වැම්පයර් විහිළු කතා (ඔව්... එහෙම එව්වත් තියෙනව)

වැම්පයර්ලා තුන් දෙනෙක් දවසක් රෑ කතා වුණා, තමන් අතරින් දක්ෂම කෙනා තෝරන්න. 

ඔන්න ඉතින් පළවෙනියා ඉතා ම වේගයෙන් පියාඹලා ගියා, පැයට කිලෝමීටර් සීයක විතර වේගයෙන්. ගිහින් විනාඩි කීපයකින් ආපහු ආවා. කටේ හැම තැන ම ලේ...

"අර පේනව නේද, කන්ද උඩ සංචාරක බංගලාවක් තියෙනව..." එයා ඇහුවා, අනික් අයගෙන්.

"ඔව්?"

"මං ඒකට පියාඹලා, ඒකෙ හිටියා පස් දෙනෙක්. උන් ඔක්කොම වේළෙනකං ලේ බීලා, මරලා දාලා ආවා..."

දෙවෙනියට හිනා. එයා පියාඹලා ගියා කලින් කෙනාටත් වඩා වේගයෙන්. ගිහින් මිනිත්තු දහයකින් විතර ආවා, කටෙයි, නිකටෙයි, බෙල්ලෙයි ලේ තවරගෙන.

එයා අත දික් කරලා පෙන්නුවා ඈත තියෙන ගම්මානය...

"අර පේනව නේද, ඈත තියෙන ගම?"

"ඔව්?" අනික් දෙන්නා කිව්වා.

"ඒ ගමේ පවුල් පණස් දෙකක් උන්නා. මං ඒ ඔක්කොම දෙනාගෙ ලේ බීලා ආවෙ..."

තුන්වෙනියා මොකවත් කියන්නෙ නැතුව, අර දෙන්නට ම වඩා වේගයෙන් පියාඹලා ගියා. පැයට කිලෝ මීටර් තුන්සීයක විතර වේගයෙන්. ඒ ගිහින් විනාඩියකින් විතර ආපහු ආවා, නහයෙයි කටෙයි, නළලෙයි... හැම තැන ම ලේ තවරගෙන.

හොඳට ම මහන්සි වෙලා ආපු තුන්වෙනියා, අනික් දෙන්නට අත දික් කරලා පෙන්නුවා ගහක්...

"තමුසෙලට පේනව ද, අර ඈත තියෙනව, තඩි පයින් ගහක්?"

"ඔව් ඔව්...?" අනික් අය ඇහුවෙ, ඒ මොන විදිහෙ වික්‍රමයක් ද කියල දැනගන්න.

"මට පෙනුන් නෑනෙ අයිසෙ, කලින් සැරේ යද්දි..."

*    *    *

වැම්පයර් කෙනෙක් බැංකුවකට ආවා, තුවක්කුවක් අරගෙන. උඩට වෙඩිල්ලක් තියපු එයා, කෑ ගැහුවා...

"එකෙක්වත් හෙල්ලෙන්ඩ එපා, කුඩු වෙන්ඩ වෙඩි තියනව."

ඊට පස්සෙ ටෙලර් කවුන්ටරේකට මල්ලක් විසි කරලා, ඒක සල්ලිවලින් පුරවන්න කියලා කිව්වා.

"මේ... අයියෙ..." ඔය අතරෙ බැංකුවෙ උන්න එකෙක් බයෙන් බයෙන් ඇහුවා... "ඔයා යන්ඩ ඕනෙ ලේ බැංකුවකට නෙමෙයි ද?"

"නෑ මල්ලි... මට ශාපයක් වැදිලා තියෙනව..."

"ශාපයක්?"

"ඔව්. මට හැම කෙනාගෙන් ම ලේ බොන්ඩ බෑ. මට ලේ බොන්ඩ පුළුවං, ගොබ්බ පණ්ඩිතයන් ගෙන් විතරයි. ඒකයි මම මෙහෙම වැඩක් කරන්නෙ. මේ ස්ටන්ට් එක කරපු හැම තැනක ම, එක ගොබ්බ පණ්ඩිතයෙක් හරි උන්නා..."

