කයිකතන්දර 3 - තොවිල් කවි

කයිකතන්දර ගැන මගේ පහුගිය ලිපිවලින් හතර දෙනෙක් එකතු වෙලා කියන කවි, භරණ ගණිතයාගේ කවි, සිංහල මවුබස නොවුණු අයගේ සිංහල කවි සහ වස් / සෙත් කවි ගැන කතා කළා. මේ වතාවේ අපි කතා කරන්නේ තොවිල් සම්බන්ධ කවි කතන්දර වගයක්.

දකුණේ ප්‍රසිද්ධ යකැදුරෙක් හිටියා. එයා නටන්නත් බොහොම සමර්ථයි, ඊටත් වඩා හොරකමට සමර්ථයි.

වතාවක කරපු හොරකමකට මේ යකැදුරාට නඩුවක් වැටුණා. උන්දැ නඩුවට ගියේ නෑ. ඉතින් වරෙන්තු නිකුත් කළා. ඒ ගමන යකැදුරා ගමෙන් පැනලා ගිහිං, උන්දැ අඳුරන "පැටියා" කියන බෙර වාදකයගෙ ගෙදර නතර වුණා.

අවුරුද්දක් විතර ගියා. ඔය අතරෙ ළඟ ගමක මහ තොවිලයක් කරන්න මේ යකැදුරාට කතා කළා. දැන් ඉතින් නඩුව ගැන වැඩි කළබලේකුත් නැති නිසා බය ඇරුණු යකැදුරා ගියා මේ තොවිලෙට.

ඔය බව දැනගත්ත, යකැදුරාගෙ ගමේ ගම්මුලාදෑනියත් ආව තොවිලෙ තියෙන ගමට. ආව නමුත්, පිට ගමක්... පිට ගමක තොවිලෙට බාධා කරන්න ගියොත් හොඳට ම කන්න ලැබෙන නිසා, ගම්මුලාදෑනියා කල්පනා කළා, හැංගිලා ඉඳලා, තොවිලෙ ඉවර වෙච්ච ගමං යකැදුරා අල්ල ගන්න.

තොවිලෙත් ගජ රාමෙට කෙරෙමින් ගියා. මැද්දෙ හරියෙදි යකැදුරා දුම්මල ගහමින් මිදුල වටේ නටන්න ගත්තා. එක දුම්මල පාරකට එළිය වැටිලා, කෙහෙල් පඳුරක් අස්සෙ හැංගිලා උන්න ගම්මුලාදෑනියවත් පැහැදිලිව පෙනුනා.

ඒ ගමන යකැදුරා කියාගෙන ආව කවිය ඉවර කරලා, මෙහෙම දෙ පදයක් කිව්වා. 

එන රඟ එන රඟ නරකයි හැටියේ

ඒකට ගුරුකම කොහොම ද පැටියේ

බෙර ගහ ගහ හිටපු පැටියට මේ කවිය හොඳට ම තේරුණා. මොකද, එයත් දැක්කා කෙහෙල් පඳුර මුල හැංගිලා හිටපු අමුත්ත.

ඒ ගමන පැටියා උත්තර දෙ පදය කිව්වා:

පිදේනි අරගෙන උන් හිටි හැටියේ

යන්න ම පල යකූ ඒ ගිය හැටියේ

යකැදුරත් නැටුම ඉවර කරලා, පිදේනි තටුවත් අරං කැලේ පැත්තට ගිහිල්ලා, එහෙම්ම ම පැනලා යන්න ගියා.

*    *    *

බලි තොවිල් කරන යකැදුරෙක් දවසක් තමන්‌ගෙ ගෝළයත් එක්කරගෙන ‌බලි යාගයකට ගියා. ඒ යන අතර මග නයාවෙල කියන තැන දි මූණ ට මූණ හම්බුනා මරක්කල වෙළෙන්දෙක්. 

