අවසානයක් නොවේ - 40

39 කොටස...

තෙත්බර පාංශුමය බවකින් වාතස්කන්ධය ඝන වී තිබුණේ ය. ගොම්මන් වෙලාවේ ගන්නොරුව තොටුපොළ අවට පැවතියේ මහා පාළු ස්වභාවයකි. මූකලන් බස්සෙකු ‌ඉඳහිට නැඟූ රාවයකට ප්‍රතිචාර වශයෙන් දෝ තනි වූ නරියෙකු නැඟූ උඩු බිරුලෑමක් විටින් විට නැඟුනේ ය. 

මහනුවර නගරයේ සිට දිවෙන මැද ඇළ මහවැලි ගඟ හමුවන ‌තොටමුණ සහ ගන්නොරුව තොටුපළ රජතුමා විසින් මනාව ආරක්ෂා කරන ලද්දේ ය. ඒ කන්ද උඩරට රාජ්‍යයට පිවිසෙන ප්‍රධාන කඩවතක් ඒ ආශ්‍රිතව පැවතීම නිසා ය. මුරකාවලටත් වඩා සාමාන්‍ය මිනිසුන් ඒ පෙදෙස වර්ජනය කිරීමට තවත් හේතුවක් පැවතිණ. අමනුෂ්‍යයෙක් ගොම්මන් වෙලාවෙන් පසු එහි ගැවසෙමින් නරබිලි ගන්නා බවට වූ විශ්වාසය ඊට මුල් විය. එහෙයින් ම ගං ඉවුරේ රඳවන ලද මුරභටයෝද අඳුර වැටීමෙන් පසු තොටුපොළෙන් ඔබ්බට අඩියක් වත් එසවීමට බිය වූ හ.

මහ ඇළ, ගඟට වැටෙන තොටමූණට ආසන්න හරියක, අන්තර් භෞම උම්මග්ගයේ ගඩොලින් තැනුණු පාර්ශ්වික කුටීරය තුළ කිහිප දෙනෙකුට සුවපහසුවට වාඩිවන්නට ඉඩ කඩ පැවතුණි. බිත්ති හතක් මඟින් සප්තාස්‍රාකාර ව සැදී තිබූ කුටියේ වහළය, උඩට යන්න යන්න ම ගඩොල් එළියට පන්නමින් ආරුක්කුමය හැඩයකින් නිර්මිත විය. කුටිය මැද වූ විශාල ගල් පාත්‍රයට පිරවුණු දරින් ඇවිළුණු ගිණි මැළයක් වූ අතර, ඒ අසළින්ම වාගේ කුඩා කනප්පුවක් බඳු දැවමය ඇටවුමක් මත කළ ගෙඩි දෙකක් ද, පළහන ලදුව දුම් දමමින් පැවති වල් ඌරෙකුගේ කොටස් ද, මනාව සුද්ධ කළ පොල් කටු දෙකක් ද විය. පළහන ලද ඌරාගෙන් නැඟුනු පුළුටු සුවඳ සමඟ මුසු වූ ගිණිමැළයෙන් නැඟුණු දුම අර්ධ ගෝලාකාර පියස්සේ වූ සිදුරකින් පිටතට නික්මිණ.

කනප්පුව වටා සකස් කරන ලද ගල් ආසන කිහිපයෙන් දෙකක් මත විචිත්‍රවත් ව වියන ලද නියඳ පැදුරු එළා තිබුණි. ඉන් එකක වාඩි වූ දළ කුමාර හෙවත් වීරබාහු, වමත දිගු කර කුඩා කළයේ කරින් අල්ලා එසවීය. ඔහු සුරත දිගු කර තමා ඉදිරියේ වූ පොල්කටුව අතට ගන්නවාත් සමඟම ඩ්‍රේක් ඔහු වැලැක්වීමට දකුණත දිගු කළේ ය.

"මට තෙලිදිය බොන්න පිරියක් නෑ..."

දළ කුමාර මඳ සිනහවක් නඟන විට ගිණිමැළයේ එළියෙන් ඔහුගේ දත් කහපැහැයෙන් දිළිසුණි. ඔහු ඩ්‍රේක් ගේ විරෝධය නොසළකා කලය ඇල කොට සිය ආගන්තුකයාගේ පොල්කටුවට වත් කළේ ය. ඒ රා නොවූ බව දුටු ඩ්‍රේක් මවිත විය.

