බැහැර කෙරුණේ, පුරාතන ලාංකික දැනුමින් ඉදිකෙරුණු මහා උමං පද්ධතියකිනි. අඩි දහයක් පමණ උස්, ඕවලාකාර හරස්කඩ හැඩයක් ඇති වන පරිදි පොළොව සාරා, පිළිස්සු මැටි ගඩොලින් බිත්ති සකස් කර තැනුණු මේ මහා උමං, නගරයේ සෑම විථියක් ම යටින් මහා ජාලයක් මෙන් දිව ගියේ ය. අවසානයේ ඩ්‍රේක් හට ද රැකවරණ ස්ථානය වූයේ මේ මහා උම්මග්ග ජල මාතිකාවයි.

හිරු රැසින් දැවුණු සම සහ ඇසිපිය, නැවත ප්‍රකෘතිමත් වී එද්දී, උමං මාර්ග දෙකක් හමුවන හංදියක ඇණ තබා ඉඳගත් ඇඩම් කල්පනාවට වැටුණේ ය. සිය සිරුරේ සෑහෙන වෙනස්කම් තොගයක් සිදුවී ඇති බව, නොයෙක් සංවේදනවලින් ඔහුට දැනෙමින් තිබුණේ ය. දෑස එයින් ප්‍රධාන විය. මඳ හෝ හිරු එළිය පොදක් වැටුණු ස්ථානයක් දෙස දෑස් රිදවා නොගෙන බැලිය නොහැකි බව... අවුවට පිළිස්සුණු සම නැවත ලියලා ආව ද, මෙතෙක් කල් ඔහු සතුව තිබූ දුඹුරු පැහැය වෙනුවට සුදුමැළි බවට හැරුණු සමක්... රන්වන් හිසකේ කලු පැහැ ගැන්වී තිබූණි. භයංකර ම දෙය වූයේ සිරුර අභ්‍යන්තරයෙන් නැඟී ආ පිපාසිත බවය. 

තවත් කොටසක් ළඟදීම...