Sunday, December 31, 2023

වෙතාල කථා - 7 තරඞ්ගය

6 තරඞ්ගය

ශූරයාට ඕතොමෝ දිය යුත්තී ය. හෙතෙමේ සියසිරුරත් සියපණත් නො තකා බාබෙලෙන් (අතෙහි ශක්තියෙන්) රකුසා පරදවා කාන්තාව ලබා ගත්තේ ය. ඥානි විඥානි දෙදෙන ඔහුට උපකාරී වූහ. එපමණකින් ඒ කාන්තාව ඔවුන්ට අයත් නො වේ. නැකැත්තන් හා වඩුවෝත් අන්‍යයන්ට උපකාර නො වෙත් දැයි සලකනු මැනවැ"යි රජතෙමේ සිය පිළිතුර අවසන් කෙළේ ය. වේතාලයා අතුරුදහන් වී ය.

7. තරඞ්ගය

1

රජතෙමේ නැවත ද ඇට්ටේරියගස මුලට ගොස් වේතාලාධිෂ්ඨිතශවය (වේතාලයා වැහුනු මිනිය) කර තබා ගෙණ ගමනාරම්භ කෙළේ ය. නැවත ද වේතාලයා කථාරම්භ කෙළේ ය.

සත්‍වශීලචරිතය

නැගෙනහිරදිග වෙරලෙහි තාම්‍රලිප්ති නම් නගරයක් ඇත. එහි චණ්ඩසිංහ නම් රජෙක් රාජ්‍යය කෙළේ ය. හේ ධීර ය. වීර ය. ත්‍යාගි ය. වැසියන්හට පියෙකු වැන්න. එක් දිනෙක්හි දකුණුදෙස්වැසි සත්‍වශිල නම් එක්තරා දිළිඳු කැත් කුමරෙක් එතුමන් වෙත පැමිණ සේවයට බැඳුනේ ය. බොහෝකල් රාජසේවය ද කෙළේ ය. එසේ ද වූවත් කැත්කුමරා හිතූ තරම් වැටුප් ඒ රජුගෙන් නො ලැබින. "මමම රජකුලයෙහි උපන්මි. එහෙත් මෙතරම් නිර්‍ධන වූයේ කවර හෙයින් ද? දිළිඳු නමුදු, කවර හෙයින් මහබඹහු විසින් මම මහෙච්ඡයෙක් (බොහෝ ආශා ඇත්තෙක්) කරණ ලද්දෙම් ද? මේ රජතෙමේ බොහෝකලක පටන් මෙසේ වෙහෙස ගෙණ සේවාකම් කරණ, කිලිටි වූ ගත් ඇත්, බඩසාදුකින් පෙළෙන මා දෙස අද වත් නො බලයි. අහෝ! රජුන්ගේ ක්‍රෑරගතියක හැටි! මෙහෙකරුවන්ගේ සුවදුක් නො සොයන අධිපතීන්ට නින්‍දා වේවා! නැහැ. නැහැ. අපේ රජතුමා එබඳු අධිපතියෙක් නො වේ. එතුමා යහපත් සේවකයන්ට කප්රුකකි. එතුමා නරක ය යි සිතන මට ම නින්‍දා වේවා! මම අයහපත් සේවකයෙක් ද? නැත. ඉතින් එසේ නම් මට පමණක් මෙබන්දක් වීමට හෙතුව කිම? හෙතුව තමයි, අභාග්‍ය ය. අහෝ! ම‌ගේ අභාග්‍යයක මහතැ!"යි සිතමින් කල් ගෙවී ය.

එක් දවසෙක්හි රජ මුවදඩ යනු පිණිස මහසෙන් පිරිවරා නික්මින. භාග්‍යයට ලං ව සිටි සත්‍වශිල ද ඒ සමග ගොස් රජු වෙත ම සිට නොයෙක් වික්‍රම පෑ ය. වාතාශ්වරූඪ වූ රජ සහ සත්‍වශිල ද මුවන් ලුහුබැඳ වනයෙහි බොහෝ දුර ගියහ. රජතෙමේ, සියසෙනඟින් වෙන් වූයේ, ආ මග තෘණපර්‍ණාදියෙන් (තණකොළ ආදියෙන්) වැසුනු හෙයින් දත නො හී, තමන් පසු පස්සෙන් පයින් ම දුවමින් සිටි සත්‍වශීලයා දැක "යහපත් පුරුෂය, කිම, ආ මග දන්නෙහි දැ?"යි පිළිවිත. (ඇසී ය.) හේ බදැඳිලි ව (අත් දෙක එක් කොට ගෙණ) "එහෙයි, දේවයන් වහන්ස, එය දනිමි. ඔබ වහන්සේ බොහෝ වෙහෙසුනු සේක. එහෙයින් මෙහි මඳක් කල් නැවතී විශ්‍රාම ගන්නා සේක්වා. දෙවයන්වහන්ස, මේ මිහිකතගේ මෙවුල්දමෙහි මැදිමිණිරුවන වැනි වූ පැතිරෙණ රශ්මිමාලා ඇති පද්මබන්‍දු (සූර්‍ය්‍යා) තෙමේ අහස් මැද අතිශයින් බබලා ය"යි සැළ කෙළේ ය. රජතෙමේ ඔහුගේ බස් පිළිගෙණ පැන් ටිකක් සොයා ගෙණ එනු පිණිස ඔහු මෙහෙයී.

සත්‍වශිල ද රජු අණ මුදුනෙන් පිළිගෙණ ඉතා උස් රුකක් මුදුනට නැඟ හාත්පස බැලී. වනමැද අතුළ රිදී පටක් මෙන් ගලා බස්නා මනරම් මහගඟක් දැක, සතර මහානිධානය දුටු මහදුගියෙකු මෙන් සතුටින් ඉපිළ ගියේ, ගසින් බැස අවුත් ඒ බව රජුට සැළ කෙළේ ය. රජතෙමේ ද ඔහු සමග එහි ගොස් දිය නා වෙහෙස සන්සිඳවී ය. රජු නාන අතර සත්‍වශිල ද අසුට තණපැන් දී විඩා දුරු කෙළේ ය. රජු නා අවසන්හි සත්‍වශිල සියඔඩොක්කුවෙන් ඇඹුලු (නෙල්ලි) ගෙඩි ගෙණ සෝදා රජුට පිළිගැන්වී ය. රජ "ඒ කොයින් ලබන ලද දැ"යි විචාළේ ය. "දෙවයන් වහන්ස! ගත වූ අවුරුදු දසයෙහි මම බෙහෙවින් ඇඹුලු කමින් ඔබ වහන්සේට සේවය කරමින් හැසිරෙමි. එහෙයින් මා අතෙහි ඇඹුලුපල නිතර ම තිබේ ය"යි පිළිවදන් දුන්නේ ය.

රජ ඔහුගේ බැගෑ තෙපුල් අසා ලජ්ජිත වූයේ "සේවකයන්ගේ සුවදුක් නො දන්නා වූ රජුන්ට නින්‍දා වේවා. රජ්ජුරුවන්ට සේවකයන්ගේ අවස්ථා නො දන්වන රජ පිරිවරට ද ‌නින්‍දා වේවා!"යි සිතා සත්‍වශිලගේ බලවත් ඉල්ලීම නිසා ‌නෙල්ලිගෙඩි දෙකක් ගෙණ වළඳා දිය බී මඳක් කල් විශ්‍රාම ද ගත්තේ ය. ඉක්බිත්තෙන් සත්‍වශිල විසින් පෙන්වන ලද මගින් නුවරට ගොස් බොහෝ ධනධාන්‍යයන්ගෙන් සත්‍වශිලගේ ගෘහය පිරවී. එතෙකුදු වුවත් නෙල්ලිගෙඩි දෙකෙහි නය නො ගෙවිනැයි සිතී ය. සත්‍වශිල ද එදා පටන් රජ්ජුරුවන් සමග ම හැසිරෙන්නේ සමාන සුවදුක් ඇත්තේ සතුටින් කල් ගෙවී ය.

2

එකල්හි "ලක්දිව සිංහලනරපතීහුගේ දූකුමරියක් දෙවඟනන් පරයන රූසිරින් බබලන්නී ය"යි චණ්ඩසිංහ රජ දැනගත්තේ තමන්ගේ අගමෙහෙසුන් තනතුරට ඇය ඉල්ලා නොයෙක් පඬුරුපාක්කුඩම් ද දී සත්‍වශිලයන් ප්‍රධාන කොට ඇති දූතපිරිසක් ලක්දිවට එවී ය. ඒ පිරිස ඉටුදෙවියන් පුදා සුබමොහ‌ොතින් නැවු නැංගහ. ඔවුන් නැගි නැව අනුකූල (පක්‍ෂපාතී-තමන්ට වුවමනා දෙසට හමන) වාතයෙන් මුහුද මැද යාත්‍රා කරන්නට වන. ඔවුන් අවට ක්‍ෂිතිජය තෙක් මහදියකඳ මිස අන් කිසිවක් නො වී ය. මුහුදුගමනෙහි මුල් දින කීපය ගොඩබිම දිගේ ඈත පෙණෙන කඳුමුදුන් බලමින් වෙරල දිගට පිහිටි නොයෙක් මනහර දර්‍ශනයන් කරා නෙත් යවමින් සිත් පිණවූ පිරිසට මුහුදෙන් ම පායා බැස යන සඳ සහ තාරකාත්, තමන්ගේ මහත්කම නො සලකා නිගරු කොට තමන් මතුවෙහි යාත්‍රා කරණ නැව ගිල්වා දැමීමට තර්‍ජනය කරමින් මෙන්, මුහුද විසින් මෙහෙයන ලද්දාක් වැනි, එදෙසට පෙරළිපෙරළී එන මහරළපෙළත් මිස අන් කිසිවක් නො පෙණින. වරක් කරකැවී දියෙන් උඩ පනින මහමසෙකු හා සමහර විටෙක අසහට නැග මඳක් දුර පියාඹා මුහුදට බස්නා කුඩා මසුන් රැළක් ද පෙයාවෙන් (සුළිසුළඟින්) අහසට නඟන ලද මහකණු වැනි දියකඳන් ද දැක්ම ඔවුන්ගේ පුදුමයට කරුණු වි ය. ඔවුන්ට ඊට පෙර නුපුරුදු, නැවියන්ගේ ශපථ (දිව්රීම්) හා තර්‍ජන අධික කථාවත්, පුදුම සින්දුත් ඇසීම ප්‍රීතියට නො කරුණු නො වී ය. කරදියෙන් සෝදා මිරිදය වක්කර පිසින ලද සහලේ බත සම්බල් සමග කෑම ද අමිහිරි නො වී ය. මුල දී ඔවුන්ට මඳ මඳ අසනීප ඇති වූ නමුත් මුහුදට පුරුදු වත් වත් ම ඒ අසනීප ක්‍රමයෙන් නැති වි ය. ඔවුන්ගේ යාත්‍රාව සන්තොෂදායක විය. මෙසේ ගමන් කර කීප දිනක් ගත වූ පසු ඈත ක්‍ෂිතිජයෙහි තරුවක් වැනි යම් කිසිවක් පෙණෙන්නට වන. නියමුවා නැව් තල්ල එදෙසට ම එල්ල කොට පදවන්ට විය. ඉදිරියට ගමන් කරත් කරත් ම ඒ තරුව වැනි ද්‍රව්‍යය ටිකින් ටික මහත් වි ය. ඊට යටින් ක්‍රමයෙන් සිහින් ව උඩට නෙරාගිය හිම මෙන් සුදු වූ කොටසක් ද පෙණෙන්ට වන. මේ අන් කිසිවක් නො ව ගොඩ බිමෙහි ඈත ගස් උඩින් පෙණුනු මහ සෑයක රන්කොතින් සැරසුනු මුදුන ය. අවසන්හි, ගමනේ කෙළවර, ලක්දිව නැගෙනහිර වෙරලෙහි වූ ඉතා මනහර වරායෙක්හි දී වි ය.

ගොඩ බිමට නෙරාගිය මුහුදුබොක්කකි. මහනැව් යාත්‍රා නො කරණ නමුත්, මහගඟක් දිවයිනෙහි මැද දකුණු දෙසින් පිහිටි මහකන්දකින් පටන් ගෙණ බොහෝ ගම් නියම්ගම් පසු කර යොදුන් විස්සක් පමණ දිග මඟ ගෙවා අවුත් මේ මුහුදුබොක්කට වැදී විශ්‍රාම ගණී. ගොඩබිම සිට මුහුදෙහි බොහෝ දුරට විහිද ගිය බිම්පටි දෙකකින් හා ඒ මැද කුඩා දූපතකින් ද මේ මුහුදුබොක්කෙහි මුවදොර සෑදුනු හෙයින් මුහුදුබොක්ක බොහෝ සෙයින් රැළපතරින් වෙන් වූයේ ය. එහි සිට උතුරු දෙසට ගොඩබිම කා ගෙණ ගිය තවත් අත්තකි. එය මුහුද පසින් (පැත්තෙන්) කඳුගැටයකින් වැසුනේ වෙයි. බස්නාහිරදෙස සමතලා පොළොවෙන් සැදුනේ ය. මේ වරාය දිවයිනෙහි නැඟෙනහිර වෙරලට ස්වභාවධර්‍මය විසින් දෙනලද වටිනා තෑග්ගකි. දූතපිරිසෙහි සමුද්‍රයාත්‍රාව අවසන් වූයේ මේ වරායෙහි දී ය.

3


නැවියෝ මහහඬ නඟමින් නැංගුරම් ලූහ. රුවල් එකිනෙක ඇකිළූහ. වෙරලෙහි ගස්මතුවෙහිබලා සිටි කවුඩෝ, එබඳු හඬ නිතර අසන්ට ලැබෙන හෙයින් ඒ හඬින් බිය නො ගෙණ, නැව වෙත පියාඹා ආහ. අළුත් එලවළු පලතුරු ආදී වෙළෙඳබඩුවලින් පිරුණු ඔරුවල නැඟි වෙරලෙහි සිට ආ මිනිස්සු ගණු දෙනුව පටන් ගත්හ. නොබෝ වේලාවකින් නැවියෝ නැවෙන් ඔරුවක් මුහුදට බෑහ. දූතපිරිස ඊපිට නැගි කෙණෙහි ම එය වෙරලට ගමන් ගත. සෙසු මගීහු ද ගොඩ බටහ. රාජදූතයෝ නගරයෙහි ඉඩ පහසු ඇති මැඳුරක් කුලියට ගෙණ නැවතුනහ. ඉකිබිති ඔවුන් විසින් තමන්ගේ පැමිණීමෙහි අභිප්‍රාය නැවුතොට භාර නිලමේට දන්වන ලදි. නිලමේ ද දිවයින මැද පිහිටි අගනුවර වසන රජ්ජුරුවන්ට විදෙශරාජදූතයන්ගේ ආගමනය පැයක් ඇතුළත දී දැනගන්ට සැලැස්වී ය.

විදුලිපනිවුඩ යැවීමේ ක්‍රමයක් නො තුබුනු නමුත් පුරාතනයෝ ද ස්වදේශයේ තොරතුරු හා පණිවුඩත් ඉක්මනින් හුවමාරු කර ගත්හ. එකල්හි හැම උස් ඉඩම්වල ම සංඥාදායක (සංඥාවන් දෙන) ස්ථානයෝ වූහ. එක් එක් තැන එක් එක් කොඩිගසකි. විදෙශයකින් මිතුරුපිරිසක් පැමිණි කෙණෙහි නැව්තොට අසල පිහිටි කොඩිගසෙහි සුදු කොඩියක් ලෙලදෙන්ට පටන් ගණී. ඒ කොඩිය ගස මුදුනට පැමිණෙනු සමග ම නිතර එබන්දක් ගැණ පරීක්‍ෂාවෙන් සිටින ඊලඟ කොඩිගස භාරකාරයා ද එබඳු ම කොඩියක් ඔසොවයි. මේ ක්‍රමයෙන් පනිවුඩය නොබෝවේලාවකින් රාජධානිය කරා පැමිණෙයි. හතුරුසෙනක් ආබව දන්වන්නේ ඒ නියමිත ස්ථානයන්හි ගිනිමැළ දැල්වීමෙනි.

නැව්තොටෙහි පටන් මහත් පෙරහැරකි. ආයුධයන් ගෙන් සැරසුනු සෙබළමුළක් අසුන් පිට නැගී පළමු ව ගමන් ගත්හ. ඉක්බිති කුඩ කොඩි සේසත් අතින් ගත් සුදු ඇඳුමින් සැරසුනු මිනිස්සු ගමන් කළහ. උදාරදර්‍ශනයෙන් යුත් අධිපතිපිරිසක් විනිතහස්තීන් අරා (හික්මුනු ඇතුන් පිට නැගී) උන්හ. තූර්‍ය්‍ය වාදකයෝ ගමනට සුදුසු තාලයන් වයමින් තාලයට අඩිය තැබූහ. ඊලඟට ගායකයෝ රජ්ජුරුවන්ට හා සියදෙසටත් ආගන්තුකපිරිසටත් ආශිර්‍වාද සහිත කොට බඳනා ලද ගී ගයමින් වෘත්තයට හොබනා සේ අත්පා ආදී අඟපසඟින් රැඟුම් දක්වමින් පිළිවෙළට ගමන් කළහ. ඊලඟට චණ්ඩසිංහ රජුගේ අගනා පඬුරු ගත් අත් ඇති උදාරවෙශයෙන් සැරසුනු පිරිස ද, ඒ එක්ක ම සුදුසළු ඇඳගත් සුදු තලප්පාවෙන් හිස වෙළාගත් ශක්තිමත් මිනිසුන් විසින් උසුලාගෙණ යනුලබන රන්සිවිගෙවල්හි නැගි සත්‍වශිලයන් ප්‍රධානකොට ඇති දූතපිරිස ද වූහ. පෙරහැරෙහි පසුකොටස පාබළසෙනගින් අරක් ගන්නා ලද්දේ වි ය.

නිතර මෙ වැනි පෙරහැරවල් දැක පුරුදු වූ මඟ දෙපස පිහිටි ගම්හි වැසියන්ට මෙය එතරම් පුදුමයක් නො වූ නමුත් මහාදෙශයක සිට මහසයුර තරණය කොට කුඩා දිවයිනකට පැමිණි ඒ කුඩා පිරිසට අළුත් කුඩා රටෙහි සමෘධිය දැක්ම පුදුමයට හෙතු වි ය. පෙරහැර ගමන් ගත් මග බොහෝ සෙයින් සෘජු වි ය. තාර දමා කලු ගස්වා නො තුබුනු නමුත් වැසි කාලයේ දී මඬ විය හැකි හැම තැන් ම ගල් අතුරා සම කරණ ලද්දේ ය. දෙපස සිටුවනලද සියඹලා ගස් පෙළින් සෙවන කරණ ලද්දේ ය. පසු කළ යුතු සියලු ගඞ්ගාවන්හි ම මහගල්කණු සිටුවා, ඒ හා ගලින් ම කළ තලාන් (බල්ක) සවි කොට, ඒ මතුවෙහි ගල්ලෑලි අතුරා ශක්තිමත් ලෙස කළ පාලම් වි ය. මඟ දෙපස හිස් ඉඩමක් හෝ වල් වූ ඉඩමක් ඔවුන්ගේ දෙනෙතට හසු නො වී ය. ගව්වෙන් ගව්වෙහි දෙවෙනි මුහුදක් වැනි මහවැවකි. ඒ අතර මහ වැව් හා සම්බන්‍ධ වූ කුඩා වැව් සියගණනකි. මේ වැවුවල දියෙන් වැඩෙන ගොයමින් විසිතුරු කුඹුරු යාය ක්‍ෂිතිජය තෙක් පැතිර ගියේ ය. ගොයම්කුඹුරු අතර නිල්වන් ව පෙණෙන අඹඋයන් ය. නොහොත් පොල් වතු ය. නැතහොත් නොයෙක් පලතුරුවලින් ගැවසුනු ගෙවතු ය. අමාවක්පොහෝදිනක වලාකුළු නැති සිය දහස් ගණන් තරු ඇති පිරිසිදු අහස්තලයක් මෙන් පෙණෙන පිපුපු කපුගෙඩිවලින් යුත් කපුහේන් ආගන්තුකයන්ට ඈත දී මායාවක් වි ය. ඊට ලං ලං වත් ම තව වරක් එසේ නො රැවටෙන්නට ඉටාගත්හ. තණබිමක ලැග සිටින බැටෙළුපැටවුන් මෙන් පෙණන, පැසුණු මෙනේරි කුරක්කන් ආදී තෘණ ධාන්‍ය අතර වැතර තිබෙන, නන්පැහැයෙන් සිත්කලු, ලබු පුසුල් තියඹරා කොමඬු කැකිරි ආදී ගෙඩි ජාති දුටු කලකින් එබඳු දෙයක් නුදුටු, අමුත්තන්ගේ කටෙහි කෙළ ඉනුවේ ය. මග දෙපස සුදුහුණු ගානාලද බිත්තිවලින් හා උළු සෙවිලි කළ වහලින් ද යුත් ගෙවල් සියල්ල ම එක සේ විශාල නුවූ නමුත් පිරිසිදුකමින් එක සමාන වි ය.