 

"තෙලිදිය බොන්නෙ නෑ, පිපාසයට..." දළ කුමාර පැවසී ය. "අනික, මම දන්නවා නුඹ ඉන්නා තත්ත්වය. මේ තියෙන්නෙ මේ වල් ඌරා පුළුස්සන්න කලින් ඉවත් කරගත්ත නැවුම් ලේ. බීපන්..."

පොල් කටුව දෑතින් ම ඩැහැගත් නෝර්ඩික් අද්මිරාල්, නාසයට ළං කොට එයින් නැඟුනු ප්‍රෝටීනමය සුවඳ වින්දේ ය. එම සුවඳින් සිය සිරුරෙහි රුධිර නාල හා ස්නායු ප්‍රබෝධවත් වී එනු හැඟෙත් ම ඔහුගේ දෑස් අඩවන් වී ගියේ ය.

තොල් අතර පොල් කටුවේ සියුම් තද බව දැනෙද්දී, දෙතොල්, දත් අතරින් දිව මතින් උකු රුධිරය පොදින් පොද ගළාගෙන උගුර තුලින් ගළනාලය ට ඇදී යද්දී, එහි ජීවමය සුවඳින් හා රසයෙන් ඇඩම් ඩ්‍රේක් ඇන්ඩර්සන් නම් නෝර්ඩිකයා මුසපත් වී ගියේ ය.

"මේ දිවයින ප්‍රසිද්ධයි, සප්ත මහා සාගරයේ ලැබිය හැකි හොඳම ආගන්තුක සත්කාරයට..." දළ කුමාර ගේ වචන නැවතත් ඩ්‍රේක් ගේ කණට ඇසෙන්නට පටන් ගත්තේ ය. 

පෙරේත කමකින් මඳින් මඳ පොල්කටුව හිස් කළ ඇඩම් පියවි සිහියට නැවතත් එමින් සිටියේ ය.

"ඒ වගේම, ලොව ඉහළ ම දෙපිටකාට්ටුවන්ට, ස්ත්‍රී ධූර්තයන්ට සහ කපටි ආරක්ෂකයින්ටත් ඒ වගේ ම ප්‍රසිද්ධයි. නුඹ රහස් දූරයේ උන්නා නෙව? දැකලා ඇති ඉන්ද්‍ර හෙවත් මීමුරේ නිළමෙ?" ඩ්‍රේක් හිස සිරස් අතට දෙවරක් - තුන් වරක් වනා ඊට එකඟ විය. 

දළකුමාර නැවතත් පොල්කටු දෙක පිරවීය. "ආන්න ඒ ඉන්ද්‍ර තමයි මේ දිවයින සතුරු බලවේගවලින් ආරක්ෂා කරගෙන ඉන්නවාය කියන හතර වරම් රජවරුන්ගෙ නායකයා. ඒ වගේ ම මේ දිවයිනේ ඉන්නා අංක එකේ සල්ලාලයා..." ඩ්‍රේක් මවිතයෙන් දෑස් උඩුකුරු කොට තමා ඉදිරියේ ඉන්නා සංග්‍රාහකයා දෙස බැලී ය.

"ඔක්කෝටම කලින් ඉඩදීපන් මට, මාව අඳුන්වා දෙන්න. මගේ සීයා තමයි වංග දේශයේ සිංහබා. ඔහු සරණපාවා ගත්තේ ඔහුගේ ම නැගණිය. ඒක තමයි රාජකීය ලේ ඉදිරියට පවත්වාගෙන යාමේ මාර්ගය. ඔහු ගේ වැඩිමල් පුතා සිංහල හෙවත් සිංහ කුමාර මේ දූපතට ගොඩබැහැලා, මේ දිවයිනේ ගම්මාන රාශියක් එකතු කරලා, පුරයක් හැටියට පාලනය කළ පළමු රජු. ඔහු ක්ෂිත්‍රිය ධර්මය අනුව යටපත් කරගෙන සරණපාවා ගත්තා බම්බා නම් පාලකයා ගේ දියණිය. ඇගේ නම කුවණ්නා. වැද්දන් ඉඳිගොල්ලේ කිරි අම්මා කියා කියන්නේ ඇයට. ඔවුන්ට දරුවන් දෙදෙනෙක් උපන්නා. ජීවහත්ථ හෙවත් වීරබාහු, ඒ කියන්නේ මම සහ දිසාලා නම් මගේ නැගණිය. 