යකැදුරා වෙළෙන්දගෙන් ණයට ගත්තු පොඩි ගනුදෙනුවක් තිබුණා. මරක්කල වෙළෙන්දා ඒක මතක් කළා. යකැදුරා ගාව සල්ලි තිබුණෙ නෑ. 

"හෙට දෙන්නං මුදලාලි" යකැදුරා කිව්වා.

"යේක අරියන්නේ ගුරුන්නාන්සෙ. ඇමදාම එට එට කිය කියා මගාරිනවා." කියපු වෙළෙන්දා යකැදුරාගෙ තට්ට ඔලු ගෙඩියට ඇන්නා පොල් ටොක්කක්. යකැදුරාට "බුදු අම්මෝ" කියවුණා.

මරක්කල මනුස්සයා යන්ඩ ගියාට පස්සෙ යකැදුරා ඔලුවත් අත ගගා, ගෝලයට කිව්වා,

"උඹ මේ ගැන කාටවත් එහෙම කියන්ඩෙපා ඈ..." කියලා.

ගෝලයත් එකඟ වුණා.

"හැබැයි ගුරුන්නාන්සෙ, තොවිලෙට ගිහිං දිග කවි කියන්ඩෙපා ඈ. මට දිග කවි එකක්වත් මතක නෑ." ගෝලයගෙ කොන්දේසිය.

යකැදුරත් එකඟ වුණා.

ඔන්න ඉතිං අදාළ ගෙදරට ගිහිං, බලි අඹලා, තොවිලෙ පටන් ගත්තා.

යකැදුරා කවි කිය කියා නට නටා ගිහිං, දන්න සේර ම කොට කවි කියලා ඉවර වුණා. ඒ ගැම්මට ම යකැදුරා පටන් ගත්තා දිග කවියක් කියන්න.

සාව කුළේ ඉපිද අපේ - බෝසත් සසොබන - ඇඟ මස් දුන්නේ

තොවිල්වලදි, ගුරා කියන පදේ අනික් පදේ ගෝලය කියන්ඩෝනෙ. ඉතිං, තමන්ට වෙච්ච පොරොන්දුව මතක කරපු ගුරුන්නාන්සෙ ගැන මල පැනපු ගෝලය අනික් පදේ කිව්වා; 

னයා වෙලේ මරක්කලේ - ඇන්න කලේ ටොකූ - මරහඬ දුන්නේ

කියල.

*    *    *

යකැදුරෝ කීප දෙනෙක් ගියා එක තොවිලෙකට. තොවිලෙ කරන්න කලින් ඒ උදවියට ජයට ම කෑ ලෑස්ති කරල තිබුණා; තම්පලා හොද්ද, හා මස් එක්ක බත්.

යකැදුරෝ ටික බඩ දිගෑරෙන්ඩ කාලා, යාගෙ පටන් ගත්තා. රෑ දොගොඩහරි ජාමෙ විතර වෙද්දි, ගෙදර උදවිය එකා එකා වැටුණු වැටුණු තැන්වල නිදි.

ඒක දැකපු එක තක්කඩියෙක් කට්ටඬියෙක්ට මතක් වුණා ගෙදර වත්තෙ සරුවට වැවුණු අල කොටුවක්. උන්දැ කිව්ව සලයා කියන යකැදුරාට ඇහෙන්ඩ යාග කවියක්:

සලයෝ සලයෝ මුන් නිදි සලයෝ

පලයෝ පලයෝ අල හාරා පලයෝ

පලයෝ පලයෝ බබයත් එක්ක ම පලයෝ

අල හාරන දොස බලියට පලයෝ

ඒක ඇහුණු බඩ ජාරි යකැදුරෙක් කුස්සිය පැත්තට යන ගමං තව කවියක් කිව්වා:

දණ්ඩේ දණ්ඩේ තම්පල දණ්ඩේ

කන්ඩේ කන්ඩේ ඉඳගෙන හා මාලු කන්ඩේ

යන්ඩේ යන්ඩේ අරගෙන ගමට දුවන්ඩේ

හා මාලු කෑ දොස මේ බලියට යන්ඩේ