*    *    *

දවසක්, මනුස්සයෙක්, වැම්පයර් කෙනෙක් ගෙ පපුවට උලක් ගැහුවා. සොම්බියෙක් ට මැරිලා වැටෙන්ඩ ගැහුවා, ඊට පස්සෙ යකෙක්ගෙ ඔළුව පැලෙන්ඩ ගැහුවා. උන් තුන් දෙනා වැටිලා ඉද්දි, අර මනුස්සයගෙ බිරිඳ එතෙන්ට කඩං පැන්නා විළාප දීගෙන.

"ඇයි මනුස්සයෝ... තමුසෙට පිස්සු ද? මේ ළමයි ට රස කැවිලි නෙ ‌දෙන්ඩ තියෙන්නෙ, මේ හැලොවින් දවස නෙ..."

*    *    *

අන්තිම කතාව ටිකක් අවර යි. ඒ නිසා ගෑණුළමයි සහ සියුමැලි පාඨකයො මේක ප්‍රසිද්ධියෙ කියවන්ඩ එපා. කියෙව්වෙ නෑ වගේ පහළ කමෙන්ට් සෙක්ෂන් එකට යන්න...

දවසක් මනුස්සයෙක් කැළේ අතරමං වුණා. එයා පාරක් හොයාගෙන එහෙ මෙහෙ යද්දි, එක පාරට ම ගහක් අස්සෙන් කඩං පැන්නා, සුදුමැළි මහා භයාණක පෙනුමක් තියෙන කෙනෙක්.

"ඔහොම හිටූ! මං තොගේ ලේ බීලා මරළා දානවා...!

"අනේ... අනේ... එපා" ප්‍රසන්න පින්සෙණ්ඩු වුණා. "අනේ මාව මරන්ඩ එපා. මං ගෙදර එනකං බලාගෙන ඉන්නව මගෙ වයිෆ්... මට පොඩි ළමයි ඉන්නව..."

"ඒ කතාවලින් වැඩක් නෑ. මං තොගෙ ලේ බොනවා...!

"අනේ... මං ඕනෙ දෙයක් දෙන්නං, මාව මරන්ඩ එපා..."

අර ලේ බොන්නා පොඩ්ඩක් කල්පනා කළා.

"හරි... මං උඹේ වයිෆුයි ළමයිනුයි ගැන හිතලා, උඹට එක චාන්ස් එකක් දෙන්නං."

අනේ ඉතිං අර මනුස්සයා වැඳ වැටුණා.

"මොක ද කියන්නෙ? මං එක්කො උඹේ ලේ බොනවා, එහෙම නැත්තං පු* අරිනව. කැමති ඔප්ෂන් එකක් තෝර ගනිං"

අනේ ඉතිං, මැරෙනවට වඩා ඕනෙ එකක් හොඳයි කියලා හිතපු අර මනුස්සයා, දෙවෙනි ඔප්ෂන් එක තෝර ගත්තා.

ඉතිං ගනුදෙනුව ඉවර උණාට පස්සෙ අර මනුස්සයා හොඳටෝ ම අඬන්න ගත්තා. වැම්පයර් ටත් හෙණ දුකයි ඒක දැක්කම.

"මොකද මිනිහො? දැං ඉතිං ඒක ඉවරයි නෙ. දැං කළිසම ඇඳගෙන පලයං ගෙදර..."

"ඔයා නං කියයි. ඒ උනාට මේක මිනිස්සු දැනගත්තොත් එහෙම... මං කොහොම ද ගමට සමාජයට මුහුණ දෙන්නෙ...?"

"මොන සමාජයක් ද අයිසෙ?" වැම්පයර් අරූගෙ හිත හදනව... "ඔය සමාජය තමුසෙ ගැන හිතන දේවල්, කියන දේවල් ගණං ගන්ඩ එපා. දැං බලනව මං දිහා... මගෙ මේ සුදුමැළි පෙනුම නිසා, මිනිස්සු මං වැම්පයර් කෙනෙක් කියල හිතාගෙන ඉන්නව. ඉතිං කෝ? මං අඬනව ද?" 

අත හිත - බස්සගෙන්