සියලු ම ගෙවල් අසල ගෙයි කඩවසමට ගැළපෙන මල් වත්තක් හා පලතුරුවත්තකි. ගමින් ගමෙහි දිග පළල ඇති තණබිමකි. සියදහස්ගණන් ගවයෝ තණ කමින් නිදහසේ එහි ඇවිද්දහ. ඒ අතර ගොපලුලමයි එක් ව පන්දු ගැසූහ. ලී කෙළියහ. තවත් නොයෙක් සෙල්ලම් කළහ.

4

පිටරටින් පැමිණි දූතයෝ මඟ දෙපස විසිතුරු බලමින් ක්‍රමයෙන් බස්නාහිරදෙසට මහපෙරහරින් ගමන් කොට ඒක් පසකින් මහවැවකින් ද ඉතිරි පසින් ගොයම් කෙත්වලින් හා පලතුරුඋයන්වලිනුත් වට වූ පර්‍වතයක් වෙත පැමිණියහ. ඒ පර්‍වතය වනාහී දඹදිව සිට එහි පැමිණී උතුමෙකුගේ නමට ගෞරව කිරීමට ඒ නමින් ම හඳුන්වනු ලැබේ. පාමුල සිට මුදුන තෙක් ම ආනුභාව සම්පන්න පෙණීමෙන් යුත් මන්‍දිරාදියෙන් වැසුනේ ය. අඟල් තුදුසක් (දහහතරක්) පමණ පළලැති දික් කළුගල් ලෑලි වලින් කළ සොපාන පංක්තීන්ගෙන් හා වංගු සහිත කොට තනනලද අඩිපාරවලින් ද ගමන් පහසුව සලසන ලද්දේ ය. අතරින් පතර නිමල්සිහිල්දියෙන් පිරිපුන් පොකුණු ය. නෙළුම්, මානෙල් ආදී මල්ජාතිවලින් පොකුණු දිය ද, දෑසමන් ඉද්ද සේවන්දි (රෝස) ආදී මල්පැලෑටිවලින් පොකුණුඉවුරු ද සැදුම් ලද්දේ ය. හිස මුඩු කොට කසාවන් සිවුරු පෙරෙවි, දමනය කරණලද ඉඳුරන් ඇති මහ තෙරහු තන්හි තන්හි ධර්‍මශාලාවන්හි වැඩ හිඳ මිනිසුන්ගේ සුචරිතවර්‍ධනයට ඉවහල් වන අවවාදානුශාසනා කළහ. ඇතැම්හු ජනසඤ්චාරයෙන් තොර වූ ගල්ගුහාවලට වී අරමිණිය ගොතා වැඩහිඳ, සිරුරු කෙළින් තබාගෙණ එක් ක්‍රමයකට ආශ්‍වාසප්‍රශ්වාස කරමින්, ලෞකිකසුඛ සම්පත්තියෙහි නිසරුබව හා ජීවිතයෙහි අස්ථිරභාවයත් සලකමින්, සිත එකඟ කරගෙණ භාවනා කළහ. ඇතැම් භික්‍ෂූහු ශිෂ්‍යයන්ට භාෂාධර්‍මශාස්ත්‍ර ඉගැන්වූහ.

රජදූතපිරිස පර්‍වතයෙහි, ඇස් ඇදගන්නා ශොභාව බලමින් ඔබ මොබ ගමන් කළහ. මහතෙරුන් වහන්සේ වෙත එළඹ ධර්‍මසාකච්ඡා කළහ. පාඨශාලාවන්ට ගොස් අධ්‍යාපනක්‍රම පරීක්‍ෂා කළහ. ගුරුවරයන්ගෙන් ඒ පිළිබඳ තොරතුරු විචාළහ. එක් තැනෙක මොර, වීර ඇදී ඇටවර්‍ග රාශියක් වි ය. සත්‍වශිල ඒ දැක එහි එළඹ උගන්වමින් සිටි තරුණභික්‍ෂූණ් වහන්සේ හා කථාව පටන් ගත්තේ ය.

"ස්වාමිනි, මේ කුඩා දරුවෝ මොක ද?"

"මහතානෙනි, මේ ලමයි පැවිදි වීමට බලාපොරොත්තු වන්නො"

"මේ හැම දෙන ම?"

"නැහැ. මෙයින් වැඩි දෙනෙක්."

"අනික් අය?"

"ඔවුහු ඉගෙණීමට මෙහි පැමිණ සිටින්නො"

"මොවුන්ගේ වියදම කොහොම ද?"

"ඔවුන්ගේ මවුපියන්ගෙන්; නැත් නම් මහවාසලින්"

"කුමට ද, ස්වාමිනි, අර ඇටගොඩක්?"

"ගණන් උගන්වන්න"

සියරටෙහි දී එබඳු ඉගැන්වීමක් නුදුටු සත්‍වශිලහට භික්‍ෂූන් වහන්සේගේ පිළීතුර සතුටුදායක නො වී ය.

"ඇයි, ස්වාමිනි, ගණන් උගන්වන්ට වැලිපිලෙහි ඉලක්කම් ලිවීමෙන් බැරිදැ?"යි සත්‍වශිල තවදුරටත් ප්‍රශ්ණ කෙළේ ය. තරුණභික්‍ෂූන් වහන්සේ කරුණ පැහැදිලි කෙළේ ය. "මහතානෙනි, අපි ගණන් ඉගැන්වීමට වැලිපිලි පමණක් නො ව තල්කොළය ද පාවිච්චි කරන්නෙමු. එහෙත් ඒවා ගන්නේ ඒ ඒ අවස්ථාවට සුදුසු පරිද්දෙනි. පටන් ගැන්මෙහි දී නුවණ නො මේරූ කුඩා දරුවන්ට ඉලක්කම්වලින් ගණන් ඉගැන්වීම පහසු නො වේ. දෙකත් හතරත් කීය දැ යි කියන්ට නො හැකි දරුවා අඹගෙඩි දෙකකුත් තවත් අඹගෙඩි හතරකුත් එකට එකතු වුනා ම කීය දැයි ඇසුවොත් අඹගෙඩි හයකැයි කියන්ට දනී. එයින් පෙණෙන්නේ කුඩා දරුවන්ගේ සිත සඞ්ඛ්‍යාවන්ට වඩා සඞ්ඛෙය්‍යයන්ට (ගණන්වලින් පෙන්වනු ලබන දේවලට) ඇදෙන බවයි. ඒසේ ම ගුණ ගැණ අවබොධයක් නැති ලදරුවා ගුණවතුන් ගැණ දනී. ආදරය ගැණ හැඟීමක් ලදරුවාට නොමැති යි. එහෙත් පියා නොහොත් මවු තමාට ආදරවන්ත ය යි ඒ ලදරුවා දනියි. මෙසේ බලන කල ලදරුවන්ට ගුණයන්ට වඩා ගුණීන් (ගුණ ඇත්තන්) ගැණ අවබොධ කිරීම පහසු ය. ලදරුවන්ගේ ගතිය මෙබඳු හෙයින් අඩු කිරීම් එකතු කිරීම් ආදී ගණන් ඔවුන්ට උගන්වන්ට අපි මේ ඇට ජාති ගන්නෙමු. අකුරු උගන්වන්ට මත්තෙන් ම මෙසේ ගණන් උගන්වනබව ද කියන්ට සතුටු ඇත්තෙමු. මෙසේ ද්‍රව්‍ය පෙන්වීමෙන් සංඛ්‍යාවන් උගන්වා ඊලඟට අකුරු ලියන්ට කියන්ට උගන්වන්නෙමු. වැලිපිල ව්‍යවහාරයට ගන්නේ එකල්හි ය. තල්කොළය ගන්නේ ත්‍රෛරාශිකාදී ගණන් ඉගැන්වීමට ය."

දූතපිරිස භික්‍ෂූන්වහන්සේගේ විස්තරය අසා සන්තුෂ්ට ව, තවත් නොයෙක් තන්හි ඇවිද, ස්වභාවධර්‍මය හා මනුෂ්‍ය ඥානයෙහි බලයත් එකතු වීමෙන් ඒ කන්දෙහි පහළ ව තුබුනු විසිතුරු බැලූහ. ගෞරවාන්විත නමස්කාරයකින් පසු ඒ පුදුමකන්දෙන් නික්මුනහ. පැය කීපයක ගමනින් පසු මහපවුරකින් ආරක්‍ෂා කරණලද, වලාකුළු පැහැර සිටි මහාමන්‍දිරයන්ගෙන් හා මහාචෛත්‍යයන්ගෙන් ද ඉතා පිරි සුදු සෘජු වීථීන්ගෙන් ද ගහන වූ, නොයෙක් දෙසින් පැමිණි නොයෙක් භාෂා කථා කරණ මිනිසුන් ගැවසුනු, නැගෙනහිර දෙස හා බස්නාහිරදෙසත් එකතු කරණ මධ්‍යස්ථානය වූ, සියලු රටවල ම සාදන ලද බඩුමුට්ටුවලින් පිරුණු මහසල්පිල්වලින් සිත්කලු වූ මහානගරයකට පැමිණියහ. සිරිත් පරිදි රජමැදුරට ගොස් ඇමතිමඬුලු පිරිවරා වැඩ සිටි මහානුභාවසම්පන්න රජතුමන් දුටහ. සියරජතුමන් විසින් එවූ පඬුරු ඔප්පු කළහ. සන්‍දෙශය ද පිළිගැන්වූහ.

මෙසේ ඔහු තුමූ කීපදවසෙකින් ම තමන් ගිය කටයුතු නිමවා දිවයිනෙහි බැලිය යුතු තැන් බලා සිංහලරජහු විසින් දුන් සතුටුපඬුරු ගෙණ සිංහලරජුගේ දූතයන් ද සමග සියදෙසට එනු පිණිස නැව් නැංගහ.

5

වාතය අනුකූල වූ හෙයින් කර්‍ණධාර (කප්පිත්තා) තෙමේ ආ මගින් නො ගොස් ලං වූ මඟකින් නැව යාත්‍රා කරවී ය. සමුදුර මැදට පත් කල්හි ඒ සමුදුරෙන් ඉතා උස් වූ ද, මහත් වූ ද දඹරණින් කළ විසිතුරු පැහැ ඇති සැලෙන කොඩියක් සහිත ධ්වජයක් දුටුවන් විස්ම පත් කෙරෙමින් පහළ වී ය. එකෙණෙහි ම මහවැස්සක් වසින්ටත් තද කුණාටුවක් හමන්ටත් වන්නේ ය. ඒ සමග ම හදිසියෙන් පහළ වූ ඒ ධ්වජය නැවෙහි කුඹගසෙහි පටලැවුනේ ය. එයින් නැව පෙරළෙන්නට මෙන් පටන් ගත. ඒ දුටු බමුණෝ 'තමන් මුහුදුබත් වෙතැ'යි මරබියෙන් බෙරිසන් දෙන්ට වන්හ. වීර වූ සත්‍වශිල තෙමේ කච්චිය තර කොට ඇඳ කඩුව අතින් ගෙණ ධ්වජය දෙසට පැන්නේ ය. ධ්වජය එකෙණෙහි ම නැවෙහි කුඹගසෙන් මිදී මුහුදෙහි ගිලුනේ ය. සත්‍වශිල ද ධ්වජය අනු ව ම ගිලුනේ ය. නැව ද ධවජය හා ගැටීමෙන් වූ වේගයෙන් යම්තම් නො පෙරළී බේරුණේ ය. ධවජය අනුව ගිලුනු සත්‍වශිලතෙමේ මහත් වූ දිව්‍යනගරයකට පැමිණියේ මිණිමුවාටැඹින් බබලන රන්මුවාමැඳුරු ඇති ඒ පුරයෙහි යහපත් රුවනින් බඳිනාලද පැයගැටපෙළ ඇති පොකුණු සියගණනින් මනරම්, නොයෙක් විසිතුරු මල්පලලියතුරුපෙළින් විසිතුරු, අඹ දඹ ඈ පලරස බී මත් වූ ලිහිණිගණා විසින් නිති කුල්නාලද (නිතර හඬ නැඟූ) උයනෙක්හි කරවන ලද නන්මිණියෙන් විසිතුරු රදුබිතු (මහබිත්ති) පෙළින් යුත් උමාදෙව්රැඳුරක් දැක පිවිස උමාදේවිය වැඳ පිදී ය.

සත්‍වශිල දෙවියන් වැඳ පුදා 'මේ සිහිනයක් ද? නැතහොත් ඉන්‍ද්‍රජාලයක් දැ'යි සිතමින් සිටින අතර, ඉඳුවරන් (මහනෙල් මල්) වැනි ඇස් ඇති, සඳ වැනි මුහුණින් මනහර, සුපිපි සුදුකුසුම් බඳු සිනාවෙන් දුටුදුටුවන් සිත් ඇදගන්නා මහරිකුසුම් (මාරා මල්) සේ මොළොක් සිරුරු ඇති දෙවඟනක් තමන් වැනි ලලනාවන් දහසක් විසින් පිරිවරණ ලදු ව එහි පැමිණ දොර හැර දෙව්මැඳුරට ද සත්‍වශිලගේ සිතට ද එකවිට පිවිස දෙවියන් පුදා දෙවොලින් පිට වූ නමුත් සත්‍වශිලගේ සිතින් නම් බැහැර නො ගියා ය. සත්‍වශිල ද ඇය අනු ව ගියේ හැම සැප පුරා ලූ නිධානයක් වැනි අනික් පහයකට වනි. කාන්තාතොමෝ ද පෙරටු ව ගොස් මිණි පලඟෙක්හි හුන්නා ය. සත්‍වශිල ඇය දැක ලං වූයේ සිතියම්රුවක් මෙන් නිසල ව සිටියේ ය.

දිව්‍යකාන්තාවගේ අදහස් දත් එක් මිඩියක් (දාසියක්) එසේ හුන් සත්‍වශිලයා දැක ලං ව "මහතානෙනි, ඔබතුමා මෙහි පත් අමුත්තෙකි. එහෙයින් අපගේ ස්වාමිදුව විසින් කරණු ලබන ආගන්තුකසත්කාර විඳිනු මැනව. මා සමග එනු මැනව. පළමු කොට දිය නා වළඳනු මැනැවැ"යි කියා ඔහු කැඳවා ගෙණ එක් ගෙදිගුවිලක් (ගේ අසල කරණ ලද දික් පොකුණක්) වෙත ගොස් එහි බැස නාන්ට කීවා. සත්‍වශිල ද විමසුම් නැති ව එහි බැස්සේ ය. බට කෙණෙහි ම තාම්‍රලිප්තිනගරයෙහි චණ්ඩසිංහ රජුගේ උයනෙහි වැව මැදින් මතු වි ය! එහි හදිසියෙන් පැමිණි තමා දැක විස්ම පත් වූයේ "මේ කිමෙක් ද? මොහොතකට පළමු ව මා සිටි උයන කොහි ද? ඒ දෙවඟනගේ අමාරස වැනි දැකුම කොහි ද? ක්‍ෂණයකින් ම ඇගෙන් වෙන් වීම නමැති මේ මහාවිෂ කෙසේ වී ද? මෙය ස්වප්නයක් නො වේ. මම අවදි ව ම සිටියෙමි. එකැතින් (ඒකාන්තයෙන්) ඒ මිඩිය විසින් මම රවටන ලද්දෙමි. මූඪ වූයෙමි"යි සිතමින් ඒ දෙවඟන නැති දුකින්, උමතු වූවෙකු මෙන්, වැලපෙමින් එ උයනෙහි ඔබ මොබ ඇවිද්දේ ය.

වියෝදුක් ගිනිදැල් වැනි රන්වන්මල්රේණුයෙන් වැසුනු ගතැති ඔහු දැක උයන්පල්තෙමේ ගොස් රජුහට සැළ කෙළේය. රජ, තෙමේ ම අවුත් විචාරා සියලු තොරතුරු දැන "මෙතෙම මපින්බෙලෙන් අනඞ්ගගයා විසින් විඩම්බනය (විහිළු) කරණ ලද්දේ ය. මොහුට වූ නය ගෙවන්ට සුදුසු අවස්ථාවක් පැමිණියේ ය"යි සතුටු ව "යහළුව, ශොක නො කරව. මම නුඹ ඒ මගින් ම එහි පමුණුවා ඒ අසුරඟන ලබා දෙන්නෙමි"යි කියා ඔහු සැනසී ය.

එක් දිනෙක්හි රජතෙමේ රාජ්‍යය ඇමතියන්ට භාර කොට සත්‍වශිලත් සමග නැවු නැග ඔහු කී මගින් මුහුදෙහි යන්නේ මුහුද මැද පැන නැගි ධ්වජය දැක්කේ ය. සත්‍වශිල ද එය බලා "දෙවයන් වහන්ස, ම විසින් පෙර දක්නා ලද්දේ ද මේ ධ්වජය මැ යි. මා එය අනු ව ගිලුනුකල්හි දෙවයන් වහන්සේ ද ධ්වජය අනුව දියෙහි ගිලිය යුතු"යි කියා මුහුදට පැන්නේ ය. රජ ද ඒ සමග ම මුහුදට පැන්නේ ය.

මුහුදුදියෙහි ගිලුනු ඒ දෙදෙන දිව්‍යමය පුරයට පැමිණියහ. එය දැක විස්මයප්‍රාප්ත රජතෙමේ උමාදෙව්මැඳුරට ගොස් උමාව වැඳ සත්‍වශිල හා එක් පසෙක්හි හිඳ ‌ගත. එකෙණෙහි පෙර සත්‍වශිල විසින් දුටු කාන්තාව පිරිවර සහිත ව දෙව්පුද පිණිස එහි පැමිණියා රජ සහ සත්‍වශිල ද දුටුවා. සත්‍වශිල සතුටින් කුල්මත් වූයේ "දෙවයන් වහන්ස, අර අඟනන් මැද බබලන කාන්තාරත්නය ගැණයි සැළ කෙළේ. මගේ සිත සොරා ගත්තේ ඒ කාන්තාව විසිනුයි. ඇය නැති ව ජීවත් වීමෙහි ඵලය කුමක් දැ?"යි කියමින් ඇය රජුට පෙන්වී ය. රජ ඇය දැක 'මේ කාන්තාව කෙරෙහි ‌මොහුගේ ආලය අයුක්ත නො වේ ය'යි සිතී. ඕතොමෝ ද දිව්‍යලක්‍ෂණ සමන්විත රජහු දැක "මේ උත්තමපුරුෂයා කවරෙක් ද? කවර හෙයින් මෙහි පැමිණියේ දැ"යි සිතූ. රජතෙමේ ද ඇය ගැණ නො සැලකූවෙකු මෙන් ඈ කෙරෙහි අවඥාව (පහත් කොට සැලකීම) පෙන්වමින් සත්‍වශිල සමග උයනට ගියේ ය. ඒ කාන්තාව දෙවොලින් නිකුත් ව එක් යෙහෙළියක අමතා "අප මෙහි එද්දී සිටි මහාත්මයා කොහි ද? නුඹ විසින් එතුමා සොයා අපගේ මැදුරට පැමිණ ආගන්තුක සත්කාර විඳින්නට ආරාධනා කළ යුතුයි. එතුමා පිදිය යුතු ශ්‍රෙෂ්ඨයෙකැ"යි කියා පිටත් කළා ය.

6

ඕතොමෝ ද රජු වෙත ගියා. කාන්තාවගේ පනිවුඩය දැන්වූවා. රජ එය අසා ආරාධනය නො පිළිගත් බව පෙන්වමින් "සොඳුර, වචනයෙන් ම අතිථිසත්කාරය කරණ ලදි. අපට අන් කිසිවක් නුවුව මනා ය"යි කී ය. දූතිය ගොස් ස්වාමිදුවට රජුගේ වචන සැළ කළා. ඕතොමෝ 'අසාමාන්‍ය වූ කිසි යම් උදාර පුරුෂයෙකැ'යි සිතා, මිනිසෙකු විසින් නො ලැබිය හැකි වූ ද සත්කාර විඳීමෙහි ආසා නැති ඒ රජුගේ ධෛර්‍ය්‍යපාශයෙන් ආකර්‍ෂණය කරණු ලබන්නී තොමෝ ම උයනට අවුත්, සියමැඳුරට පැමිණ සංග්‍රහ විඳින ලෙස අවිටිලිබස් කියූ.

රජතෙමේ ඇගේ ඇරයුම නො පිළිගත් ලෙසක් දක්වමින්, "භද්‍රාව, (යහපත් ස්ත්‍රිය) මම තොපගේ අතිථිසත්කාර විඳින්නට මෙහි නො පැමිණියෙමි. මගේ මේ මිත්‍රයා විසින් කියන ලද උමාරුව දැක වඳිනු පිණිස මුහුද මැද ධ්වජමාර්‍ගයෙන් මෙහි පැමිණියෙමි. එහෙයින් නුඹ ද දිටිමි"යි කී ය.

කාන්තාතොමෝ එය අසා "එසේ නම්, මේ තාක් ඔබ නුදුටු ඉතා ආශ්චර්‍ය්‍ය වූ මාගේ පුරය බලන්නට එනු මැන වැ"යි ඇරයූ. රජ ද එය අසා සිනාසී "ඔව්! 'නහන වැව!' තිබෙන ඒ නුවර ගැණ ද මාගේ මේ යහළුවා මට කීයේ ය"යි කී ය. "දෙවයන් වහන්ස, එසේ නො කියනු මැනව. මම විහිළු කරණසුලු අඟනක් නො වෙමි. පිදිය යුත්තන්ට කවරෙක් විඩම්බනා (විහිළු) කෙරේ ද? මම වනාහි වෙසෙසින් ඔබ ගේ අධිකධෛර්‍ය්‍යය විසින් දැස්සක් කරණ ලදිමි. දැන් ඔබගේ මිඩියක වූ මාගේ පැතුම නො බිඳිනු මැනැවැ"යි ඕතොමෝ ඇවිටිලිබස් කීවා.