"අපේ අම්මා අපි කුඩා කාලෙදිම මැරුණා. තාත්තා මට විල්බා දනව්ව හෙවත් මලය රට පාලනය කරන්න දුන්නා. මගේ වීරබාහු යන නමින් තමයි විල්බාවට නම ලැබුණේ. 

"ඔන්න ඔතනදී තමයි ඇන්ඩර්සන්, වැදගත් ම කොටස මතු වෙන්නේ..." 

ඩ්‍රේක් සිය පොල්කටුව කණප්පුව මත තබා සාවධාන වූයේ ය.

"මගේ රාජධානියේ තියෙනවා සුමන කූටය කියා කඳු පංතියක්. කිසිම විදිහකින් මනුෂ්‍යයෙකුට ජනාවාසයක් හදාගන්න බැරි, පාරක් හෝ මං හසරක් හොයාගන්න බැරි මීදුමින්, කැලෑවෙන්, කුරු අලින් හා දිවියන්ගෙන්, ඊටත් වඩා අමුතු ම මායාවකින් ආකූල වුණු කොටසකයි ඔය කඳු පංතිය තියෙන්නේ. මම දවසක් දඩයමේ යද්දී අතරමං වී ඔය කියන වනාන්තරයේ ඇතුළට ඇතුළට ම යැවුණා. අන්තිමේ මට හම්බවුණා අද්භූත ගල් ගුහාවක්. ඒක ඇතුළේ තිබුණා කොළ පැහැයට හුරු නිල්වන් දියෙන් පිරුණු උල්පතක්. මම පිපාසය වැඩි කමට එයින් දිය දෝතක් අරන් බීවා. ඒ දිය මගේ උගුර හරහා යද්දී ම මට දැණුනා, මගේ සිරුරට ඒක උරාගන්නා බවත්, මගේ ශරීරයේ සැම කුඩා කොටසක් ම වෙනස් වීගෙන, ප්‍රකෘතිමත් වීගෙන යන බවත්.

"මට බොන්න හැකි වුණේ උගුරු දෙකයි. මම හිස ඔසවද්දී දුටුවේ මා දෙසට කඩුවක් අමෝරාගෙන ඉන්නා සුමන හෙවත් වෛශ්‍රවණ..."

"සුමන?" ඩ්‍රේක් සපමින් සිටි වල් ඌරු මස් කැබැල්ල ස්වාසනාලය දිගේ නොගොස් බේරුණේ යාන්තමිනි.

"ඔව්. සුමන... නැත්නම් දැන් ඉන්නා මිනිස්සු කියන විදිහට, දැඩිමුණ්ඩ නැත්නම් උපුල්වන් ඒත් නැත්නම් නාථ හෙවත් ගලගොඩ නිළමේ. ඔහු වමත ඔසවා යමක් මුමුණමින් කවාකාරව කරකැව්වා මට මතකයි. ඉන්පසු මට ඇස් ඇරුණේ ගිලී මලයේ මගේ උප වාසස්ථානයේ දී.

"මම ඒ ගුහාව හොයාගන්න, මට මතක තිබුණු හැම විදිහකින් ම ගිහින් බැලුවත්, ඊට පස්සේ කිසිම විදිහකින් මට ඒ තැන හොයාගන්න බැරි වුණා. මොකද, ඒ දිය බීව දා ඉඳන්, මම වයසට ගියේ නෑ. මට සිදුවුණු හැම අනතුරක් ම වේදනා රහිත වුණා විතරක් නෙවෙයි, ඇඟට වුණු හාණිය එවේලේම ආපහු ප්‍රකෘතිමත් වුණා. මට කෑම, බීම, වෙන දෙයක් තියා හුස්ම වත් උවමනා වුනේ නෑ ජීවත් වෙන්න."

"ඉතින් නුඹට ඔය කියනා විදිහේ වාසියක් වුණා නම්, මොකටද ඒ ගුහාව හොයන්නේ?"