රජ එබස් අසා සත්‍වශිල හා ඇය ද සමග මැඳුරට ගොස් ශක්‍රපුරයට විඩම්බනා කරමින් මෙන් තුබුනු ඒ මනහර පුරයෙහි සිරි බැලී ය. ඒ අඞ්ගනා තොමෝ එහි දී රජතුමා රුවන් පලඟෙක්හි වඩා හිඳුවා දෙවොචිත (දෙවියන්ට සුදුසු) සත්කාරයෙන් රජහු පිණවා "මහපිණැත්ත, මම වනාහි කාලනෙමි නම් අසුර රජුගේ දුවකිමි. මගේ පියතෙමේ විෂ්ණුහු විසින් සුරලොවට ගන්නා ලදි. (යුද්ධයෙන් මිය යන අය සුරලොව උපදින බවට ඇති විශ්වාසය ගැන මෙතැන සඳහන් වේ. එහි තේරුම, කාලනෙමි අසුරයා විෂ්ණූ විසින් යුද්ධයක දී මරන ලද බව ය.) ම‌ගේ පියාට අයත් මේ දෙනුවර විස්සම්හු විසින් නිමවන ලදි. හැම සැපත් ඇති මෙහි ජරාවෙහි නමකුදු නැත. මරණය දුලබ ය. දැන් ඔබතුමා මාගේ පියා සේ සලකමි. එහෙයින් මෙහි යෙහෙන් වැස සැප විඳිනු මැනව. මා ද ආරක්‍ෂා කර ගණු මැනවැ"යි කියූ.


"මම ද නුඹ දුවක ලෙස පිළිගණිමි. පියාගේ අවවාදයෙහි සිටීම දරුවන්ගේ යුතුකමකි. එහෙයින් දැන් මා කියන්නක් කළ යුතු ය. මේ සත්‍වශිල මගේ සුහෘදයෙකි. (යහළුවෙකි) නෑයෙකි. අසාමාන්‍යවීරයෙකි. ඔහුට මගේ දුව වූ නුඹ භාර්‍ය්‍යාව කොට දෙමි. ඔහු සමග යෙහෙන් මෙහි වැස සැප විඳුව"යි කියා රජතෙමේ අසුරාඞ්ගනාව සත්‍වශිලහට පාවා දුන්නේ ය. කාන්තාතොමෝ ද සත්‍වශිල උමාදෙවියගේ ප්‍රසාදයෙන් ලද වල්ලභයා යි සිතා ආදරගෞරවයෙන් පිළිගත්තා ය.

රජ සත්‍වශිල අමතා "යහළුව, මවිසින් වැළඳූ නුඹගේ ඇඹුලුගෙඩි දෙකින් එකක නය දැන් ගෙවන ලදි. අනික් ගෙඩිය පිළිබඳ නය තව මත් නො ගෙවන ලදි. සුදුසු අවස්ථාවෙක්හි එය ද ගෙවන්නට උත්සාහ කරන්නෙමි"යි කියා අවිලම්බ ව (පරක්කු නො වී) සිය දෙස යායුතු බව ද දැන්වී ය. අසුර කාන්තාව මාහැඟි පුද පඬුරු රජුහට පිළීගැන්වූ. රජතෙමේ ඔවුන් දැක්වූ මගින් මිනිස්ලොවට පැමිණ බොහෝ කලක් යෙහෙන් රාජ්‍යය කෙළේ ය.

වෙතාලයා මේ කථාව කියා, "රජතුමනි, ඔවුන් දෙදෙනා අතුරෙන් කවරෙක් සමුද්‍රපතනයෙහි (මුහුදට පැනීමෙහි) දී අධිකවීර්‍ය්‍ය ඇත්තේ වී ද? නො වළහා කියව. නැත් නම් පෙර කළ ශාපය ම වන්නේ ය"යි කී ය.

Sunday, December 24, 2023

බ්‍රයන්ගේ ජීවිතය...

අවුරුදු දෙදාහකට පමණ පෙර...

අමුත්තන් තුන් දෙනෙක් යමක් සොයමින් යති. ඔවුන් එළැඹෙන්නේ මවක සහ එදින ම උපන් බිළිඳෙකු වෙත ය. ඔවුන් දකින මව බියපත් වෙයි. නමුත් පසුව ඇය ඔවුන් ගෙන් ප්‍රශ්න කර, ඔවුන් එළවා දමයි. එහිදී ඔවුන් කියන්නේ, තමන් යුදෙව්වන්ට බිහි වූ අලුත් රජු බැහැ දකින්නට තෑගි ද රැගෙන ආ වගයි. "තෑගි" යන වචනය නිසා තරුණ මව ඇගේ බිළිඳා, බ්‍රයන් දකින්නට අමුත්තන්ට ඉඩ සළසයි. 


බ්‍රයන් තරුණ වියට පත් වූ පසු, ජුදයාව රෝමයේ පාලනයෙන් මුදවා ගැනීමේ අරමුණින් පිහිටුවා ගත් ජුදයාවේ මහජන පෙරමුණ නම් සංවිධානයට එක් වෙයි. ඊට එකතු වීමේ දී ඔහුගේ සුදුසුකම් සහ කැපවීම පරීක්ෂා කිරීමට ඔහුට ලැබෙන මුල් ම මෙහෙයුම වන්නේ, "රෝමකයනි, ජුදයාවෙන් පිටවෙයව්!" යන්න, නගරයේ ප්‍රධාන තැනක බිත්තියේ ලිවීමට ය. නිතර රාත්‍රී මුර සංචාර යන ලීජන්වරුන්ගෙන් බේරී මෙය ඉටු කිරීම අති දුෂ්කර කාර්යයකි. නමුත් එය සිතුවාටත් වඩා "සිය ගුණයකින්" ඉටු කිරීමට බ්‍රයන් සමත් වන්නේ මෙසේ ය.


රෝමක සෙබළුන්ට අහුවෙන බ්‍රයන්, ජුදයාවේ රෝමක පාලකයා වන පොන්ටියුස් පිලාත් වෙත අරගෙන යන තැන. පිලාත් ට "ර" යන්න කියවෙන්නෙ නෑනෙ. ඒ වෙනුවට කියවෙන්නෙ "ව" යන්න. ඉතිං බ්‍රයන්ගෙ තාත්තා "රෝමන්" කෙනෙක් කිව්ව ම, පිලාත් ගෙ මුවින් ඔහු "කාන්තාවක්" වෙනව.


ඒ කාලේ තිබුණු යුදෙව් මූලධර්මවාදී සමාජය. දස පනතේ එක් පනතක් වන, "දෙවියන් වහන්සේ ගේ නාමයෙන් බොරුවට දිවුරීම" ට හසු වුණු තැනැත්තෙක්ට ගල් ගැසීම...


අවසානයේ බ්‍රයන් ද, කුරුසියේ තබා ඇණ ගසනවා. 

සෑහෙන ආන්දෝලනයට ලක් වුණු, මොන්ටි පයිතන් කණ්ඩායමේ නිර්මාණයක් වන මේ චිත්‍රපටිය, ඇතැම් රටවල තහනමට පවා ලක් වුණා. ඊට සමගාමීව, "නොට් ද නයින් ඔ'ක්ලොක් නිවුස්" හි කතා බහට ලක් වුණා. මොන්ටි පයිතන් බැතිමතුන්ට අපහසුතාවක් ඇති වුණු, ජේසුස් ක්‍රිස්තුස් ගේ කතාව... 


චිත්‍රපටිය යූ ටියුබ් හි තිබෙනවා. ටොරන්ට් බාගත කරගන්නවානම්, මෙන්න...

Tuesday, December 19, 2023

යුද්ධ කතා සහ ප්‍රේම කතා

අපේ හිතවත් ඩී ජී ඇම් බස්සා මහතාගේ බ්ලොග් එකේ නොබෝ දා පළවුණු මෙන්න මේ කමෙන්ටුව කියවද්දි කාලෙකට කලින් කියවන්න සහ අහන්න ලැබුණු කතා කීපයක් මතක් වුණා. මෙන්න මෙහෙමයි ඒ කතා:

ට්‍රැෆල්ගාර් චතුරස්‍රය


මේක දෙවෙනි ලෝක යුද්ධ කාලෙ. අනිවාර්ය යුධ සේවයට බැඳෙන්න අකමැති වෙච්ච එංගලන්තයේ තරුණයෙක්, බඳවා ගැනීමේ සම්මුඛ පරීක්ෂණයෙ දි තමන්ට ඇස් පෙනීම හොඳ නැති බව අඟවලා බේරෙන්න කල්පනා කළා. ඉතින් සම්මුඛ පරීක්ෂණේ දි එයා ට මේසෙ උඩ තියෙන වාර්තාව කියවන්න කිව්ව ම, “මොන වාර්තාව ද?” කියලා ඇහුවා. පැන්සලක් දික් කරලා වාර්තාව පෙන්නුවහම, “කොසු මිටක් දික් කරන්නෙ ඇයි?” කියලා ඇහුවා. ඔය වගේ කොමිටල් උත්තර දීලා උන්දැ කොහොම හරි සම්මුඛ පරීක්ෂණේ ෆේල් වුණා.

පහුවදා නමියා අර තරුණයා ගියා ෆිල්ම් එකක් බලන්න. ගිහින් සීට් එකක් හොයාගෙන වාඩි වෙලා වටපිට බලද්දි තමයි දැක්කෙ, තමන්ව ඉන්ටවිව් කරපු එක් කෙනෙක් ඉන්නව පිටිපස්සෙ සීට් එකේ. “මළ කෙලියයි. මගෙ වැඩේ මාට්ටු නේ ද?” කියල ටික වෙලාවක් කල්පනා කරපු තරුණයා, එක පාරට ම පිටිපස්සට හැරිලා ඇහුවා, “සර්, මේ බස් එක ට්‍රැෆල්ගාර් චතුරස්‍රයෙ නවත්තනව ද?” කියලා.

මීටරේ ට බොරු කිරීම

මේක ටිකක් අවරයි. ඒ නිසා කියවන්න එපා.


උඩ කතාවෙ වගේ ම තරුණයෙක් අනිවාර්ය හමුදා සේවයට බඳවා ගන්න ඉන්ටවිව් එකේ දි, ඇස් පේන් නෑ කියලා බොරු කරන්න ට්‍රයි කළා. නමුත් ඉන්ටවිව් කරපු හමුදා ලොක්කා ඌට වඩා ටිකක් කපටි කමින් වැඩියි. ඉතින් එයා කරපු වැඩේ, අර තරුණයාට ඒ කාමරේට වෙලා ඉන්න කියලා, එළියට ගිහින්, හැඩ වැඩ ඇති හමුදා සෙබළියක් ඊට යාබද කාමරේට එව්වා. ඒ කාමර දෙක අතර දොර අඩවන් කරලා, අර සෙබළිය එකින් එක එයාගෙ ඇඳුම් අයින් කරන්න ගත්තා, බොහොම හෙමින්. අන්තිමේ පෑන්ටියයි බ්‍රා එකයි විතරක් ඉතරු වෙද්දි හමුදා ලොක්කා ආපහු කාමරේට ඇවිත්, නමියගෙ අර තරුණයගෙ කළිසමේ උඩ හරිය දිහා හොඳ ට බලලා, කිව්වා:

“මල්ලි මේ... මට බොරු කළාට, උඹෙ මීටරේට බොරු කරන්න බෑ. කට්ට උඩ ගිහින් තියෙන්නෙ හොඳට ම” කියලා.

සුහද නිවාඩු

මේ කතාව මම මීට පෙර කොතනක හරි ලියලා තියෙනවා. මට කියවන්න ලැබුණ විදිහට, ඊශ්‍රායල් පලස්තීන සීමාවෙ වෙච්ච කතාවක්...

ඊශ්‍රායෙල් කාලතුවක්කු හමුදාවට අලුතින් බැඳුනු කොල්ලෙක් ට ගමේ යන්න නිවාඩුවක් ගන්න ඕනෙ වුණා. ඒත් හමුදාවට බැඳුන අලුත නිසාත්, යුද්ධෙත් ගණ සැරට යන නිසාත්, ඌට නිවාඩු ලැබුණෙ නෑ. 

ඔහොම ඉද්දි එක දවසක් මූ උදේ පාන්දර ම යුධ පෙරමුණේ ඉඳන් තමන්ගෙ කඳවුරට ආවා, පලස්තීන යුද්ධ ටැංකියක් අල්ලගෙන.

ඌ කරපු වීර කමට, පදක්කමක් රෙකමන්ඩ් කරලා, මාසයකට නිවාඩුවකුත් ලැබුණා. එදා හවස මෙස් එකේ මූ වෙනුවෙන් පාටියකුත් තිබුණා. 

පාටියෙ දි උගෙ යාලුවෙක් ඇහුවා, “උඹ කොහොම ද බං ඔය ටැංකිය අල්ලගත්තෙ?” කියලා.

මූ කියනව, හොඳට ම වෙරි පිට...

“මෙහෙමයි මචං. මං අපේ ටැංකියක් එලවගෙන යුද්ද පෙරමුණ හරියට ගියා. ඒ හරියට, පලස්තීන ටැංකියකුත් ආව. මං ටැංකියෙන් බැස්සා. අරුත් උගෙ ටැංකියෙන් බැස්සා. මං උගෙන් ඇහුවා, ‘උඹට නිවාඩුවක් ගන්න ආස  නැද්ද?’ කියලා. ඌ ඒකට එකඟ වුණා.

“ඊට පස්සෙ අපි දෙන්නා ටැංකි මාරු කරගෙන ආපිට තම තමන්ගෙ කෑම්ප්වලට ගියා. මයෙ හිතේ දැන් උගෙ කෑම්ප් එකෙත් ඌට මේ වගේ ම පාටියක් දෙනව ඇති.”


කැමති ද?

ප්‍රසන්ன චූටි කාලෙ එක වතාවක්, සෑහෙන්න කල්පනා කරලා කරලා, යාලුවොත් එක්ක කතා කරලා, හිතට හොඳට ගට් එක අරගෙන, ගිහිං කෙල්ලෙක්ගෙන් ඇහුවලු. කරුමෙ කියන්නෙ, මුගෙ කලබලේට මූ අදාළ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ පැත්ත මාරු කරල.

ඒ කියන්නෙ? ඒ කියන්නෙ මූ ඇහුවෙ: “මේ... නංගි, ඔයා මට කැමතියි, මං ඒ ගැන මොක ද කියන්නෙ?” කියල.

“මං කොහොම ද දන්නෙ?” කියල කෙල්ලත් ගස්සගෙන යන්ඩ ගියා ලු.


කෝලං

දවසක් මහේෂ් කියල කොල්ලෙක් හෙණ අප්සට් එකේ ගියාලු පොරගෙ යාළුවෙක් ගාවට. ඒ යාලුවට කොල්ලො සෙට් එකේ ම කියන්නෙ, “ලව් ඩොක්ටර්” කියල. එච්චරට ඌට එක්ස්පීරියන්ස්, කෙල්ලො ටෝක් කරන විදිහ ගැන.

“මොක ද බං? උඹ නිකං ගොනා පයිං ගහපු ලන්තෑරුම වගේ?” ලව් ඩොක්ටර් ඇහුවා.

“නෑ බං... මං කෙල්ලෙක්ගෙන් ඇහුවා.”

“හා හා හරි හරි...” අරූ ඉතුරු ටික හිතා ගත්තා. “උඹ ඔව්ව ගණං ගන්ඩෙපා බං. ඔය ඕනෙ ම කෙල්ලෙක් දා ගන්ඩ සිම්පල් ටැක්ටික් ටිකක් තියෙන්නෙ.”

“උඹ නං කියයි. උඹ දන් නෑනෙ ඒකි මට කියපු දේවල්...” මහේෂය අඬනව ඉතිං.

“හරි හරි බං. ඔය කොයි කෙල්ලත් එකපාර ම කැමතියි කියන්නෙ නෑ. එතකොට උන් ගැන කොල්ලො හිතන්නෙ උන් බඩු කියලා. ඉතිං ඔය කොයි කෙල්ලත් ඉස්සෙල්ලා බෑ කියනව. උන්, ‘බෑ’ කියන්නෙ, පස්සෙ ‘හා’ කියන එකට ම තමයි බං.”

“ඉතිං ඒකි බෑ කිව්වෙ නෑනෙ බං.”

“එහෙනං? මොකද්ද කිව්වෙ?”

“ ‘මල කෝලං. පළයං යන්ඩ’ කියලනෙ කිව්වෙ බං...”


Saturday, December 16, 2023

 වෙතාල කථා - 6 තරඞ්ගය

5. තරඞ්ගය

"දෙවජාති ඇත්ත, ඒ සියල්ලන් අතුරෙන් ශුද්‍රකරජ තෙමේ ම ශ්‍රෙෂ්‍ඨවීරයා ය"යි රජ පිළිවදන් දින.

"නරපතිය, ලෝකයෙහි අන් කිසිවකු විසිනුදු නො කට හැකි දුෂ්කරක්‍රියාවක් කළ ඒ වීරවරයා කෙසේ නම් වීරශ්‍රෙෂ්ඨ නො වන්නේ ද? සියදූපුතුන් බිලි දෙනු ප්‍රත්‍යක්‍ෂ වශයෙන් දැක ද ධෛර්‍ය්‍යයෙන් නො ගිලිහුනු ඒ ධර්‍මවතිය කවර හෙයින් වීරශ්‍රෙෂ්ඨ නො වන්නී ද? බාලවියෙහි සිටිය ද එබඳු අධිකධෛර්‍ය්‍ය ඇති ඒ සත්‍යවරයා කවර හෙයින් වීරශ්‍රෙෂ්ඨ නො වන්නේ ද? එසේ තිබිය දී ඒ එක ම ශුද්‍රකරජ ප්‍රවර ය යි කවර හෙයින් කියයි දැ?"යි වේතාලයා නැවත ද ප්‍රශ්න කෙළේ ය.

"යක්‍ෂෙශවරය, වීරවර, ධර්‍මවතී, සත්‍යවර යන තිදෙනා වීරශ්‍රෙෂ්ඨ නො වෙතැයි මම නො කියමි. ඔහු ද වීරශ්‍රෙෂ්ඨයෝ ය. එහෙත් ශුද්‍රකරජ ඒ තිදෙනාට ම වඩා වීරශ්‍රෙෂ්ඨයා යයි කියමි. කවර හෙයින් ද යත්:- කුලපුත්‍ර වූ ඒ වීරවරයා ශුද්‍රකරජ වැනි නො වේ. ඔහුට අයත් හැම දෙය ම වියදම් කොට හිමියා රැක ගැන්ම ඔහුගේ යුතුකමකි. ඔහුගේ භාර්‍ය්‍යාව වූ ධර්‍මවතී ද හිමියා ගත් මග ගත්තී ධර්‍මය ම රැක්කා ය. ඒ දෙදෙනාගෙන් උපන් සත්‍යවර තෙමේ ද එබඳු ම ය. හූ (නූල්) යම්බඳු ද, එයින් වියූ පිළිය ද එබඳු ය. රජුවිසින් යම්බඳු මෙහෙකරුවන්ගේ දිවි පුදා සිය දිවි රකිනු ලැබේ ද, එබඳු මෙහෙකරුවන් උදෙසා දිවි පිදූ ශුද්‍රක රජ කෙසේ නම් ඒ මෙහෙකරු වූ වීරවරයන්ට වඩා ශ්‍රෙෂ්ඨවීරයෙක් නො වන්නේ ද?"

රජුගේ බස් අසා වේතාලතෙම පෙර මෙන් ම අතුරුදන් වී ය.

6. තරඞ්ගය

1

රජ තෙමේ ශිංශපා (ඇට්ටේරිය) වෘක්‍ෂමූලයට ගොස් පෙර සේ එල්බෙමින් තිබුණු මළසිරුර බා ගෙණ එන්නට වන. වේතාල තෙමේ ද අනික් කථාවක් ආරම්භ කෙළේ ය.

සොමප්‍රභාකථාව

උදේනි නුවර පුණ්‍යසේන නම් රජුගේ හරිස්වාමි නම් ඇමැතියෙක් වී ය. ඔහුට දෙවස්වාමි නම් පුතෙක් ද සොමප්‍රභා නම් දුවක් දැ යි දරු දෙදෙනෙක් වූහ. වැඩිවිය පත් දූ තොමෝ රූපශ්‍රීයෙන් ද අගතැන් පැමිණියා ය. ස්ත්‍රීන් විසින් දතයුතු සියලු ශිල්ප ශාස්ත්‍ර උගත්තා ය. සියලු ස්ත්‍රී ගුණයන්ගෙන් යුක්ත වූවා. නොයෙක්දෙසින් බොහෝ දෙන ඇය සරණ අසා මඟුල්කපුවන් එවූහ. ඕතොමෝ ඒ සියල්ල ප්‍රතික්‍ෂෙප කොට ස්වකීය නිශ්චය මවට දැන්වූ: "මෑනියෙනි, මම ශූරයෙකු හෝ ඥානියෙකු (ජ්‍යොතිශ්ශාසත්‍රඥයෙකු) නැතහොත් විඥානියෙකු (වඩුවැඩ ආදී ශිල්පයන්හි දක්‍ෂයෙකු) කැමැති වෙමි. එබන්දෙකුට මා විවාහ කොට දිය යුතුය. නො එසේ වූවෙකුට දුන හොත් මම මැරෙන්නෙමි"යි කීවා ය. මවුතොමෝ දුවගේ අභිප්‍රාය සියහිමියාට හා පුතුට ද දැන්වූවා.

එක්දිනෙක්හි හරිස්වාමීහු වෙත තරුණ බමුණෙක් එළඹ මෙසේ කී ය:- "මම ඔබ දුවගේ රූපසෞන්‍දර්‍ය්‍යය අසා ඇය ලබාගණු පිණිස පැමිණියෙමි. මම ඔබගේ කුලයට සුදුසු උතුම් බමුණුකුලයෙක්හි උපන්මි. ධනවත්මි. මට නැත්තේ ගුණවත් බිරින්දක පමණයි,"

"පින්වත් තරුණය, මාගේ දුව ඥානි. විඥානි, ශූරයන් මිස අන් කෙනෙකුන් නො පතයි. ඔවුන් අතුරෙන් පින්වතා කවරෙක් දැ?"යි හරිස්වාමි විචාළේ ය.

"මම විඥානියෙක්මි. මා සමාන විඥානියෙක් අන් තැනෙක නැත්තේ ය"යි තරුණයාගේ පිළිතුර වී ය.

"එසේ නම්, භවත්හුගේ විඥානය දක්වනු මැනවැ"යි හරිස්වාමි නියම කෙළේ ය.

තරුණතෙමේ කීප දිනකින් ගගනයාත්‍රාවක් සාදා හරිස්වාමි එහි නංවා ගෙණ අහසට නැංගේ ලෝකයෙහි නොයෙක් තැන ගොස් රමණීයස්ථාන පෙන්වී ය. එයින් තුටු වූ හරිස්වාමිතෙමේ ඔහුට එයින් සත්වැනි දිනයෙහි සියදුව දෙන්නට ගිවිස්සේ ය.

මේ ගිවිසුම කළ දිනයෙහි ම, එය දැනගන්නට මත්තෙන් එක් තරුණයෙක් තරුණියගේ සොහොයුරා වෙත ද, තව එකෙක් මව වෙත ද අවුත් තරුණිය ප්‍රාර්‍ත්‍ථනා කළහ. හරිස්වාමි මෙන් ම ඔහුගේ පුතා ද තමන් වෙත ආ තරුණයාගෙන් හෙතෙම ශූරාදීන් අතුරෙන් කවරෙක්දැ'යි විචාළේ ය. හෙතෙම "මම ශූරයෙක්මි"යි පිළිණ (ප්‍රතිඥා , පිළිගැණීම) කොට අන්කෙනෙකුන් විසින් නො දත් බොහෝ අවිසරඹ දක්වා දෙවස්වාමි සතුටු කෙළේ ය. දෙවස්වාමි ද එයින් සත්වැනි දිනයෙහි සිය සොහොයුරිය ඔහුට දෙන්නට ප්‍රතිඥා කෙළේ ය.

මව වෙත පැමිණි තරුණ තෙමේ ද, 'ශූරාදීන් අතුරෙන් කවරෙක් දැ'යි විචාරණලද්දේ 'ඥානියෙක්මි'යි කී ය. නැණැති ඒ මවු තොමෝ ද ඔහු අතින් අතීතානාගතකාලයන් පිළිබඳ බොහෝ කරුණු ගැණ ප්‍රශ්න විචාළා ය. සුදුසු පිළිතුරු ද ලැබුවා ය. ඕතොමෝ ඒ තරුණයා ශ්‍රෙෂ්ඨ වූ ඥානියෙකැ යි නිශ්චය කළා ය. එයින් සත්වැනි දිනයෙහි සිය හිමියා හා පුතාත් ගෙට ආ කල්හි සියදුව ඔහුට දෙන්නට ගිවිස්සා ය.

සත්වැනි දිනයෙහි සියල්ලෝ හරිස්වාමිහුගේ ගෙට රැස් වූහ. මවුපියපුත්හු තමන් විසින් වෙන වෙන ම කළ ගිවිසුම් ඔවුනොවුන්ට කීහ. එක ම තරුණිය සඳහා තුන්දෙනා වරයන් තිදෙනෙකුන් කැඳවීමෙන් හරිස්වාමි තෙමේ බෙහෙවින් ව්‍යාකූල වූයේ ය. 'කුමක් කට යුතු දැ?'යි නිශ්චය කළ නො හැකි වී ය.

2

අහෝ, පුදුමයකි! එකල්හි ම ඒ සොමප්‍රභාතොමෝ පෙණෙන්ට නො සිටියා ය. සියල්ලෝ ව්‍යාකූල වූහ. එහෙත් ඥානිතෙමේ ශ්‍රාස්ත්‍ර බලන්ට පටන් ගත. කාන්තාව රකුසෙකු විසින් පැහැර ගෙණ ගොස් වින්‍ධ්‍යවනයෙහි සඟවන ලද බව ඔහුගේ ශාස්ත්‍රයෙන් දත හැකි වි ය. එ තෙමේ ඒ බව අන්‍යයන්ට ද කී ය. විඥානිතෙමේ එකෙණෙහි ම ගගනයාත්‍රාවක් සාදා ඥානියා හා ශූරයාත් කැටි ව වින්‍ධ්‍යවනයෙහි කාන්තාව සඟවනලද තැනට ගියේ ය.


ගල්ලෙන දොරකඩ රකුසා එක් අතකින් මහයගදාවක් ගෙණ අනෙක් අතින් දැළිරැවුලු ඇද ඇද සියලු ම සිරුරින් විසුළු දක්වමින් රැකවල් ගෙණ සිටියේ ය. අඳුන්කුළක් වැනි උස්ගතින් හා මල බැඳුනු යකඩකෙඳි වැනි කෙසින් වැසුනු හිසින් ද, දැලි බැඳුනු මහකොරහක් පමණැති රුදුරු මුහුණ මතුයෙහි පිහිටි කප්කෙළ රිවිමඬුලු (කල්පාන්තයෙහි සූර්‍ය්‍ය මණ්ඩල) දෙකක් වැනි රතැස්යුවලින් හා දික් වුව ද මිටි වූ, මැදින් බුන් නඟුලිසක් වැනි, නැහැයෙන් ද, පුරදියවක් හි ලසඳයුවලක් (පුරපක්‍ෂයෙහි (මාසේපෝය ගිය) දෙවෙනි දින අළුත් සඳවල් දෙකක්) වැනි නැමි දළයුවලින් ද, ඌරුකරක් වැනි කරින් හා සිරුරුබර දැරිය නො හැකිව මෙන් පෙරට නැමීගිය දන යුවලින් ද බිහිසුණු රකුසා ඔවුන් දැක කිපී ඔවුන් හා සටනට පැමිණියේ ය. ශූරතෙමේ දිවි නො තකා ඔහු හා යුදට වැද ඔහු මරා තරුණිය නිදහස් කර ගෙණ ඇයත් සමග ගගන යාත්‍රාවෙන් ම තරුණියගේ ගෘහයට පැමිණියේ ය. එහි දී ඒ තිදෙනා අතර තරුණිය උදෙසා වාක්සංග්‍රාමයක් වී ය.

"මම මගේ ශාස්ත්‍රබලයෙන් මැය සිටිතැන දැන නො කීයෙම් නම්, කිසිවෙක් මෑ ලබා ගැණීමෙහි සමත්‍ථර්‍ නො වේ. එහෙයින් මට ම මේ කාන්තාව අයිතිය"යි ඥානිතෙමේ කී ය.

විඥානිතෙමේ "මම ගගනයාත්‍රාව නො නිමවූයෙම් නම්, තෙපි ඒ දුර්‍ගස්ථානයට එතරම් ශීඝ්‍ර ව කෙසේ යන්නහු ද? අහසෙහි සිට යුද කළ ඒ රකුසා සමග ශූරතෙමේ කෙසේ නම් යුද කරන්නේ ද? මගේ යාත්‍රාව නිසා ම ඒ සියල්ල පහසු වී ය. එහෙයින් කාන්තාවගේ ස්වාමිභාවයට මම ම සුදුසුසෙමි"යි කී ය.

"මම ඒ රකුසා යුද කොට නො මැරීම් නම්, තෙපි දෙදෙන කොතරම් යත්න කළත් මේ කාන්තාව නො ලබන්නහු ය. මාගේ බාහුබලය නිසා ම කාන්තාව ලදිමු. එහෙයින් කාන්තාව මට ම දිය යුතු ය"යි ශූරතෙමේ කී ය.

"රජතුමනි, ඒ තිදෙනාගෙන් කවරෙකුට ඒ කාන්තාව දිය යුතු ද? පෙර මවිසින් කළ ශාපය ද සිහි කරව"යි වේතාලතෙමේ තූෂ්ණීම්භූත ව ගමන් කළ රජුහට කී ය.

Saturday, December 9, 2023

පුදුම පහුරු ගමන

ලොකු නැවකින් තරණය කළ යුතු මහා සාගරයක් ‘බල්සා’ කඳන්වලින් තැනූ පහුරකින් තරණය කළායයි යමෙකු ඔබට කීවොත් ඔබ පුදුම වනු ඇත.

යුරෝපීයයෝ ශාන්තිකර සාගර තරණයේදී ලෝකයේ අනෙක් ගොඩබිම්වලට බොහෝ ඈතින් පිහිටියාවූ ද, එකිනෙකින් ඈත්වූ ද කුඩා දූපත් හා පැතලි හිරිගල් පර සමූහයක් සොයා ගත්හ. මේ මහ සයුර මැද දූපත් ඇතැයි ඔවුහු නොසිතූහ. මේ දූපත් ජනාවාස ව ඇතැයි ඔවුහු කිසිසේත් ම බලාපොරොත්තු නොවූහ. හැඩ රුව ඇති, උස මනුෂ්‍ය වර්ගයක් මේ දූපත්වල වාසය කළහ. හැම දූපතක ම ගම්බිම් හා පැල්පත් ද, වගා කරන ලද කෙත්වතු හා පූජනීය ස්‍ථාන ද තිබිණ. සමහර දූපතක පිරමීඩ ද, ගල් අතුළ මංමාවත් ද, සිවු මහල් ගෙයක් තරම් උස ගල් පිළිම ද විය. මේ අද්භූත දර්ශනය තේරුම් ගැනීමට යුරෝපීයයෝ අපොහොසත් වූහ.

විශේෂඥයෝ නොයෙක් මත පළ කළහ. අන්‍ය විශාරදයෝ මේ මත නිෂ්ප්‍රභ කළහ. මේ දූපත් වාසීන් කිනම් රටකින් පැමිණි අය ද කියා ඔවුන්ට තීරණය කළ නොහැකි විය. විද්‍යාඥයන්ට මේ ප්‍රහේලිකාව විසඳා ගත නොහැකි වූ විට විද්‍යාඥයන් නොවන අය වෙනත් මත පළ කළෝය. එක සමාන නටබුන් තිබුණු සියලු ම දූපත් ඉතා ඈත කාලයකදී දකුණු අමෙරිකාව වැනි මහා ද්වීපයකට ගොඩ බිමකින් සම්බන්ධ ව තිබෙන්ට ඇතැයි ඇතැමෙක් කීහ. භූවිද්‍යාඥයෝ මේ අදහස නොපිළිගත්හ. මේ දිවයින්වල ක්ෂුද්‍ර ජීවීන්, ගොලුබෙල්ලන් වැනි සතුන් ගැන හදාළ සත්ව විද්‍යාඥයෝ මේ දිවයින් එකිනෙකින් ද, අවට මහාද්වීපයන්ගෙන් ද, මිනිස් ඉතිහාසයේ ආරම්භයේ සිට ම සම්පූර්ණයෙන් ම වෙන් ව තිබුණු බව ඔප්පු කළහ.

නොයෙක් දෙනා පළ කළ මනඃකල්පිත මතාන්තර ද විද්‍යාඥයන්ගේ සියලු මත ද සලකා බැලූ නෝර්වීජියානු ජාතික මානව විද්‍යාඥයෙකු වූ තෝර්හෙයර්ඩාල් මේ දිවයින්වල වැසියන් පෙර කවර අවස්ථාවකදී හෝ දකුණු අමෙරිකාවේ සිට මෙහි පැමිණෙන්නට ඇතැයි අදහසක් පළ කෙළේය.

ඒ අදහස පහළ වූයේ මෙසේය. ඔහුට ඇහුම් කන් දෙමු.


“වෙනත් බොහෝ දිනවල මෙන් හඳපානේ මුහුදට මුහුණ ලා අපි වෙරළේ ඉඳ ගතිමු. විශාල රළ පෙළ මුහුදෙන් නැගී අවුත් වෙරළේ ගල්පරවල හැපී බිඳෙන ඝෝෂාව සියලු ශබ්ද මැඩගෙන නැගිණි.

“හරි පුදුමයි නේ, මේ වගේ රළ දූපතේ අනිත් පැත්තේ කවදාවත් නැහැ.” මගේ බිරිඳ කීවාය.

“මේ සුළං මූණත නේ, ඒක නෙ හැමදා ම රළ මේ පැත්තෙන් ගහන්නේ” මම කීමි.

තෝර් සහ ඔහුගේ බිරිඳ ලිව්

මුහුදු රළ පෙළ දිගට ම පෙරළී ආවේ නැගෙනහිරින් ය. මුහුද මතුපිට කැළඹුණේ මේ සදාතන නැගෙනහිර වෙළඳ සුළඟිනි. නැගෙනහිර ක්ෂිතිජයේ සිට මේ දෙසට මුහුදු රළ පෙළ පෙරළීගෙන ආවේය. නොනැවතී ඉදිරියට ආ රළ පෙළ වෙරළේ ගල්කුළුවල හා හිරිගල් පරවල හැපී බිඳිණි. සුළඟ වෙරළින් ද, වන හිසින් ද, කඳු මුදුනින් ද, ඉහළට නැග බාධා නොමැති ව බටහිර දෙස දූපත් හරහා හමා ගියේය. ඈත නැගෙනහිර ක්ෂිතිජයෙන් නැග ආ සුළඟ හා මුහුදු රළ, කාලයාගේ ආරම්භයේ පටන් නැගෙනහිර සිට බටහිරට ආවේය.

නැගෙනහිර දෙස, දකුණු අමෙරිකාව පිහිටි බව අපි දැන සිටියෙමු. ඒ සැතපුම් 4,300ක් ඔබ්බෙනි. එතෙක් දුර සාගරය විනා අන් කිසිවක් නොවීය.

ඉදිරියේ සිටි මහල්ලාට අපි කන් දීගෙන සිටියෙමු.

“ටිකී දෙවියෙක් වාගේ ම නායකයෙක්. අද අපි ඉන්න මේ දූපත්වලට අපේ මුතුන් මිත්තන් එක්කරං ආවෙ ටිකී. ඊට ඉස්සර අපි හිටියෙ මූදෙං එතර ලොකු රටක.” යනුවෙන් මහල්ලා ඔහුගේ කතාව කියාගෙන ගියේය.

අපි වාඩි වී සිටි මාර්තියස් කොදෙව් වැලේ පාතිහිවා දූපතේ නැගෙනහිර වෙරළේ විසූ ගෝත්‍රිකයන්ගෙන් ඉතිරි ව සිටි අයගෙන් මේ මහලු ටෙයිටෙටුවා ද කෙනෙකි. පොලිනීෂීයානුවරුන් විසින් සූර්යයාගේ පුත්‍රයා ලෙස සැලකුණු ශ්‍රේෂ්ඨ නායක දෙවියා වූ ටිකී ගැන තම පියාත්, ඊට පෙර තම පියාගේ පියාත් කියූ කථා තවමත් විශ්වාස කරන්නා වූ ද, ඒවා බොහොමයක් මතකයෙහි රඳවාගෙන සිටින්නා වූ ද අය අතුරෙන් ටෙටුවා ද කෙනෙකි.

අප එදින නිදන්නට පැල්පතට රිංගා ගත් විට මේ දූපත් වාසීන්ගේ මුල් බිම හා ටිකී පිළිබඳ මහලු ටෙයිටෙටුවාගේ කතාන්තරය මගේ සිතේ රැව් දෙන්නට විය. මට නින්ද ගියේ නැත. මම බිරිඳ ඇමතීමි. 

“මේ අහන්නකෝ, අර වනාන්තරේ තියෙන ටිකීගෙ ලොකු ගල් රූප අපි දකුණු අමෙරිකාවේදී දැක්ක ගල් ටැම් වගේ නේ ද?” මගේ සිතිවිල්ල අනුමත කරන්නාක් මෙන් මුහුද හඬ නංවනු මට ඇසිණ. ටිකෙන් ටික මට නින්ද ගියේය.



පාතිහිවා දූපතේදී දුටු දෙයින් හා මහලු ටෙයි ටෙටුවාගේ කතාව ඇසීමෙන් පහළ වූ අදහස ඔස්සේ වැඩිදුර කරුණු සෙවීමට හෙයර්ඩාල් දකුණු අමෙරිකාවට ගියේය. පොලිනීෂීයානු ගෝත්‍රිකයන්ගේ දෙවියා වූ ටිකී පිළිබඳ ඉන්කාවරුන්ගේ ප්‍රවාද පීරු රටේදී ඔහුට අසන්නට ලැබිණ.

ඉන්කාවරුන් අතර ප්‍රචාරය වී තිබී කටින් කට ආ ජනප්‍රවාදයක් මෙසේය:

“ඉන්කාවරුන් පීරු රට ආක්‍රමණය කරන අවධියේ ටිටිකාකා විල බඩ දියුණු ශිෂ්ටාචාරයක නටබුන් ඉතිරි කර අතුරුදහන් වූ සුදු මිනිසුන්ගේ ප්‍රධාන පූජකයා ‘විරකෝචා’ නමැත්තෙකි. කොකියුම්බා නිම්නයේ සිට පැමිණි කාරි නමැත්තෙක් විරකෝචාගේ ගෝත්‍රිකයන්ට පහර දුන්නේය. මේ සටන වූයේ ටිටිකාකා විල් මැද දූපතකය. මේ සටනින් දිගු රැවුල් ඇති සුදු මිනිස්සු වැඩි දෙනා ඝාතනයට ගොදුරු වූහ. නායක විරකෝචා සහ ඔහුගේ කුලුපග මිත්‍රයෝ අතලොස්සක් මරණයෙන් ගැළවී ශාන්තිකර වෙරළට ආහ. ඊට පසු ඔවුහු අභිරහස් ලෙස අතුරුදහන් වූහ.”

විරකෝචා යනු ඉන්කාවරුන් විසින් දෙන ලද නමක් බව හෙයර්ඩාල්ට පැහැදිලි විය. මොහු ආදී ම කාලවල වැඩි වශයෙන් හැඳින් වුණේ සූර්යටිකි යන අරුත් ඇති කොන්ටිකි හෝ අග්නිටිකි යන අරුත් ඇති ඉලාටිකි යනුවෙනි. පීරු රටෙන් ලබා ගත් තොරතුරු අනුව ද අවුරුදු දහයකට පෙර පාතිහිවා දූපතේ දී ලබා ගත් තොරතුරු අනුව ද ටෙයිටෙටුවා සඳහන් කළ ටිකී සහ පීරු ප්‍රවාදයේ විරකෝචා නැත්නම් කොන්ටිකි එක් අයෙක් ම යයි හෙයර්ඩාල් නිගමනය කළේය.

ස්ථිර ව මේ නිගමනයට බැස ගත් හෙයර්ඩාල්, කොන්ටිකි යන්නට ඇතැයි සිතූ පරිදි බල්සා ලීයෙන් පහුරක් තනා තම මිත්‍රයන් ද කැටුව ශාන්තිකරය තරණය කළේය. නැගෙනහිර වෙළඳ සුළ‌ඟේ ආධාරයෙන් ඔවුහු පොලිනීෂියානු කොදෙව්වලට ගොඩ බැස්සෝය. කොන්ටිකි ද පහුරුවලින් සාගරය තරණය කළ බවට කිසිම සැකයකුදු නැති විය. ආදී ම මිනිසුන් පහුරකින් සාගරය තරණය කළා යයි කීවොත් දැන් ඔබ පුදුම වන්නේ නෑ නේ ද?

ධෛර්යය ඇත්නම් සාගරය තරණයට පහුරක් වූවත් ඇති.




ඉහත ලිපිය උපුටා ගත්තේ හැත්තෑව - අසූව දශකයේ සිංහල කියවීම් පොතකින්. රවි අයිය කියන විදිහට ඒ හතේ නැත්තං අටේ පන්තියෙ පාඩම් පොත.

තෝර් හෙයර්ඩාල්ගේ කොන්ටිකි ගවේෂණය ගැන, එයා ම හදපු වාර්තා චිත්‍රපටියක් තිබෙන අතර, එයා ම ලියපු පොතකුත් තිබෙනවා. 2012 දී ඒ ගැන වික්‍රමාන්විත චිත්‍රපටියකුත් හැදුණා.




කොන්ටිකි ගවේෂණය ගැන අපේ අංග සම්පූර්ණ බ්ලොග් කරුවෙකුව සිටි විචාරක ලියා තිබෙන ලිපි පහතින්.