"ඒක තමයි මේ කතාවේ දුක්බර කොටස ‌ඇන්ඩර්සන්..." ගරා යකා ගේ මුහුණ ශෝකයෙන් හා කෝපයෙන් මැළවී ගියේ ය. "නුඹට හිතාගන්න ම පුළුවන් විදිහට, මගේ නැඟණිය තමයි මම සරණපාවා ගත්තේ. මගේ සීයා වගේ ම, රාජකීය ලේ උරුම ඉදිරියට ගෙනයන්න තිබුණු ක්ෂිත්‍රිය ධර්මානුකූල ක්‍රමය ඒ. නමුත් ඒ විවාහය කල් පැවතුණේ නෑ.

"මගේ නංගී දිසාලා, මම සරණපාවාගත්තාට පස්සේ ගිරි ශිඛරවලින් ගහන විල්බා රටේ දේවිය යන තේරුමින් හැඳින්වුණේ ගිරි දේවිය නමින්. මේ දිවයිනේ ම හිටි සුන්දර ම ගැහැණිය තමයි ඇය. ඉන්ද්‍ර බොහෝම ප්‍රසිද්ධයි සුන්දර විවාහක ගැහැණුන් ට දක්වන ලැදියාවට." ද්වේෂයේ ලකුණු පැතිරී ගිය දළ කුමාර ගේ මුහුණ විරූපී විය.

"ඉන්ද්‍ර ට සහසැස් කියන්නේ ත් ගෞතම සෘෂි ගේ බිරිඳ අහල්‍යා සමඟ පවත්වාගෙන ගිය අනියම් සම්බන්ධය අසුවී ගෞතම සෘෂි ගේ ශාපයකට ලක් වීමෙන්. ලැජ්ජා නැති ඉන්ද්‍ර මගේ ගිරි දේවියටත් වරක් අග්‍රා ඔය අසබඩ දී නින්දිත යෝජනාවක් කළා. ඉන් කෝපයටත් ලැජ්ජාවටත් පත් වුණු ඇය අග්‍රා ඔයේ ගිළී දිවි නසා ගත්තා." 

ඩ්‍රේක් ගේ සුරත මිට මෙළවී, එහි නහර වැල් ඉල්පී අවුත් තිබිණ. කෝපයෙන් සහ අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් බැරෑඬි වුණු හඬින් දළ කුමාර දිගටම සිය කතාව කියාගෙන ගියේ ය. 

"නමුත් ඇය දැක්වූ ආත්ම ගරුත්වයෙන් ඉන්ද්‍ර ලැජ්ජාවට පත් වුණා. මම එතනට යන විටත් ඔහු ගිරි දේවියගේ සිරුර ගොඩ ට අරගෙන. ඉන්ද්‍රගේ නියමය අනුව සේවකයෙක් ඔහු ට දිය බඳුනක් ගෙනත් දුන්නා. මගේ කෝපය පාලනය කරගන්න බැරි වුණා, ඉන්ද්‍ර මේ කර තිබෙන විනාශය දුටු විට. ඔවුන් විශ්වාස කළ නොහැකි නිසා මම ඒ දිය බඳුන උදුරාගෙන පොඩ්ඩක් බීලා බැලුවා. ඇත්තටම හොඳ වෙලාවට මම ඒක පානය කළේ. මොකද, ඒකෙන් මගේ මුළු සිරුරම විකෘති වුණා. මේ බලපන්..."

දළ කුමාරගේ මුහුණ දෙස හිස ඔසවා බැලූ ඩ්‍රේක් දුටුවේ, භයංකර දසුනකි. ඉදිරියට නෙරා ආ ඇස් ගෝල, ළියට නෙරා ආ දිගු දත් අතරින් එල්ලා වැටෙණ දිව, විශාල රවුම් කන් පෙති නාගයන් ගේ හැඩය ගත් ඉහළට එසවුණු හිස කෙස්...

එම භයංකර ගරා යක් මුහුණ තප්පර කිහිපයක් තුළ නැවතත් සාමාන්‍ය රූමත් තරුණ මුහුණට හැරුණේ ය.

"ඒ දිය බීවට පස්සෙ මට ලැබුණෙ ඔන්න ඔය මූණ තමයි. ඉන්ද්‍ර කරන්නට සැරසුණේ, ඔහුගේ නින්දිත යෝජනාවට නැමුණේ නැති මගේ ගිරි දේවියගේ මළ සිරුරෙනුත් පළි ගන්න."

තප්පර කිහිපයක් දෙ දෙනාම කිසිවක් කතා කළේ නැත. බුර බුරා ඇවිළෙන ගිණිමැළයෙන් නැඟෙන පට පටස් හඬ පමණක් නිහැඬියාව මඳක් තුනී කළේ ය.