පළමු කොටස

දෙවන කොටස

තෙවන කොටස

අවසාන කොටස

Tuesday, December 5, 2023

විරකෝචා


ආරම්භයේ දී පැවතුනේ අන්ධකාරය පමණකි. අන්ධකාරය තුළ, ටිටිකාකා නම් වූ මහා විලේ ජලස්කන්ධය විය. මේ ජලය තුළින් විරකෝචා හෙවත්, ඉල්ලා ටික්සි විරකෝචා හෙවත්, දීප්තිමත් තැනැත්තා නොහොත්, මූලාරම්භකයා නොහොත්, සමුදුරේ පෙණ පිඬ, හටගත්තේ ය. ඔහු පෘථිවිය සහ ආකාශය නිර්මාණය කෙළේ ය. ඔහු මුල් ම මනුෂ්‍යයන් තැනී ය. ඉන්පසු ඔහු අතුරුදන් විය. ඒ වනවිටත් පැවතුනේ අන්ධකාරය ම ය.

නමුත්, මුල් ම ජීවීන් තමන් අප්‍රසාදයට පත් කළ හෙයින්, විරකෝචා නැවතත් ටිටිකාකා විලෙන් මතු වී ය. ඔහු වැනි තවත් බොහෝ තැනැත්තන්, බොහෝ විරකෝචාවන් ඔහු සමඟ වූ හ. ඔහු මුල් ම ජීවීන් ගල් බවට පත් කළේ ය. ඒ ඔවුන් ඔහු තුළ ඇති කළ කෝපයට දඬුවමක් ‌වශයෙනි. ඉන් පසු ඔහු සූර්යයා මවා, එය, ඊට අදාළ ගමන් මාර්ගයේ යන ලෙස ට සැළැස්වී ය. ඔහු චන්ද්‍රයා සහ තාරකා ද නිර්මාණය කළ අතර, ඒවා ආකාශයේ පිහිටුවී ය. මේ දේවල් ඔහු තිවනාකූ හි දී සිදු කෙළේ ය.

තව ද, ඔහු තිවනාකූ හි දී අලුත් මනුෂ්‍ය ගෝ‍ත්‍ර බිහි කළේ ය. ඒ එක් එක් ගෝත්‍ර ඔහු මැවුවේ, පාෂාණවලිනි. ඒ සෑම ගෝ‍ත්‍රයකට ම නායකයෙකු ද, ගර්භණී වූ ස්ත්‍රීන් ද, දරනිවල ලූ දරුවන් සහිත ස්ත්‍රීන් ද, ඇතුලත් විය. මුල් ගෝත්‍රය මැවූ පසු ඔහු එය තිවනාකූ හි පසෙකින් තැබී ය. ඉන් පසු ඔහු තව තවත් ගෝත්‍ර මැවී ය. මේ සෑම මැවුමක ම, ඔහු ඔවුන් පැළඳ සිටිය යුතු වූ ඇඳුම් ද සායම් කෙළේය. එසේ ම දිගු කෙස් සහිතව සිටිය යුතු වූ තැනැත්තන්හට දිගු කෙස්වැටි ද, කෙස්ස කපා දැමිය යුතුවන් කෙටි කෙස්වැටි සහිතව ද මැවී ය.

ඉන්පසු ඔහු තම විරකෝචාවන් කැඳවා, ඒ ගෝත්‍ර පෙන්වා,  එක් එක් ගෝත්‍රය හැඳින්විය යුතු නම් ද, වාසස්ථාන පැවතිය යුතු ස්ථාන ද කීවේ ය. ඔහු කියමින්: "මා ඔවුන් පාෂාණවලින් මවා, සායම් කරන ලද හෙයින්, ඒ අයුරින් ම ඔවුන් මා ඔබට පෙන්වා දුන් පළාත්වල උල්පත්වලින්, ගංගාවලින්, ගුහාවලින්, සහ කඳුවැටිවලින් පැමිණිය යුතු ය."යි පැවසී ය.

ඉන්පසු ඔහු තම විරකෝචාවන් හිරු නැඟෙන දෙසට යවමින්, ඒ එක් එක් ගෝත්‍ර කැටිව යන ලෙස නියම කළේ ය. එහෙත් දෙදෙනෙක් ඔහු තමන් වෙත රඳවා ගෙන, ඉන් එකෙකු නිරිත දෙස සමුද්‍ර තීරයටත් අනෙකා වයඹ දෙස කැලෑ සහිත පහත් බිම් දෙසට ද යැවී ය. ඔවුන් ඉන්පසුව තවත් ගෝත්‍ර කැඳවාගෙන උතුරු ‌දිශාභිමුඛව ගමන් කළ හ. විරකෝචා තමන් ම ඔවුන් දෙපළ ට මැදින් කූස්කෝ සහ කෂමාර්කා දෙසට වැටුණු රාජකීය මාවත දිගේ යමින් තවත් ගෝත්‍ර කැඳවාගෙන ගියේ ය.

ඔහු ගමන් කරද්දී යෂ්ටියක් රැගෙන ගියේ ය. ඔහු මහළු වූ අතර, ඔවුන් පවසන පරිදි, ඉදිරියට නැඹුරු වූ සිරුරකින් සහ දිගු රැවුළකින් යුක්ත විය. ඔහුගේ ප්‍රාවරණය දිගු වූ අතර, කෙස් වැටිය ද දිගු විය.

ඔහු කානා ගෝත්‍රය සඳහා ලබා දුන් කාචා ප්‍රදේශයට පැමිණ, කානා ගෝත්‍රය කැඳවූයේ ය. නමුත් ඔවුහු ආයුධ අතැතිව ඉදිරියට ආහ. ඔවුන් විරකෝචා දුටුවිට, ඔහු ඇඳිනීමට නොහැකි ව, ආයුධ අමෝරාගෙන ඔහු මැරීමේ අදහසින් කඩා පැන්නහ. ඔවුන් එනු දැක, ඔහු ආකාශයෙන් ගින්දර කඩා වැටීමට සළස්වා, ඔවුන් සිටි තැන ට ආසන්නව පිහිටි කන්දක් ගිණි ගැනීමට සැළැස්වූයේ ය. ඔවුහු ගින්දර දැක බියපත් වූ හ. ඔවුන් තම ආයුධ බිම දමා විරකෝචා අසළට දිව ගොස් ඔහු ඉදිරිපිට බිම වැටුණාහ. ඔවුන් එසේ කරනු දැක විරකෝචා සිය යෂ්ටිය ඔසවා ගින්දරට තට්ටු කළෙන්, ඒ ගින්දර නිවී ගියේ ය. 

ඉක්බිති, ඔහු ඔවුන්ගේ මැවුම්කරුවා තමන් වූ බව ඔවුන්ට කීවේ ය. ඔවුහු ඔහු වෙනුවෙන් මහා දේවස්ථානයක් ගොඩ නඟා රන් සහ රිදී බොහෝ ප්‍රමාණයක් පූජා කළ හ.

පසුව ඔහු උර්කොස් වෙත පැමිණියේ එහි වූ උස් කඳු මුඳුනකට නැංගේ ය. එහි මුඳුනේ ඔහු අසුන් ගෙන, ඒ ප්‍රදේශයේ වාසය කළ මිනිසුන්ට කන්දෙන් නැඟ එන ලෙස ට නියෝග කෙළේ ය. විරකෝචා එහි වාඩි වී සිටි හෙයින් ඔවුහු ඔහු වෙනුවෙන් එහි ස්වර්ණමය සිංහාසනයක් ඉදි කළෝ ය.

එතැනින් ද ඔහු විවිධ ගෝත්‍ර කැඳවමින්, කුස්කෝ වෙත ළඟා වන තුරු ඉදිරියට ම ගියේ ය. ඒ ස්ථානයේ දී ඔහු ඇල්කහුයිසාවුන් බිහි කළේ ය. තව ද ඔහු එම ස්ථානය කුස්කෝ යැයි නම් කෙළේ ය. එසේ ම, තමන් පිට ව ගියාට පසුව, ඉන්කාවන් බිහි කරවනු පිණිස උපදෙස් තබා ගියේ ය. එතැනින් ඔහු උතුරු දෙසට තවත් ගෝත්‍ර කැඳවමින් ගමන් කෙළේ ය.

අවසානයේ දී ඔහු මැන්ටා ප්‍රදේශයේ දී මුහුදු තීරයට එළඹියේ ය. එතැන දී ඔහු සිය ප්‍රාවරණය විහිදුවා, ඒ මතින් මුහුදු රැළිවලට ඉහළින් ගමන් කෙළේ, නැවත කිසිදාක දර්ශනය නොවී ය. ඔහු වෙන් වී ගිය ආකාරය අනුව, ඔහුට විරකෝචා, සමුද්‍රයේ පෙණපිඬුව යැයි කියනු ලැබේ.

පින්තූරය, මී ළඟ කොටසකට අදාළ යි.

මූලාශ්‍ර

https://www.limaeasy.com/peru-guide/history-of-peru/peruvian-legends-myths-tales/the-legend-of-viracocha

Saturday, December 2, 2023

වෙතාල කථා - 5 වන තරඞ්ගය

4 වන තරඞ්ගය   

"වේතාලය, එක් පුරුෂයෙකු හෝ ස්ත්‍රියක ක්‍රෑර වූ පමණින් හැම පුරුෂයෝ හෝ හැම ස්ත්‍රීහු ක්‍රෑර ය යි ද, පවිටු ය යි ද කියතොත් සාධාරණ නො වේ. යහපත් ගුණවත් ස්ත්‍රීහුත් පුරුෂයෝත් සිටිති. එහෙයින් පුරුෂයාට වඩා ස්ත්‍රිය හෝ ස්ත්‍රියට වඩා පුරුෂයා හෝ පාපිෂ්ඨ ය යි මම නො කියමි. එහෙත්, යක්‍ෂෙශ්වරය, ස්ත්‍රීන්ගේ සිත දුර්‍වලය. දු සිතෙහි ලොභද්වෙෂාදීක්ලෙශයෝ (ලොභය ක්‍රොධය යනාදී සිත කිලුටු කරණ දේ) වඩා බල පවත්වති. ඒ අතින් සලකා බලන විට පුරුෂයන්ට වඩා ස්ත්‍රීන් පාපිෂ්ඨ වීමට ඉඩ තිබෙන බව වැටහේ. යහපත් අය ඇසුරු කිරීමෙන් ස්ත්‍රීචිත්තයෙහි ඇති දුර්‍වලභාවය නැති කරගත හැක්කැ"යි රජතෙමේ වේතාලයාගේ ප්‍රශ්නය විසඳී. වේතාලයා සහිත මෘතකලෙවරය එකෙණෙහි ම අන්තර්‍ධාන වී ය. රජ නැවත ද එය ගෙණ එනු පිණිස පෙර මෙන් ම රුක්මුලට ගියේ ය.

5. තරඞ්ගය

1

රජතෙමේ මෘතකලෙවරය කරට ගති. එකෙණෙහි එය කොක්හඬ ලා සිනාසී බිම වැටින. රජ නැවත ද ධෛර්‍ය්‍ය කර එය කරට ගෙණ වහවහා එන්ට වන. "රජ්ජුරුවෙනි"යි වේතාලයා කථාව ඇරඹී. "මෙහි අදහස කුමක් ද? දුරාචාර (නරක පැවතුම් ඇති) වූ ඒ තවුසා පිණිස කවර හෙයින් මෙතරම් වෙහෙසෙන්නෙහි ද? නිෂ්ඵල වූ මේ ප්‍රයත්නයෙහි නුඹගේ විවේකයෙක් නො පෙණේ. හොඳයි, එසේ වේවා. නුඹේ වෙහෙස දුරු වන්නට තවත් කථාවක් කියමි."

වීරවරකථාව

රජතුමනි, ශොභාවතී නම් නගරයෙක් ඇත. ඒහි බොහෝ පැරකුම් ඇති මහතෙද ඇති ශුද්‍රක නම්ක රජෙක් වි ය. දිනනසුලු ඒ රජුගේ තෙදගින්න එතුමා විසින් බලාත්කාරයෙන් අල්ලා ගෙණෙන ලද සතුරු රජුන්ගේ බිසොවුන් විසින් සැලූසෙමෙරපවනින් (චාමරයෙන් නගනලද වාතයෙන්) නිරතුරු වැඩුනේ ය. ඔහු කරණ කොට ගෙණ ලොප් නො කළ දම්සැරුම් ඇති (නො නැසූ ධර්‍මයෙහි හැසුරුණු) සැපතින් පිරුණු මිහිකත රාමාදී රජදරුවන් මතක නැති කළා ය.

කිසියම් දිනෙක්හි ශූරයන්ට ප්‍රිය වූ ඒ රජුට සේවාකම් කරණු පිණිස වීරවර නම් වීරයෙක් පැමිණියේ ය. හෙතෙමෙ හතරරියන්හමාරක් පමණ උස් ය. උසට හොබනා සේ මහත් ය. එකල සිරිත් පරිදි කොට කර කපන ලදු ව කර දක්වා එල්ලෙමින් තිබුණු කෙස්වල්ල ඔහු සෙබළෙකු බව ප්‍රකාශ කෙළේ ය. ඔහුගේ නළල පටු ය. එහෙත් වටකුරු තියුණු දෙනෙත් තියුණුනුවණ ඇතිබවට ලකුණක් වි ය. නැහැය උස් ය. දික් ය. උඩුරැවුලින් වැසුනු දෙතොල් රත්පැහැයෙන් මනහර ය. සිහින් ය.කොඬොල්අබරණ (කණෙහි පලඳින ආභරණයක්) නො පැලඳි නමුත් එල්බෙන පෙති ඇති දෙකන් මිනිසුන් සිතූ පරිදි වීරත්වය පෙන්වන කැඩපත් වැනිය. ලම්බකර්‍ණ වූ ඔහුගේ බෙල්ල දික් ය. මහත් ය. මුහුණ සිරිමත් ය පිටතට නෙරාගිය මස්පිඬුවලින් ගැවසුනු බායුවල හා පළල් වූ පපුව ද මහත්වූ කායශක්තිය පෙන්වන කොඩි වැනි වී ය. රතුපැහැති ශුභරෙඛාවලින් ගැවසුනු දෙඅතුල් ඔහුගේ භාග්‍යවද්භාවය පෙන්වන අතර, අතුරු සිදුරු ඇති ඇඟිලි ඔහුගේ අත ත්‍යාගයෙන් පිවිතුරු වූබව ප්‍රකාශ කෙළේ ය. සෙබළකමට මිතුරෙකු බව පෙන්වන ලකුණුවලින් සැරසුනු ඔහුගේ සිහින්ඉඟෙහි බැඳි පළල්පටියෙහි එක් පසකින් සිරිය ද අනික්පසෙහි ඊතල පිරුණු හියොවුර ද වී ය. දික් වූ දුන්න වම්උරයෙහි එල්බුනේ ය. දකුණතෙහි කඩුව හා වමතෙහි පලිහ ද වි ය. ධර්‍මවතී නම් භාර්‍ය්‍යාව ද, සත්‍යවර නම් පුතා ද, වීරවතී නම් දුව ද, තවත් මෙහෙකරුවෝ කීපදෙනෙක් ද ඔහුගේ පිරිවර වූහ.

හෙතෙම රජුගෙන් වැටුප් වසයෙන් දින පතා මසුරන් පන්සියය බැගින් ඉල්ලී ය. රජතුමා ඔහු දැක්මෙන් ම 'මහා වීරවරයෙකැ'යි සලකා ඔහු ඉල්ලූ වැටුප් දෙන්නට භාණ්ඩාගාරිකයාට නියම කෙළේ ය. 'දින පතා එතරම් මහත් මුදලකින් හෙතෙම කුමක් කරාදැ'යි සොයනු පිණිස චරපුරුෂයන් ද යෙදී ය.

වීරවරතෙමේ උදෑසන්හි රජු බැහැ දැක මධ්‍යාහ්නයෙහි ප්‍රධානද්වාරයෙහි රැකවල් ගෙණ සිටී. තමාගේ වැටුප් වසයෙන් ලැබෙන මසුරන්වලින් සියයක් ගෙයි වියදම් සඳහා භාර්‍ය්‍යාවට දෙයි. අනික් සියයකින් වස්ත්‍රාභරණාදිය හා සුවඳ බුලත් ද ගණියි. තුන්වැනි සියය ආගමිකකර්‍තව්‍යය සඳහා යෙදී ය. අනික් දෙසියය මහණබමුණන්ට දන් දෙන්ටත් අනාථයන්ට පිළිසරණ වන්ටත් වියදම් කෙළේ ය. රාත්‍රී කාලයෙහි හුදෙකළාව ප්‍රධානද්වාරයෙහි රැකවල් කෙරෙමින් සිටියේ ය. දිනපතා ඔහුගේ චාරිත්‍රපරිපාටිය මෙබඳු වී ය. රජතෙමේ මෙය අසා ඔහු කෙරෙහි ඉතා Praසන්ன වි ය. 

ගිමින් පෙළෙමින් තිබූ ලොකය සනසමින් වර්‍ෂාකාලය සම්ප්‍රාප්ත විය. උතුරෙහි සිට දකුණට විහිද ගිය විසිතුරු පැහැති දෙව්දුනු සියගණනින් හා දියෙන් බර නිල්වන් වලාකුළින් ද අහස සැරසින. මොනරු පිල් විදහා ගෙණ නටන්ට පටන් ගත්හ. කොළොම්මුහුනමල් ආදි වෘක්‍ෂයෝ නිල්වන් පතින් හා නන්වන් මලින් ද සැරසුනහ. ගම්බද බාලයෝ කෙසෙල්කඳන් එකට බැඳ පසුරු තනන්ට පටන් ගත්හ. ගඞ්ගා නමැති අඞ්ගනාවෝ තඹවන් අළුත් වතුර නමැති රෙදිපිළියෙන් සැරසී මුහුද නැමැති හිමියා වෙත වහවහා ගමන් කළහ. පෙර පක්‍ෂීන්ගේ බිජුවටෙහි රස නො දත් මත්ස්‍යයෝ ගඟ අසල පඳුරු අග බැඳි කුරුලුකදල්ලට පැමිණ දුලබබොජුන් කුහුලින් අනුභව කළහ. වුව මනා තරම් අහර නො ලැබ කෙට්ටු වූ පෙටියෝ ගම්වැසියන්ගේ පැසුනු ගොයම්කුඹුරුවල වී කා තර වූහ.

එක් දිනෙක්හි මහරැයෙහි සිවුදිගින් මේඝකූට නඟා මහත්සේ වසින්නට වි ය. සියලු අහස කළුවැසිවලාවලින් පිරී ගියේ ය. පිට පිට ගසන දහස්සුවහස් විදුලියෙන් ලෝකයාගේ ඇස් අඳුරු වී ගියේ ය. ගැඹුරුසෙනහඬින් කන් බිහිරි වී ය. පොළොව අහසට ඇදගණු සඳහා දෙවියන් විසින් හෙලනු ලබන දළරැහැන් වැනි ජලධාරාවෝ පොළොව සිදුරු කරන්නට වන්හ. රාජමාර්‍ගයෝ (මහපාරවල්) මිනිසුන්ගෙන් තොර වූහ. කල්පාන්තයෙහි හටගන්නා මහවැස්ස මෙන් ලොව බියමුහුදෙහි ගලමින් ඒ මහවැස්ස වස්නා කල්හි වීරවරතෙමේ රජමැඳුරෙහි ප්‍රධානදොරටුව රැක්කේ ය. ශුද්‍රකරජ එ සේ බිහිසුණුඅඳුරෙහි පොද නො කැඩෙන වැස්සෙහි ඒ වීරවරයාගේ අදහස් දැනගණු කැමැත්තෙන් ද්වාරය වෙත එළඹ "මෙහි කවරෙක් රැකවල් ගෙණ සිටී දැ"යි උස් හඬින් ඇසී ය. "දෙවයන් වහන්ස, මම; වීරවරයා"යි පිළිතුරු ලැබින. රජ ඔහු කෙරෙහි Praසන්ன වූයේ 'මෙතෙම උතුමෙකි. මා කෙරෙහි භක්තිමත් ය. මොහු උසස් පදවියකට අවශ්‍යයෙන් ම පත් කළ යුතු ය'යි සිතී ය.

2

අන් දිනක්හි ද එබඳු මහවැස්සෙහි රජතුමා එහි ගොස් විචාරා පෙර මෙන් ම පිළිතුරු ලැබ පෙර සේ ම සිතී ය. එකෙණෙහි ම ඉතා බැගෑපත් ලෙස වැලපෙන ස්ත්‍රියකගේ හඬක් ඇසින. රජතෙමේ "මේ හඬන ස්ත්‍රී කවරෙක් ද? කවර හෙයින් ද? මගේ රටෙහි අපරාධ නැත. දිළින්දෝ හෝ දුඃඛිතයෝ නැත. එහෙයින් ‌මෝතොමෝ කවරක් දැ?"යි සිතා එය සොයනු පිණිස වීරවරයාට විධාන කෙළේ ය. "එම්බල, වීරවරය, ඈත කිසියම් ස්ත්‍රියක් වැලපෙයි. ඕතොමෝ කවරක් ද? කවර හෙයින් අඬයි ද? වහා එහි යව. පරීක්‍ෂා කරව."

අණ ලත් කෙණෙහි ම වීරවරතෙමේ අවි පමණක් සහාය කොට ගෙණ (තමන් සමග යන්නන් කර ගෙණ) මහඅඳුරෙහි මහවැස්සෙහි අඬන තැන වෙත යන්ට පිටත් වී ය. අහසින් වැටෙන මහදිය දහර හෝ හිමකැට ගැණ නො සැලකී ය. ක්‍ෂණක්‍ෂණයෙහි බබලන විදුලිය සහිත අභිනව මෙඝාන්‍ධකාරය ගණන් නො ගත. එබඳු බිහිසුණුරැයෙහි තනි ව ම පිටත් වූ ඔහු කෙරෙහි කරුණාවෙන් රජතෙමේ ද අවි ගෙණ පහයෙන් බැස වීරවරයාට නො පෙණී ඔහු අනු ව ගියේ ය. වීරවරයා වැලපුම්හඩ අනු ව ගොස් නුවරින් පිටත විලක් වෙත පැමිණියේ ය. එහි දී වීරවරතෙමේ "අහෝ, ශූරයානෙනි! අහෝ, කරුණාවන්තයානෙනි! අහෝ, දානපතියානෙනි! නුඹ නැති ව මම කෙසේ වසම් ද? ඔබගෙන් පසු කාගේ මුහුණක් බලා සැනසෙම් ද? අහෝ! ඔබ මෙන් කවර කුමරෙක් කවර රජෙක් මා රකී ද? දැහැමි හිමියෙකුගෙන් තොර ව විසුමට වඩා නිරයෙහි විසුම මැනව. අය්යෝ! මගේ දැහැමි හිමියා රැක දෙන්ට පොහොසත් වීරයෙක් නැද් ද? ඉතින්, ඔබ නැති ලොව අඳුරු ය. ඔබ නැති රට යමපුරයට ද වඩා බියකරු ය. අහෝ!" යනාදී බැගෑබස් කියමින් වැව්දියමැද සිටගෙණ වැලපෙන මනහරරූසිරින් දෙවඟනක වැනි අඟනක දැක විස්මයප්‍රාප්ත ව "තී කවරහි? හිමියා කවරේ ද? ඔහුට කුමක් වී ද? කවර හෙයින් අඬහි දැ?"යි විචාළේ.

"මම මිහිකත ය. මේ ධාර්මික ශුද්‍රකරජතෙමේ මාගේ හිමියා ය. මෙයින් තුන්වැනි දිනෙහි ඔහුගේ මරණය වන්නේ ය. එබඳු හිමියෙකු කෙසේ ලබම් දැ?යි සොවින් හඬමි"යි ඕතොමෝ කීවා.

වීරවරතෙමේ එය අසා කම්පිත වි ය. සියහිමිරජතුමා උදෙසා, අවශ්‍ය නම්, සිය දිවි දෙන්නට ද ඉටා ගත්තේය. "දේවිය, යම්බඳු පිළියමකින් ඒ ලෝහිමියාගේ ආරක්‍ෂාව වේ නම්, එබඳු පිළියමක් ඇද්දැ?"යි ඇසී ය.

"දරුව, නුඹ හැර අන් කවරෙක් මීට සමත්‍ථර්‍ ද? හිමියා කෙරෙහි ඇලුම් ඇත්තේ ද? එතුමාගේ මරණය වැළැක්වීමට උපායක් ඇත. අසව. ඒ රජ්ජුරුවන්ගේ මාලිගාව අසල එතුමන් විසින් කරවන ලද කාලි කෝවිලක් ඇත. ඒ කෝවිලට අරක් ගත් දෙවියන්ට නුඹේ පුතා බිලි දුන හොත්, රජතුමාට විපතක් නො වන්නේ ය. තවත් අවුරුදු බොහෝ ගනනක් ජීවත් වන්නේ ය. අද ම තොප විසින් එය කළොත් මිස, අනික් දිනෙක්හි කිරීමෙන් වැඩෙක් නැතැ"යි මිහිකත කීවා.



වීරවරතෙමේ "මම එය දැන් ම කරන්නෙමි"යි කියා ගෙට යන්ට නික්මින. "තොපට යහපතක් ම වේවා!"යි කියා මිහිකත ද නො ‌පෙණී ගියා. රජතෙමේ සියල්ල අසා ගති. ඉක්බිති ඒ මහඅඳුරෙහි වීරවරතෙමේ වහා සියගෙට ගොස් භාර්‍ය්‍යාව පුබුදුවා මිහිකත කී සියල්ල ඈට දැන්වී ය. ඕතොමෝ ද එය'සා විස්මයාකූල ව "අපේ රජතුමන්ට මෙයින් යහපතක් වේ නම්, ඔබ ම පුතා පුබුදුවා මේ බව කියනු මැනවැ"යි කීවා. වීරවරතෙමේ පුතු පුබුදුවා වෘත්තාන්තය කී ය. "පුත්‍රය, නුඹ කාලිදේවියට බිලි කොට දුන්නොත් අපේ රජතෙමේ ජීවත් වන්නේ ලු. නැත් නම් මෙයින් තුන්වැනිදිනයෙහි මැරෙන්නේ ලු. එහෙයින් ලොවට උපකාරී වූ එතුමාගේ ජීවිතය ආරක්‍ෂා කරන්ට නුඹේ ජීවිතය කාලිදෙවියට පුදව!"

ලදරුතෙමේ ද එය අසා වීරත්‍වය දක්වමින් "පියානන් වහන්ස, ඉදින් අපේ දෙවයන් වහන්නේ මගේ දිවි පිදීමෙන් බොහෝ කල් ජීවත් වන සේක් නම්, මම පින්වත් වෙමි.අප කෑ එතුමාගේ වැටුපට සුදුසු වැඩ ද කළා වන්නේ ය. කවරහෙයින් පමා කරණ සේක් ද? වහා මා දෙවොලට ගෙණ ගොස් කාලිදෙවියට බිලි දෙනු මැනව. මාගේ ජීවිතයෙන් රජතුමාට වන අවමඞ්‍ගල දුරු වේවා!"යි කියා දෙවොලට යනු පිණිස සැරසුනෛ් ය. වීරවරතෙමේ "පුත්‍රය, නුඹ මගේ පුතෙකු බව ඔප්පු කෙළෙහි ය"යි කියා ඔහු කර හිඳුවාගෙන නික්මුණේ ය. ඔහුගේ භාර්‍ය්‍යාව හා දුවත් ඔවුන් සමග ම දෙවොලට ගියහ. රජතෙමේ ද ඔවුන්ට නො පෙණී ඔවුන් අනුව ම ගියේ ය.

වීරතෙමේ දෙවොලට ගොස් සියපුත් සත්‍යවරයා කරින් බස්වා දේවිය ඉදිරිපිට හිඳුවී ය. ධෛර්‍ය්‍යපිණ්‍ඩයක් වූ ලදරු සත්‍යවරතෙමේ දේවිරුව වැඳ ඇඳිලි බැඳ ගෙණ "මහතෙද ඇති දේවිය, මාගේ හිස බිලි ගෙණ අපේ රජතුමා තවත් අවුරුදු සියයක් ජීවත් කරණු මැනව. සියලු උවදුරු නැති කොට රාජ්‍යය පාලනය කරන්ට සලසනු මැනවැ"යි කියමින් පියාගේ කඩුව ගෙණ සිය අතින් ම සියගෙල සිඳ ගත්තේ ය. එකෙණෙහි ම අහසින් "පින්වත් වීරවරය, අනික් කවරෙක් තොපට වඩා ස්වාමිභක්ත ද? අන් කවරෙක් තමන්ගේ එක ම වීර පුත්‍රයා බිලි දී සියහිමි රජ ගලවා ගණීදැ"යි යන හඬෙක් ඇසින.

වීරවරයන්ගේ දුව, වීරවතිය සිය සොහොයුරාගේ හිස බදාගෙණ අඬමින් සොවින් ලය පැළී මළා ය. ඉක්බිති ඔහු‌ගේ භාර්‍ය්‍යා වූ ධර්‍මවතිය හිමියාට මෙසේ කීවා:- "ස්වමිනි, අප විසින් අපගේ ස්වාමි වූ රජතුමන්ට යහපත කරණලදි. දැන් මගේ දුව, වීරවතිය ද සොහොයුරාගේ මරණය දැක සොවින් මළා ය. දරුවන් නැති මා ජීවත් ව ඉඳීමෙන් කම් කිම? පළමු කොට ම මූඪ වූ මා විසින් අපගේ දේවයන් වහන්සේට හිත පිණිස මගේ මේ, කුණුපුවක්ගෙඩියක් පමණකුදු නො අගනා, හිස කාලිදෙවියට බිලිදිය යුතු වී ය. දැන් කුමක් කරම් ද? මම වහා ගින්නට පැන නැසෙන්නෙමි. ඊට අවසර දෙනු මැනව."

"හොඳයි, එසේ කරව. දරුවන් මළ දුකින් පෙළෙමින් ජීවත් වීමෙහි කවර ප්‍රීතියක් ද? නුඹ විසින් අපගේ රජතුමාගේ ප්‍රයෝජනය සඳහා හිස නො දෙන ලදැයි ශොක නො කරව. ඉදින් අන් කෙනෙකුන්ගේ හිසබිලි දීමෙන් එය කළ හැකි වී නම්, කිම, මම මගේ හිස ඉතිරි කර ගණිම් ද? මේ දරවලින් ගිනිමැළයක් ගසන තුරු මඳක් කල් ඉවසව"යි වීරවරතෙමේ භාර්‍ය්‍යාවට කියා ගිනිමැළයක් දැල්වීය. ඕතොමෝ ඇවිළෙන ගින්න දෙස බලා හිමියා පාමුල වැටී වැඳ කමා කරවා ගෙණ දෙවරූපය දෙස බලා වැඳ "පින්වත් දේවිය, පරලොව දී මේ උතුමා ම මාගේ හිමියා වේවා! මාගේ සිරුර ද බිලි ගෙණ තුටු ව ඔබ අපේ දේවයන් වහන්සේ ශුද්‍රක රජතුමා, බොහෝ කලක් ආරක්‍ෂා කරනු මැනවැ"යි කියා ගින්නට පැන්නා ය. 

"ම විසින් රජතුමන්ට කළයුතු දෑ කොට නිම කෙළෙමි. දෙවියන්ගේ වචනයෙන් ම මම එය දනිමි. ම විසින් අනුභව කළ බතට මම දැන් නය නැතියෙක් වෙමි. එයින් දැන් තනි වූ මට ජීවත් වීමෙහි මොන කැමැත්තක් ද? ම බන්දෙකු, පොෂ්‍ය කටයුතු මුළුපවුල නැති කොට, හුදකලා ව ජීවත් වීම නො හොබී. එහෙයෙින් මගේ සිරුර ද බිලි දී කාලි දේවිය පිණවන්නෙමි."යි සිතා වීරවරතෙමේ දෙව්රුව ඉදිරියට ගොස් දෙදණ බිම ඇන හිඳ පළමු කොට කාලි දේවියට ස්තූති කෙළේය. ඉක්බිති "කාලිදේවීන් වහන්ස වැජඹෙනු මැනව! ජය ගනු මැනව! ලෝවැසියා විසින් පුදන ලද පා ඇති මෑනියන් වහන්ස, නුඹ වහන්සේට නමස්කාර වේවා! මා ද බිලි ගෙණ අපගේ ශුද්‍රක දේවයන් වහන්සේ කෙරෙහි පහදිනු මැනවැ!"යි යාච්ඤා කොට අසිපත ගෙණ සිය ගෙල සිද හෙලී ය.

3

සැඟවී සිටි භූපතිතෙමේ ඒ සියල්ල දැක ව්‍යාකූල වූයේ පුදුමයට පැමිණියේ ය. ශොක කෙළේ ය. "අහෝ! මා විසින් මෙ බඳු වීරපුරුෂයෙක් මීට පෙර නො දක්නාලදි. නො ද අසන ලදි. සියපිරිවර සහිත මේ සත්පුරුෂයා විසින් මා පිණිස දුෂ්කරකාර්‍ය්‍යයක් කරණලදි. මේ පුදුම ලොවෙහි මොහු වැනි වීරයෙක් නැත. ස්වාමියා පිණිස පුත්‍රාදීන් හා හා ස්වකීයජීවිතය ද පරිත්‍යාග කිරීමෙන් මොහු කළ උපකාරයට සුදුසු උපකාරයක් මම නො කෙළෙම් නම්, මගේ ජීවිතයෙන් කම් කිම? මම කෙළහි ගුණ නො දන්නා තිරිසනෙකු මෙන් නො වම් ද? ධෛර්‍ය්‍ය නැති වීමෙන් මට අපකීර්‍තතිය ම වන්නේ ය"යි සිතා අසිපත ඇද ගෙන දෙව්රුව ඉදිරියට පැමිණ "දේවිය, හැමදා ජීවත් වීමට අයොග්‍ය වූ මාගේ මේ විනශ්‍චර ශරීරය බිලි ගෙණ ප්‍රීතිමත් ව අනුග්‍රහ කරණු මැනව. මේ නොයෙක් ගුණරුවනින් පිරිපුන් වීරවරයා අඹුදරුවන් සහිත ව ම නැවත ජීවත් කෙරේවා!" යි කියා සියබොටුව කපන්නට සැරසින. එකෙණෙහි ම "දරුව, සැහැසිකම් නො කරව. නුඹගේ මේ ධෛර්‍ය්‍යයෙන් ප්‍රීත වීමි. අඹුදරුවන් සහිත වීරවරතෙමේ නැවත ජීවත් වේවා"යි අදෘශ්‍යමාන කිසිවෙකු විසින් කියනලද වචන ඇසින. ඒ වදන්පෙළ අවසන් වනු සමග ම අඹුදරුවන් සහිත වීරවරතෙමේ පෙර මෙන් ජීවත් ව නැඟී සිටියේ ය.

රජ එය දැක නැවත ද සැඟවී සිට සතුටුකඳුළින් පිරුණු දෙනෙතින් ඔවුන් බලා තෘප්තියට නො පැමිණියේ ය. වීරවරතෙමේ ද නිදා පිබිදියාක්හු මෙන් ඒ පුතා ද පත්නිය ද දුව ද බලමින් පුදුමයෙන් අවුල් වූ සිතැත්තේ වී ය. වෙන් වෙන් වශයෙන් ඔවුන්ගේ නම් කියා අඬ ගැසී ය. "මළා වූ තෙපි නැවත කෙසේ දිවි ලැබ නැඟිටියහු ද? මෙය මාගේ විභ්‍රමයක් (මුළාවක් - වැරදි හැඟීමක්, [=Delusion]) ද? නොහොත් ස්වප්නයක් ද? ඉන්‍ද්‍රජාලයක් ද? නැතහොත් කාලිදේවියගේ අනුග්‍රහයක් දැ?"යි එකිනෙකාගෙන් ප්‍රශ්න කෙළේ ය. ඔහු ද දෙවානුග්‍රහයෙන් දිවි ලත් බව සිතූහ.

වීරවරතෙමේ අඹුදරුවන් ලැබ තුටුවූයේ දේවිය වැඳ ගෙට ගොස් අඹුදරුවන් නවතා රජමැඳුරට ගොස් සිය රැකවලෙහි ම පෙර මෙන් සිටියේ ය. රජතෙමේ ද අනෙක් දොරකින් පහයට පිවිසියේ ය. මුල පටන් මේ වන තෙක් වූ සියල්ලට ගත වූයේ තුන් පැයකි. රජතුමා නිදා සිටියෙකු මෙන් අඟවමින් නැවත ද "සිංහද්‍වාරයෙහි කවරෙක් රැකවල් ගෙණ සිටී දැ?"යි විචාළේ ය.

"දෙවයන් වහන්ස, මම වීරවරයා"යි පිළිතුරු ආ ය. "තෝ එහි ගියෙහි ද? ඒ ස්ත්‍රී කවර හෙයින් අඬා දැයි පරීක්‍ෂා කෙළෙහි ද?"

"එහෙයි, දෙවයන් වහන්ස! ඒ ස්ත්‍රියක් නො වේ."

"එහෙ නම්?"

"කිසියම් රාක්‍ෂියකි. මා එහි ගොස් ඇඬූ කරුණ විචාළ කල්හි ම නො පෙණී ගියා."

"ඉතින්?"

"ඉතින් වෙන කිසිවක් නැහැ, දෙවයන් වහන්ස!"

රජතුමා වීරවරයාගේ වචන අසා පුදුමයට පැමිණියේ ය. "අහෝ, වීරභාවයක හැටි! ගැඹුරුබවක හැටි! මෙලොව ඇතැමුන් සුලු වැඩක් කොට මහත්පැසසුම් ලබන්නට සිතන අතර, මෙ තෙමෙ අන් කෙනෙකුන් විසින් නො කළ හැකි මහත් කාර්‍ය්‍යයක් කොට ද, ඒ පිළිබඳ වචනමාත්‍රයක් කියන්නට සතුටු නො වේ ය"යි සිතා රජතෙමෙ සිරියහන් ගබඩාවට ගොස් ඉතිරි රැය ගත කෙළේ ය.

උදාසන්හි නරපතිතෙම ආස්ථානශාලාවට (රැස්වීම් පවත්වන ශාලාවට) පැමිණියේ වීරවරයන් පිළිබඳ රාත්‍රීවෘත්තාන්තය ඇමැතියන්ට කී ය. වීරයාගේ ගුණවර්‍ණනාව ඇසීමෙන් සියල්ලෝ විස්මයට පැමිණියාහු ඔහුට මුව නො සෑහෙන සේ පැසසූහ. රජතෙමේ ද යුවරජපදවියෙන් වීරවරයා පිදුයේ මතු නො වේ. තමන් හා සමාන යසඉසුරෙන් සමන්විත ද කෙළේ ය.

වේතාලයා මේ කථාව කියා "රජතුමනි, මේ සියල්ලන් අතුරෙන් කවරෙක් වීරශ්‍රෙෂ්‍ඨ ද? ඉදින් දැන ගෙණ නො කීයෙහි නම්, පෙර කී ශාපය නුඹගේ හිස පිට හෙන්නේ ය"යි පැන විසඳුම්හි රජතුමන් ධෛර්‍ය්‍යවත් කෙළේ ය.


පේන විදිහට කථාතරඞ්ගිනියෙ තියෙනවට වඩා ප්‍රමාණයක් වේතාල කතා, කථාසරිත්සාගරයෙ තියෙනව. මෙතන තියෙනව ඒ ටික ඉංග්‍රීසියෙන්...

Sunday, November 26, 2023

වැඩ පහසු කරන, කාලය ඉතිරි කරන...

මේ ගැන ලියන්න පටන් ගන්න කොට ම කතාවක් මතක් වුණා.

සිගරැට් බොන ‌මල්ලිට, අයියා උපදෙස් දෙනව...

"දැන් මට කියහං දවසකට සිගරැට් කීයක් බොනවද උඹ?"

"දවසකට අඩුම දහයක්වත් බොනව. ඇයි?"

"ඉතිං බලහංකො. දැන් සිගරුට් එකක් රුපියල් 125යි. දවසකට උඹට යනව වියදම, රුපියල් 1,250/- ක්. මාසෙකට යනව, 37,500 ක්. ඒ කියන්නෙ අවුරුද්දකට... 450,000 ක්. අවුරුදු දහයක් උඹ ඔය සල්ලි ඉතුරු කළා නං, ලක්ෂ 45ක්. බොට ඔය සල්ලිවලින් බංගලාවක් හදාගන්ඩ තිබුණ."

මල්ලි අහනව අයියගෙං:

"දැං උඹ සිගරැට් බොන්නෙ නෑනෙ. දැං කෝ ඔය විදිහට ඉතුරු කරල උඹ හදාගත්තු බංගලාව?"

දැන් යමු අපේ මාතෘකාවට. මගෙ ගැටළුව තියෙන්නෙ, අපි අපේ වැඩ පහසු කරගන්න නොයෙක් තාක්ෂණයන් යොදා ගන්නවා. වට්සැප්, ඊමේල් වගේ. අපට හොඳ පාරවල් සහ හොඳ වාහන භාවිත කරන්න ලැබෙනව. ගෙදරදොරේ වැඩ පහසු කරගන්න නොයෙක් උපකරණ තියෙනව. 

ඒ විදිහට අපි ඉතිරි කරගත්ත කාලය කෝ?


අපි මුල ඉඳල පටන් ගත්තොත් මෙහෙමයි...

ඔන්න ඉස්සර කාලේ උන්නා, මානව කණ්ඩායම්, ගෝත්‍ර. ඒ අය කළේ දඩයම් කිරීමත්, පල වැල අල ආදිය එක් රැස් කිරීමත්. 

ඔය අතරෙ උන්න ටිකක් වැඩිපුර හිතන කට්ටියක් පටන් ගත්තා, කැලේ ගිහින් දඩයම් කරනව වෙනුවට සත්තු අල්ලගෙන ඇවිත් ගේ ගාව කොටුවකට දාගෙන ඇති කරන්න. පලවැල රැස් කරනව වෙනුවට පැල උදුරගෙන ඇවිත් ගේ වටේ හිටෝ ගන්න. පේන විදිහට ලේසියි.

නමුත් දඩයක්කාරයට / පලවැල රැස් කරන්නට වඩ‌ා ගොපල්ලට / ගොවියට ජීවිතය ලේසි වුණේ නෑ.

දඩයක්කාරයන්ට ලොකු දඩයමක් ලැබුණම, බඩ පිරෙන්න කාලා, ඉතිරි ටික මී පැණිවල  හෝ වේලාගැනීමෙන් ඉතිරි කරගන්නවා. ඒ කියන්නෙ දවස් ගාණකට බර වැඩ නෑ.