"හරි. මට පැහැදිලියි." නෝර්ඩිකයා සෙමෙන් කීවේ ය. "ඒත් සියවස් ගාණකට කලින් සිද්ධ වෙච්ච ඔය දේ හැටියට, දැන් නුඹට අමෘත වතුර ලබාගෙන ඇති පලය මොකද්ද?"

පොල්කටුව හඬ නඟා කනප්පුව මත තැබූ දළ කුමාර නැගිට්ටේ ය. ‌"වරෙන් යන්න... මං උඹට පෙන්නන්නම්..."

ගිණි මැළය අසල වූ පන්දමක් ගෙන අවුලාගත් සංග්‍රාහකයා අනුව නැඟිට ගත් ඇඩම් ඔහුගේ පසුපසින් ගොස් සප්තාස්‍රාකාර කුටියෙන් එළියට ආවේ ය. උමඟට අයත් නොවූ පටු කොරිඩෝරයක් දිගේ ‌ඇවිද ගිය ඔවුහු පිවිසුනේ තවත් අභ්‍යන්තර කුටියකට ය. එහි පියස්සේ සිට පහළට එල්ලුණු සිහින් පිත්තල දම්වැලකින් රැඳවුණු පිත්තල පහණක් මළාණික ළියක් පැතිරවීය. එම පහණ යට නීල ගරුඬ පාෂාණයෙන් සැදුණු බෙහෙත් ඔරුවක් විය. එහි පිරී තිබූ අඳුරුවන් තෛලමය දියරය අතරින් ඇඩම් දුටුවේ මෙතෙක් ඔහු දැක තිබූ සුන්දරතම තරුණියගේ රූපයයි.

ඉඟ තෙක් දිගු වූ ඝන වරළස ඇගේ සිරුරට යටවී තිබුණේ ය. අඩ සඳ වැනි පටු වටකුරු නළලත, දිගු ඇසිපියෙන් වැසුණු දෑස්, හුරුබුහුටි නාසය, නාදල්ලක් බඳු අඳුරු රත් පැහැ දෙතොල්, රන්වන් සළු පටකින් බැඳුනු තිඹිරි ගෙඩි තරම් වූ පියයුරු, ඇත් දත් පැහැ සිරුර... 

*    *    *

“මේජර් (විශ්‍රාමික) මිත්‍ර උඩුමුල්ල“ නම සඳහන් වූ පිත්තල පුවරුව සවිකර තිබුණේ කළුගලින් බැඳ තිබූ ගේට්ටු කණුවක ය. අමානෝ තහඩුවලින් ශක්තිමත්ව තනා තිබුණු ගේට්ටුව අඩි අටක් පමණ උස් විය. කළු ගල් තාප්පය ද එපමණ උස් වූ අතර, එල් අයන්වලින් තැනුණු උල් තාප්පයේ උඩ අඟල් තුනෙන් තුනට සවි කර තිබුණේ හොරෙන් කඩා පනින්නන් වැළැක්වීමට ය. 

අමානෝ තහඩු ගේට්ටුව ඇරුණේ රතු පැහැ මස්ටෑං කාරය පැමිණි වේගය අඩු නොකර ම ඇතුළට යා හැකි වන්නට ය. ගේට්ටුව එවිගසම ආපසු වසන ලදි. කාරය වේගය අඩු කරගනිමින් ග්‍රැනයිට් ගල් පතුරු ඇල්ලූ පටු පාර දිගේ ඇදී ගොස් පැරණි දෙමහල් නිවසේ පෝටිකෝව යට නැවතුණේ ය. 

තාරා, කාරයේ එන්ජිම නවතා. දොර ඇරගනිමින් වම්පසට හිස හරවා “බහිමු“ යි කීවා ය. ඈ අනුව කාරයෙන් එළියට බට සුභාෂ්, තමන් ආ මඟ ආපිට හැරී බැලුවේය. ගේට්ටුව අසළ සිට බුහුටි පා ගමනින් ඔවුන් වෙත ආ මැදිවියේ පුරුෂයා නිවසට ඇතුල් වන ලෙස අතින් සන් කරමින් ඔවුන්ට ඉස්සර විය.

මීළඟට මොකද වෙන්නෙ?