ගොපල්ලා සත්තු බලා ගන්න ඕනෙ, කොටි වගේ විලෝපිකයන්ගෙන්, හොරුන්ගෙන් බේර ගන්න ඕනෙ. තණකොල කවන්න ගෙනියන්න ඕනෙ. පායන කාලෙට වතුර හොයල දෙන්න ඕනෙ. ලෙඩට දුකට බලන්න ඕනෙ. මුළු දවස ම කරන්න වැඩ තියෙනව.

ගොවියා, ගොවිපොල සකස් කරන්න ඕනෙ. පොලොව සකස් කරලා, ඇල වේලි හදලා, පායන කාලෙට වතුර දාලා, අස්වැන්න කන්න එන සත්තුන්ගෙන් පරිස්සම් කරගෙන, අන්තිමේ අස්වැන්න නෙලාගෙන, ගබඩා කරගෙන, පරිස්සම් කරගන්න ඕනෙ ඊළඟ කන්නයෙ අස්වැන්න නෙලනකම්. 

පේන විදිහට, වැඩ පහසු කරගත්තා කියලා කරගෙන තියෙන්නෙ, වැඩ වැඩි කරගැනීම සහ සංකීර්ණ කර ගැනීම.

ආපහු වර්තමානයට ආවොත්, අපි රස්සා කරන්න පටන් ගත්ත කාලෙ, ලියකියවිලි අපට ලැබෙන්නෙ තැපෑලෙන් සහ ෆැක්ස් මඟින්. එහෙම ලැබෙන වැඩ ඉවර කරන්න අපට සාධාරණ කාලයක් ලැබෙනව. ඒ කියන්නෙ, තැපෑලට යන කාලයත් එක්ක. නමුත් දැන් අපට ලියවිලි සහ තොරතුරු ඊට වඩා ඉක්මණට ලැබෙනව. ඒ වගේ ම ඒ තොරතුරු ආපිට අපෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙත්, දිනක් හෝ දෙකක් ඇතුළත.

ෆෝන් එකේ වට්සැප් ඔන් කළහම, ඒකෙ රාජකාරිවලට අදාළ වට්සැප් සමූහ තියෙනව විස්සක් විතර. එක එක විෂයයන්වලට අදාළව. ඊට අමතරව, දරුවගෙ ඉස්කෝලෙට අදාළවත් තියෙනව වට්සැප් සමූහ පහක් - හයක්. රාජකාරි ඊමේල් ගිණුම වෙන ම.

ඔය හැම එකක් ම අප්ඩේට් වෙන වාරයක් ගානෙ බලන්න බැරි වෙන නිසා වෙන ම නිලධාරියෙක් පත් කරල තියෙනව, ඔෆිස් එකේ. ඒත් මගෙ වගකීම ඔහුට යන්නෙ නැති නිසා, මමත් නිතරම ඔය දේවල් ගැන බලන්න ඕනෙ. ඒ අතරෙ මහජන පැමිණිලි, පළාත් පාලන ආයතනවල වැඩ හරියට නියම වෙලාවට නීතියට අනුව සිදු වෙනව ද කියලා අධීක්ෂණය කිරීම...

අන්තිමේ අපේ රාජකාරි පහසු කරගන්න යොදාගන්න නවීන තාක්ෂණය එක්ක අපි යන්ත්‍ර බවට පත් වෙමින් ඉන්නව.

ඉතින්, වැඩ පහසු කරන, කාලය ඉතිරි කරන නවීන තාක්ෂණය එක්ක, ඉතිරි කරගත්ත කාලය කෝ?

(පහල සිංදුව මේකට අදාළ වෙන්නෙ යන්තමින්. නමුත් ප්‍රශ්නය එක ම යි.)


මේකෙ ජෝන් ‌ලොගී බෙයාඩ් ට ඉන්න නළුවා, මාත් එක්ක ධීවර අමාත්‍යාංශයෙ වැඩ කරපු යාළුවෙක්. එයා ගොඩක් ටෙලි නාට්‍යවල ඉන්නවා.

Tuesday, November 21, 2023

සිත නිවන මෙලඩි

විශ්වීය සංගීතය ගැන මගෙ කලින් පෝස්ටුව ගැන වෙන තැනක අසංග දාල තිබුණු කමෙන්ට් එකක "ඔලුව අතගාන සංගීතය" ගැන කියලා තිබුණා. ඒක කියවපු වෙලාවේ ඉඳන් විටින් විට මට මතක් වුණු ගීත කීපයක් පහතින් දක්වනවා.

ඔබේ රසවින්දනය මගේ රසවින්දනයට සමපාත විය යුතුයි කියා දෙයක් නැතත්, මේවායේ මම දැකපු විඳීම ඔබටත් දැනෙයි ද කියලා බලමු...

මුලින් ම නිහඬබවේ හඬ...


මේක මට හමුවුණේ, ක්ලැරන්ස් ගේ හිරු සඳු මැකිලා ගීතයෙන්. මම සිංහල සිංදුව ප්ලේ කරලා අහන්න සැළැස්සුවාම, මගේ යාළුවෙක් වන කවිඳු ට, එයා මට කීවේ ඒ මෙලඩියේ මුල් ගීතය sound of silence බව...

මී ළඟට මයිකල් ජැක්සන්...

ඔබ තනිවී නෑ...


ලෙයොන් ද ප්‍රොෆෙෂනල් එකේ ස්ටිං හෙවත් මී මැසි දෂ්ටනයා ගේ හදවතේ හැඩය ත් අමුතු මෙලඩියක්.


සීතලෙන් ගල් වුණු මැඩෝනා...


ජෝජ් මයිකල් - ළදරුවෙකු වෙත ජේසුතුමන් වගේ...


කුළුබඩු කෙල්ලන් සදහට දිනේවා...


ඒ වගෙම තොටුපල අයිනෙ වික්ටර් රත්නායක...


සිහිල් සුළං රැල්ල ඊට හතයි!

ජෝන් ඩෙන්වර්, දාලා ගියපු ඇනීට කියන ගීතය, මම අහපු සුන්දර ම විරහ ගීයක්...


අවසානයට... ඔලිවර් ට්විස්ට් තමන්ගෙ දුක්බර ජීවිතය අවසානයේ, කරුණාවන්ත මහත්මයෙකුගේ රැකවරණය යටතේ නින්දට වැටිලා, දකින පළමුවෙනි උදෑසන මේ...

මේක ලියලා ඩ්‍රාෆ්ට් එකක් විදිහට සේව් කරලා තියෙද්දී, මේ සෙනසුරාදා දහයට සොඳුරු සඳවතිය මේ දවස්වල ඇහෙන සිංදු ගැන පෝස්ට් එකක් දාලා තිබුණා. ඒ ලිපියත් බලන්න මෙතනින් ගිහින්...

Saturday, November 18, 2023

වෙතාල කථා - 4 තරඞ්ගය - ශනිදා දහයට!

3 තරඞ්ගය

රජ ‌තෙමේ වේතාලයාගේ ප්‍රශ්නය විසඳී:- "යමෙක් බොහෝ දුක් විඳ මෘතසංජීවන මන්ත්‍රය ලැබගෙණ අවුත් ඇය ඉපිදවූයේ ද, ඔහුගේ භාර්‍ය්‍යාභාවයට ඒ කාන්තාව සුදුසු ‌නොවේ. හෙතෙමේ ඇගේ පියතනතුරට සුදුසු ය. යමෙක් ඇගේ ඇට ගංගානදියෙහි ප්‍රක්‍ෂෙප (දැමීම) කරන්ට ගියේ ද, හෙතෙමේ ද පුත්‍රයන්ට අයත් කටයුත්තක් කළ හෙයින්, ඇගේ හිමියා නො වෙයි. මළහුගේ ඇට ගංගානදියෙහි හෙලීමත් මතකදන් ආදිය දීමත් මළහුගේ දරුවන්ට අයත් වැඩක් හෙයිනි. යමෙක් ඇය දැවූ සොහොන අසල ම සිට තපස්කම් කෙළේ ද, හෙතෙමේ ආලය කරන්නෙකුගේ ක්‍රියාවක් කළ හෙයින් ඇගේ හිමියා වීමට සුදුසු යි."

වේතාලයා පෙර මෙන් ම අතුරුදන් වි ය. රජ ද ඔහු ගෙණෙනු පිණිස නැවතත් ඇට්ටේරියාගස වෙත ගියේ ය. මහාත්මයෝ, පණ ගිය නමුදු, හෙන සියදහස් ගණන් හිස හෙතුදු, පටන් ගත් කටයුත්ත නො නිමවා නො නවතිත් ම ය.

4 තරඞ්ගය

1

රජතෙමේ පෙර මෙන් ම මිනිය කර තබා ගෙණ නිශ්ශබ්ද ව ආයේ ය. "රජතුමනි, මේ අඳුරෙහි ගමනාගමනය කරමින් බෙහෙවින් පීඩිත වන්නෙහි ය. මම තොපට කථාවක් කියමි. එය සාවධාන ව අසනු"යි වේතාලයා තවත් කථාවක් කියන්ට පටන් ගත්තේ ය.

ගිරා - සැළලිහිණි වාදය


පෙර පැළලුප්නුවර වික්‍රමකෙශරි නම් රජකේ වි ය. ඒ රජතුමන්ගේ දිව්‍යඥාන ඇති සියලු ශාස්ත්‍ර දන්නා ගිරවෙක් සිටියේ ය. ඒ ගිරවා ද දෙවිකෙනෙකුන්ගේ ශාපයෙන් ගිරාබවට පැමිණියෙකි. ඒ රජුගේ පුත්කුමරා ගිරවාගේ උපදෙශයෙන් මගධරජුගේ දූකුමරිය විවාහ කර ගත්තේ ය. ඒ රජකුමරියට ද ඉතා නැණවත් සැළලිහිණියක් වූවා ය. කුමරියගේ පාණිග්‍රහණමඞ්ගලයෙන් පසු ඒ සැළලිහිණියා හා ගිරවාත් එක ම මැඳිරියෙහි ලන ලදහ.

එක් දිනෙක්හි ගිරාතෙමේ සැළලිහිණිය අමතා "සොඳුර, අපි එක ම මැඳිරියෙහි වසමු. එක බඳුනෙහි වළඳමු. එක ම තැන නිදමු. මම පුරුෂයෙක්මි. පින්වතිය ස්ත්‍රියකි. පුරුෂයෙකුට භාර්‍ය්‍යාවක ද, ස්ත්‍රියකට ස්වාමියෙකු ද වුව මනා ය. නැත් නම් වල් වැද තපස් රැක්ක යුතුය. දැන් අපට එය කළ නො හැක්ක. දැන් ගිහිගෙයි විසීම අප විසින් කට යුතු ය. එහෙයින් පින්වතිය මගේ භාර්‍ය්‍යාව වුව මැනැවැ"යි කී ය.

"පුරුෂයෝ දුෂ්ටයෝ ය. කෙළෙහි ගුණ නො දන්නෝ ය. එහෙයින් මම කිසි ම පුරුෂයෙකුට භාර්‍ය්‍යා නො වන්නෙමි"යි සැළලිහිණිය ගිරවාගේ යොජනාව ප්‍රතික්‍ෂෙප කළා ය.

"පුරුෂයෝ දුෂ්‍ට නො වෙති. දුෂ්ටයෝ ස්ත්‍රීහු ම ය. ස්ත්‍රීන්ගේ හෘදය ඉතා ක්‍රෑර ය"යි ගිරවා සැළලිහිණියගේ වචනයන්ට විරුද්‍ධ වි ය.

මෙයින් ඒ ගිරාසැළලිහිණි දෙදෙනා අතර විවාදයක් උපන. විවාදයෙහි විනිශ්චය ලබාගැණීම සඳහා රජකුමරාට එය සැළ කළහ. රජකුමරා "කවර හෙයින් පුරුෂයෝ අකෘතඥයෝ ද? ඇති සැටි කියව"යි සැළලිහිණියට නියම කෙළේ ය. සැළලිහිණිය ස්වපක්‍ෂසමර්‍ත්‍ථනය (තමන්ගේ පක්‍ෂය ඔප්පු කිරීම) පිණිස පුරුෂදොෂප්‍රකාශක මේ කථාව කීවාය.

රත්නාවතීකථාව

"කුමාරයන් වහන්ස, කාමන්‍දකී නම් නගරයෙහි මහාධන ඇති වෙළෙන්දෙක් විසී ය. ඔහුගේ පුතා ධනදත්ත නමි. පියා පරලොව සැපත් කල්හි ධනදත්තයා ද්‍යුත (සූදු) ක්‍රීඩාදියෙහි යෙදී ධනය වනසන්නට පටන් ගත. ධූර්‍තයෝ ද ඔහු හා එක් ව නොබෝ දිනකින් ම ඔහුගේ වස්තුව පැහැර ගත්හ. ධනදත්තතෙමේ දිළිඳු ව එ නුවර විසීමට ලජ්ජිත වූයේ අනික් නගරයකට ගොස් අහරටිකක් ඉල්ලා ගණු සඳහා එක්තරා වෙළෙඳෙකුගේ ගෙට ගියේ ය. වෙළෙඳතෙමේ ඔහු පිළිබඳ තොරතුරු විචාරා කුලවත්බව දැන ඔහු තමන් වෙත ම නවත්වා ගත්තේ ය. හෙතෙම ඔහුගේ දක්‍ෂභාවය දැක ඔහු කෙරෙහි අතිශයින් ප්‍රසන්ன වී ය. රත්නවතී නම් සිය දුව ද මහත් ධන සහිත ව ඔහුට විවාහ කොට දුන්නේ ය.

කළ විවාහ ඇති ධනදත්ත තෙමේ මයිලනුවන් ලඟ ම විසී ය. කල් යත් යත් අභිනවසුඛයෙන් මත් ව පෙර තමන් දිළිඳු වූ අයුරු විස්‍මෘත (අමතක) කෙළේ ය. නැවත ද සූදු කෙළීමෙහි ආශා ඇති ව සියදෙසට යනු කැමති වී ය. එහෙයින් ඒ ශඨ(කපටි)තෙමේ කෙසේ නමුත් රත්නවතියගේ මවුපියන්ගෙන් අවසර ගෙණ එක් මැහැල්ලක හා රත්නවතිය ද සමග සියදෙස් යනු පිණිස පිටත් වී ය. පිළීවෙලින් මහවනයකට පැමිණ දුර දී ම ඒ වනයෙහි සොරබිය ඇතැයි කියා රත්නවතියගේ සියලු ආභරණ මුදවා පොදියක් බැඳ තමන් අතට ගත්තේ ය. ‌මෙසේ ඇගේ අබරණ අයත් කරගත් ඒ දුෂ්ටයා ඒ ගුණවත් බිරින්ද හා මැහැල්ල ද මරණු පිණිස එක්තරා වළෙක්හි හෙලා පලාගියේ ය. යුව රජතුමනි, බලනු මැනව, සූදුආදියෙහි ඇලුනු අකෘතඥයන්ගේ හෘදය කඩුවක් මෙන් කර්‍කශ පරිදි!

මැහැල්ල එහි ම මළා ය. රත්නවතිය තවත් කල් ජීවත් වීමට පින් ඉතිරි ව තිබුනු හෙයින් ඉතා වෙහෙස විඳ  ගොඩට අවුත් බොහෝ දුක් විඳ සියපියාගේ ගෙට ම ගියා ය. මවුපියන් "කවරහෙයින් තී මෙසේ තනි ව වෙහෙසුනු සිරුරු ඇති ව පැමිණියෙහි දැ?"යි විචාළ කල්හි "මාර්‍ගයෙහි දී සොරුන් විසින් අපේ බඬු පැහැර ගන්නාලදි. මගේ ස්වාමිපුරුෂයා බැඳ ගෙණ යන ලදි. මැහැල්ල වළෙක්හි වැටී මළා ය. මම යම්තම් දෛව බලයෙන් ජීවත් වෙමින් ඒ වළෙහි ම සිටියෙමි. ඒ අතර කිසියම් කරුණාවත් මගියෙකු විසින් වළෙන් ගොඩගන්නා ලදිමි"යි ඒ පතිව්‍රතාතොමෝ අඬමින් කීවා ය. මවුපියන් විසින් ඕ තොමෝ සනසන ලද්දී එහි ම සියහිමියා ගැණ ශොක කරමින් සිටියා.

සියදෙසට ගිය ධනදත්තයා නො බෝ කලකින් ම දිළිඳු වී ය. නැවත ද මයිලනුවන් වෙත ගොස් වස්තුව ගෙණ එන්නට අදහස් ‌කෙළේ ය. ඔවුන් දුව ගැණ ඇසුවොත්, දුව තමන්ගේ ගෙයි සිටින බව හා මග සොරබිය ඇති හෙයින් කැටි ව ‌නො ආ බවත් කියන්නට සිතා ගත්තේ ය. මෙසේ නිශ්චය කර ගෙණ මග ගෙවා ඔහු නැඳි මයිලන්ගේ ගෙට ගියේ ය. රත්නවතිය දුර දී ම ඔහු දැක ඇඳින ඉදිරියට ගොස් පාමුල වැටී වැඳ, ඔහු විසින් වනයෙහි දී කළ සියල්ල සඟවා මවුපියන්ට අනික් ලෙසක් කී බව දැන්වූවා ය. ස්වාමියා දුෂ්ට වූවත් පතිව්‍රතාවන්ගේ සිත අන් තැනක නො ඇලේ ම ය. දෙවයිනි, ස්ත්‍රීන්ගේ ගුණවත්කමක මහත බලනු මැනව!

ඉත්බිති ඒ කාලකණ්ණියා නො බිය ව මයිලනුවන් වෙත ගොස් වැඳ සිටියේ ය. හෙතෙමේ ද බෑනා දැක පිණා ගියේ මහොත්සව කරවී ය. ධනදත්තයා නැවත ද පෙර මෙන් සැපතට පැමිණියේ නොබෝ දිනකින් ම සියදෙස යනු කැමැත්තෙන් නිදි ගෙණ සිටි බිරින්ද මරා ඇගේ සියලු ධනය පැහැර ගෙණ පලාගියේ ය.

"යුවරජතුමනි, මෙසේ බෙහෙවින් පුරුෂයෝ ලාමකයෝ ය. කෙළෙහි ගුණ නොදන්නෝ ය"යි සැළලිහිණිතොමෝ තමාගේ කථාව අවසන් කළා ය.

සැළලිහිණියගේ කථාව අසා යුවරජ සිනාසුනේ ය. "දැන් තෝ තාගේ මතය සමතර්‍ථනය කිරීමට කරුණු කියව"යි ගිරවාට විධාන කෙළේ ය.

ධර්මිෂ්ඨ හොරෙක්!

"දෙවයන් වහන්ස, සැළලිහිණියගේ කථාව නො පිළිගත හැක්ක. එයින් ස්ත්‍රීන්ගේ ගුණධර්‍මයට වඩා දුර්‍වලකම ප්‍රකාශ වන්නේ ය. රත්නවතියගේ දුර්‍වලකම නිසා ම ඕතොමෝ වැනසුනී ය. ධනදත්තයා දඬුවම් ලැබීමට සුදුසු අපරාධකාරයෙකි. එබඳු ඔහු රැකගත් රත්නවතිය නිර්දෝෂ ය යි ද, ගුණවත් ය යි ද කිසි ම නීතිඥයෙක් නො කියයි. සීයාගේ මුහුණ වැන්නැයි කොටියාගේ මුහුණ බදා ගත් මෝඩයාට වූදෙය ම , තමාහිමියා ය යි තමාගේ මරුවා ගෙට ගත් රත්නවතියට ද වී ය. දෙවයන් වහන්ස, එයින් පුරුෂයන්ගේ දොෂ ප්‍රකාශ නො වේ. කලාතුරකින් පුරුෂනාමය දරණ රකුසන් පාපක්‍රියාවක් කළ පමණින් සියලු පුරුෂයෝ දුෂ්ට නො වෙති. පුරුෂයන් දුෂ්ටය යි කියන්නා ම දුෂ්ටයෙකි. දෙවයන් වහන්ස, ස්ත්‍රීහු ක්‍රෑරයෝ ය, සැහැසියෝ ය. දුෂ්ටචරිත ඇත්තෝ ය. ලාමකයෝ ය. ඔබවහන්සේ මගේ මේ කථාව ද අසනු මැනවැ"යි කියා ගිරවා කථාවක් ඇරඹී.

එක්තරා නගරයෙක්හි මහත් ධන ඇති ධර්‍මදත්ත නම් වෙළෙන්දෙකුට ඉතා මනහරරූසිරින් යුත් දුවක් සිටියා. ඕතොමෝ තමන්ට සමාන වූ ධනය හා කුලය ද ඇති, නෙත් නැමැති ඇටිකුකුළන්ට පුන්සඳමඬලක් වැනි තරුණ වෙළෙන්දෙකුට දෙන ලදු. කිසියම් කලෙක්හි ඇගේ ස්වාමියා සියරට ගිය කල්හි සියපියගෙහි සිටි ඕතොමෝ මනහරරූ ඇති කිසියම් පුරුෂයෙකු දුටුවා ය. දුටුමතින් ම ඔහු කෙරෙහි ආලය කළා ය. ඔහු සියගෙට ගෙන්වා ආහාර පාන දීමෙන් සංග්‍රහ ද කළා ය.

මඳ කලෙකින් ඇගේ ස්වාමියා සියරට සිට ආයේ නැඳි මයිලන්ගේ ප්‍රීති වර්‍ධනය කෙළේ ය. උත්සවාවසානයෙහි හිමියාට ද මත්තෙන් නින්දට ගිය දුෂ්ටභාර්‍ය්‍යාව නිදි ගත් බව බොරුවට අඟවමින් සිට, ස්වාමියා මාර්‍ගක්ලාන්තියෙන් (ගමන් වෙහෙසින්) නිදි ගත් කල්හි, සොර සැමියා සිහි කොට ඔහු වෙත යනු පිණිස සැරසුනී ය.

එකෙණෙහි එක් ‌සොරෙක් ගෙය බිඳ ඔවුන්ගේ ඕවරකයට (කාමරයට) වන්නේ ය. සොරසැමියා වෙත යන්නට සැරසුනු කුලටාව (වෙසඟන) සොරු ගෙට වන්බව නො දැන ගෙයින් නිකුත් වූවා ය. සොරතෙමේ "යම් රත්නාභරණන් උදෙසා මම මෙහි පැමිණියෙම් නම්, එ අබරණ පැලඳ මෝතොමෝ යන්නී ය. වේවා! මෝතොමෝ කොයි යන්නී දැ?යි පළමු කොට සෙවිය යුතු ය. පසු ව අබරණ පැහැර ගණිමි"යි නිශ්‍චය කොට ගෙණ ඈ අනු ව ම ගියේ ය. තරුණිය ද නිකුත් ව තමන් බඳු පවිටු වූ තවත් කතක ලවා සුවඳ බුලත් ආදිය ගෙන්වා ගෙණ උයනට වැද සඞ්‍කෙතස්ථානයට (නියම කරගත් තැනට) ගියා ය. ගොස් වටපිට බැලුවා ය. ඇගේ සිතට ප්‍රිය දර්‍ශනයෙක් එහි නො වී ය. ඇගේ සොරසැමියා කරවැල් ලාගෙණ මැරී ගසක එල්ලෙමින් සිටිනු දුටුවා ය. මරණය කෙසේ වූවක් දැ යි ඕතොමෝ නො දත්තී "අයියෝ! මම නැසුනෙමි!"යි පපුවට දෑතින් පහර දී ගණීමින් වැලපුනා ය. වැලප අවසන්හි මළකඳ ගසින් බා සුවඳවිලෙවුන් තවරා මල් හා අබරණ පලඳවා සැරසුවා ය. ඉක්බිති ඒ දුෂ්ටස්ත්‍රිය මළකඳෙහි මුඛය චුම්බනය කරන්ට පටන් ගත්තා. එවිට ම යක්‍ෂයෙකු විසින් අරක් ගන්නා ලද ඒ මළකඳ භයානක ශබ්දයක් කොට මුඛය විවෘත කොට ඇගේ නැහැය කඩා ගත්තේ ය. ඕතොමෝ එයින් ව්‍යාකූල (කලබල) වූවා එතැනින් ඉවත් ව 'ඔහු ජීවත් වෙතැ'යි සැකයෙන් නැවත අවුත් මළ සිරුර පිරික්සා බැලුවා ය. නිසල කෙසෙල්කඳක් මෙන් ශීතල වූ මළකඳ දැක බිය පත් ව අඬමින් යෙහෙළියත් සමග සියගෙට ම ගියා ය.

සැඟවී සිටි සොරා ද ඒ සියල්ල දැක අබරණ පැහැර ගැන්ම මතක නැති කොට "අහෝ! මේ පවිටුගැහැණිය විසින් කෙළේ කුමක් ද? ස්ත්‍රීන්ගේ අදහස් කෙසේ නම් මෙතරම් බිහිසුණු ද? දැන් මෝතොමෝ තවත් කුමක් නම් නො කරන්නී දැ?"යි සිතා නැවත ද ඇය පසුපස්සෙන් ගියේ ය.

ඒ පවිටු ගැහැණිය ගෙට වන් කෙණෙහි මහහඬින් කෑ ගාන්නට වන්නී ය. "අයියෝ! මා මරණවෝ! ඉක්මනින් වරෝ! මා ගලවපියෝ! මේ දුෂ්ටයා, ස්වාමියෙකු මෙන් සිටින හතුරා, නිරපරාධ වූ මගේ නැහැය කඩා කෑවෝ!"

ඇගේ විලාප හඬ අසා ගෙවැසි සියල්ලෝ නින්දෙන් නැඟිට එහි දිව ආහ. ඇගේ පියතෙමේ නැහැය සුන් ඈ දැක කිපී බෑනා බැඳවී ය. තරුණ තෙමේ 'කුමක් කටයුතුදැ'යි නිශ්චයක් නැති ව ගොළුවෙකු මෙන් සිටියේ ය. ඔහු උදාසන්හි රජු වෙත ගොස් නඩුව සැළ කළහ. රජතෙමේ කරුණු විමසී ය. තරුණයා කිසිවක් නො දත්තේ තමාගේ නිරපරාධභාවය ම කියා සිටියේ ය. එහෙත් ඔහුට විරුද්ධ සාක්‍ෂ්‍ය අධික වූ හෙයින්, රජතෙමේ, එකල්හි පැවති නීතිය පරිදි, ඔහු මරාදමන්ට නියම කෙළේ ය.

එවිට සොරතෙමේ ඉදිරියට ගොස් "දෙවයන්වහන්සැ"යි රජු අමතා තරුණයාගේ නිර්දොෂභාවය කියන්ට වන: "දෙවයිනි, මම සොරෙක්මි. එහෙත් මම අපරාධ නුරුස්නෙමි. මේ නගරයෙහි පාපිෂ්ඨයන්ට මිස ධර්මිෂ්ඨයන්ට මගෙන් කිසි ම හානියක් නැත. මේ ගැහැණි පවිටු ය යි කලක පටන් මම දැන සිටියෙමි. එහෙයින් ඇයගේ අබරණ පැහැර ගන්ට ඇගේ ගෙය බිඳ ඇතුල් වුණෙමි"යි සියල්ල විස්තර කොට "දෙවයන් වහන්ස, මැගේ නැහැය තවමත් ඒ මළමිනියෙහි මුඛය තුළ ඇතැ"යි සොරා කථාව අවසන් කෙළේ ය. සභාවෙහි සිටි සියල්ලෝ පුදුමයට පත් වූහ. රජතුමා මිනිසුන් යවා සොරා කී ස්ථානයත් මළකඳත් පරීක්‍ෂා කරවී ය. සොරා විසින් කී සියල්ල සත්‍ය ය යි ඔප්පු වී ය. රජතෙමේ තරුණ වෙළෙඳා් නිදහස් කොට ඒ දුෂ්ටස්ත්‍රියගේ දෙ කන් සිඳුවා සියදෙසින් පිට කරවා ඇගේ පියසතු ධනය තරුණ වෙළෙඳාට දෙවී ය. සොරාට පුරාධ්‍යක්‍ෂ (නගරාධිපති) පදවිය දුන්නේ ය.

"යුවරජ්ජුරුවන් වහන්ස, ගැහැණු මෙසේ ස්‍වභාවයෙන් ම ක්‍රෑරයහ. දුෂ්ටයහ. ලාමකයහ"යි ගිරවා කථාව අවසන් කෙළේ ය.

එ කෙණෙහි ම ගිරවා ශාපයෙන් මිදී දෙවියෙක් වී දෙව්ලොවට ගියේ ය. ශාරිකාව ද දෙවඟනක් වී ඔහු අනු ව ගියා ය.

"මෙසේ ඒ සභාවෙහි මේ විවාදය නිර්ණීත (තීන්දු) නො වී ය. යුෂ්මතා මේ ප්‍රශ්නය විසඳීමෙහි සමතර්‍ථ ය. එහෙයින්, රජතුමනි, මට කියනු මැනැව: ස්ත්‍රීහු පුරුෂයන්ට වඩා පාපිෂ්ඨ ද? නො හොත් පුරුෂයෝ ස්ත්‍රීන්ට වඩා පාපිෂ්ඨ ද? ඉදින් දැන දැන නො කීයෙහි නම්, නුඹේ හිස සුණු විසුණු වන්නේ ය"යි වේතාලයා ප්‍රශ්න ඇසී ය.


Tuesday, November 14, 2023

අංගොනෝනගෙ දේශනාව

"හනේ දෙයියනේ-මේ දහසක් බුදුන්ගෙ පාන්දර මේ වගෙ පාදඩ වැඩ කරන එවුන්ට නං හොඳක් සිද්ධ වෙන්න එපා! අතීසාරෙ-කොලරාව-හැදිලා මුංගෙ පවුල් පිටින්ම තැම්බිලා-හැඳිගෑවිලා-මකබෑවිලා යන්ඩ ඕනේ-දෙයියනේ අරහෙන්පායනව-මෙහෙන් බහිනව දෙයියනේ... ..."

ආවේශවූ කපුවෙකු-දේවාලයක තේවාව පටන්ගන්නාක් මෙන් වටින්-පිටින් හිරු එලිය වැටෙත්ම උඩකන්දලමේ ගෙදර අංගොනෝනා, දේශනාවක් පටන් ගත්තාය.

".... හනේ දෙයියනේ-! සමන් දෙයියනේ-විෂ්ණු දෙයියනේ-කතරගම දෙයියනේ-දැඩිමුංඩ දෙයියනේ-මගේ දුක බලාල හනේ මුංට හොඳ හැටි අච්චු කරන්ඩ ඕනෙ ....."

තාමත් ඇය දිගටම දේශනාව ගෙනයන්නීය. ඇගේ දේශනාව අසා තෙපානිස් ගොයියාද නිදාහුන් කබල් බූරු ඇඳෙන් නැගිට, දෑත දිගහැර-කසට පිරි දත් කුට්ටම සහිත මුව හොඳහැටි අයා බරපතල ඈනුමක් ඇර-දෑසේ පිරි කබ දෑතින්ම පිසදමා මිදුලට බැස්සේය. අංගො නෝනා තම දේශනාව නොනවත්වාම ගෙනයන්නීය.

"හොඳයි-මං කොරඤ්ඤං මුංට වැඩෙ! අම්මපා අදමයනව කොළඹ, ගොහින් ගානව හුණු දවටගහ පල්ලියෙ, මුංගෙ හැත්තවරිගෙම හැඳිගෑවිල යන්න ....."

තෙපානිස් ගොයියා උඩ බිම බලන්නට විය. අංගො නෝනාගේ තොරතෝංචියක් නැති බැනුම් කාටද? මොකටද? යනු ඔහුට ප්‍රහේලිකාවකි. එහෙත් අංගොනෝනාගේ හෑල්ලේනම් කෙලවරක් නැති.

ඇය වරක උඩ පනිිියි-දෑතින්ම පපුවට ගසා ගනියි-පොළොවෙන් වැලි අහුරක් ගෙන අහසට වීසිකරයි-තිස්තුන් කෝටියක් දෙවි දේවතාවුන්ගේම නම් කියා ඔවුනට තම දුක කියා පායි.

දැන්නම් තෙපානිස් ගොයියාට ඉස්පාසුවක් නැත. අහළ පහළ ගෙවළ, නාකි-තරුණ-බාල, ගැහැනු-පිරිමි කව්රුත් වත්තේ වැටට හේත්තුවී අංගොනෝනා දෙස බලා සිටිති.

"ඒකිට යකෙක්ද කොහෙද වැහිල වෙන්නැති."

දෙල්ගහ ගෙදර මිසිලින් නැන්දා කීවාය.

"නෑ බොල ඒකිට මොකක්දෝ වස වැරැද්දක් වෙලා තියෙනවා. නැත්තං ඕකි ඔහොම බෙරිහන් දෙන්නෑ!"

සේපාලිකා ගහ ගෙදර ජොසපින් අක්කා එයට හරස් කැපුවාය.

"ඒ ගැන කියාල වැඩක්නෑ-මොකක් හරි පොඩ්ඩක් ඇත්තං, උන්දැටඒක ඇති මුළු දවසෙම කෑගහන්න."

කන්දෙ ගෙදර මැංචි අක්කාද ඔවුනට හවුල් වූවාය.

අංගො නෝනා තවමත් බෙරිහන් දෙයි. උඩපනියි-ඒ මේ අත දඟලයි-සිංහල භාෂාවේ වත් නැති අමු කුණු හරුප දෙසා බායි. ඇගේ මේ කෑගෑම කාගේත් කුතුහලයට තුඩු දෙන්නට විය. අවට රොක් වූ පිරිස කව්රුත් කසු කුසු ගාන්නට වූහ.

"ඇයි හත්වලාමේ! මොකද අංගො තොට දෙයියන්නෙ හාල්වත් කැවිලාද"

මේ අතර, වැටේ කඩුලුපොලු දෙක උඩින් පැනගෙන මිදුලට ඇතුළුවුණු, ඉස්සරහ ගෙදර ලැසි අක්කා ඇසුවාය.


අංගොට-අනූනවයටම නැංගේය. ඇඳහුන් කිලිටි චීත්ත රෙද්දේ කොණක්ද දණහිස දක්වා ඔසවා ගත්තාය.

“තෝ ආවද මගෙන් පුරස්සන අහන්න? මා දන්නෙ නැතිව වගේ හරියට. මේ මගෙ කට අවුස්ස ගන්නෙ නැතිව හොඳ හිතින් යන අතක තොලොංජි වෙලා පලයන්! හ්ම්- මං දන්නව කව්ද ඕක ගත්තෙ කියලා. ඊයෙ හවස මෙහේ ඇවිත් කයියාරුවට වැටිලා යන ගමන් හිමිහිට ඒකත් ඔඩොක්කුවේ ගහගෙන ගිහින් තියෙනවා."

ලැසි අක්කා දෙසට හැරුණු අංගො නෝනා බැන වදින්නට වූවාය. “කැලේ හිටි කොටි අවුස්සගත්තාක් මෙන්“ ලුසි අක්කාටද යකා ඇවිස්සුණි. අංගො නෝනා මෙතෙක් බැන වැදුණේ තමාට බව ඇය දැන ගත්තාය. 


“තෝ හිතුවද බොල, මං මේ ගිය-ගිය ැතන හොරකං කරන එකියක් කියාලා?“

ලුසි අක්කා ඇසුවාය.

“හාපෝ නෑ! හෙරකං කොරන්නෙමනෑ - කාටත් නොකියාම හංගගෙන යනවා.“

අංගො නෝනා කීවාය.

“ඔව්-මං හොරකං කොළා තොගේ......!

“දෙනව මං තොට ඒක හොරකං කරන්න.“

“නෑ-නෑ තෝ ඒක හොරෙං දීලාම නෑ. අපි පොඩි බබ්බු නොවැ-මේ අහළ-පහළ ලස්සන ගැටයෙකුටවත් ඉන්න දෙන්නෙ නැති ... !“

“පේනවද මේකිගෙ කතාව-හරියට ඇහෙන් දැක්කවගේ කියන හැටී! තෝ වගේ පිළීකනු ගානෙ, රෑ තිස්සෙ සවරං ගහන්නෑ බොල මං!“

“පිළිකනු ගානෙ රස්තියාදු ගහල නෙමෙයි නොවැ-තෝ තෙපානිසුත් එක්ක හොරා පැනල ගියෙ-නම්බුකාර හාමිනේ !“

එකලඟ ගෙවල් දෙකේ මේ ගෑණු “කුල-මල“ කියමින් බැන ගනිති. කොල්ලො කුරුට්ටෝ ඉඳහිට ගල්-මුල් එවති කුරුම්බා කෝම්බ එවති හූ කියති; මුස්ලිම් කුරානයේ වත් නැති විධියට, ශුද්ධ ලෙස ඔවුන්“ආගිය-මුලගිය“ සෑම රහසක්ම ප්‍රසිද්ධියේම ගෙනහැර පාති.

උළුහස්සට පිටදී-එලිපත්ත උඩ සිටි තෙපානිස් ගොයියාට දැන්නම් ඉවසුම් නැති. මේ ගැහැණුන් දෙදෙන ඔවුන්ගේ බැනුම් වලට තමාවද ගාවාගනු ඇසුණු තෙපානිස් ගොයියාද ආවේශවිය.

“මොකක්ද බොල ........ මේ තෝ කොරන වැඩේ-මේ දහසක් බුදුන්නෙ පාන්දර?“ ගැහැණුන් දෙදෙන අතරට වන් තෙපානිස් ගොයියා, අංගොනෝනාගේ කෙස් වැටියෙන් අල්ලා ගත්තේය.

“නිකං යනව ඕයි තමුසෙ යන අතක, මට යකා නග්ගන්නෙනැතිව!“ අංගො නෝනා-තෙපානිස් ගොයියාට බැන වැදුනාය.

“පේනවද තෙපානිස් මේකිගෙ සැර? හ්ම්! මේකි එනව මාව බයකර ගන්න“

ලුසි අක්කා කීවාය.

“ඒ වැයින් වැඩක් නෑ-තෝත් පල ගෙදර!“

තෙපානිස් ගොයියා-ලුසි අක්කාවද එලවා ගත්තේය.

“ඔව් ඉතින් ඔඹට ගෑණි මොනවා කළත් හොඳයි. උඹත් පිරිමියෙක් නෙවැ බාන් ... “

තරමක කෝපයකින් ලුසි අක්කා කීවාය. විෂ කටුවක් තම පපුව හරහා වැදුනාක් මෙන් තෙපානිස් ගොයියාට අමාරුවක් දැනුනේය.

“යකෝ ලුසී-මංකිව්වෙ තොට යන්නයි. නැත්තං කඩනව තොගෙ අඬු !“

තරහෙන් පිපිරෙමින් තෙපානිස් ගොයියා කීවේය.

“හොඳා එහෙනං කඩල බලමු!“යි කියමින් මෙවිට වත්තට ඇතුළුවූ සිව් වැන්නෙකි.හේ ලුසි අක්කාගේ සැමියාය.

“මොකෝ කරෝලිස්-උඹත් එනවද? හොඳයි එහෙනං වරෙං බලන්න.“

තෙපානිස් ගොයියා ගෙටවැදී තඩි පොල්ලක් ගත්තේය. කරෝලිස් වැට ලඟට ගොස් ගැට සහිත පොලු කැබැල්ලක් උදුරා ගත්තේය.

“හොඳා එහෙනං වරෙන් බලන්න බොට අද මම පෙන්නඤ්ඤං කරෝලිසා කව්ද කියල.“

පොලු කැබැල්ල අමෝරාගත් කරෝලිස් ඉදිරියට පැන්නේය.

“තෙපානිසාගෙ හැටි බලන්න එහෙනං වර මෙහාට!“යි කියමින් ඒ හාම තෙපානිස්ද පැන්නේය.

තෙපානිස්ලේ තඩි පොල්ලත්, කරෝලිස්ගේ ගැට සහිත පොල්ලත් එකට ගැටුණි. පිරිස කව්රුත් “මීයට පිම්බාක් මෙන්“ බලා සිටිති. අංගොනෝනා-තෙපානිස්ගේ බෙල්ල බදාගෙනය ලුසි අක්කා-කරෝලිස්ගේ බඳ වටා දෑත් යවාගෙනය.

පිරිමින් දෙදෙන මේ කිසිවක් නොතකා, පොරට මාන බලති. වරෙක-එකෙක් පහර දෙයි අනෙකා එය වළකයි. නැවතත් පළමු වැන්නා පහරක් දෙයි. පළමු පරිදිම දෙවන්නා එය වළකයි අහම්බෙන් දෙදෙනාටම වැරදෙයි ඉන් දෙදෙනාම පහර කති.

අසල ගස් මුදුන්වල නැගගත් කොල්ලෝ පොර කුකුළු පිටියේදී මෙන් හූ කියත්. අතු කඩා ඒ වායින් පහර දෙත්.

දැන්නම් පොරය ගං සැරේටම කෙරීගෙන යයි, එකෙකුට එකෙක් නොපරදින සේ එකගොඩේ පොරකති උන් දෙදෙනාගේම අත පය සීරී ලේ ගලයි.

තෙපානිස්ගේ කටේ උඩු ඇන්දේ දත් සියල්ලම ගැලවියාය කරෝලිස්ගේ දකුණු කණේ කෑල්ලක් නැති.

එන්න-එන්නම අහල-පහල ගම්මු තව තත් රොක් ‍වන්නට වූහ. එහෙත් ඔවුන්ගේ පොරය බේරීමට කව්රුත් බිය වූහ.

මේ අතර කව්දෝ කෙනෙක් /ගමේ රාළහාමි කරා දිව යන්නට විය. ස්වල්ප වේලාවකින් ගමේ රාළහාමි පැමිණීයේය ඔහු ආයේ, මඩකලොපු සරම ඉනවටා ඔතමිනි. ඔහු අත තඩි පොලු කැබැල්ලක්ද විය.

“ඔහෙහිටු-ඔහෙහිටු-තොපි දෙන්නවම මරාල දැන්නැ!“යි කියමින් රාළහාමි පොරය මැදට පැන්නේය. ගෝරි කාරයෝ තරමක් මෙල්ලවී දෙපසට වූහ. ඓහෙත් උනු‘නගේ ගැහැණු නැවතත් බැනුම පටන් ගනී.

“නවත්තාපියව් යකෝ-ඔය ගෝරනාඩුව!“

මෙවිටද රාළහාමි කෑගැසුවේය. ගැහැණුද දෙපසට වූහ.

“හා-කියාපියව්-කියාපියව් මොකක්ද කෛ තේරුම?“ රාළහාමි ඇසුවේය.

“අනේ බුදු රාළහාමි! මං හාන්කාවිසියක් දන්නෙනෑ, මේකි මට හොඳටෝම බැන්නා“

ලුසි අක්කා පිං සෙංඩු වූවාය.

“ඔව්-රාළහාමි! එලිවුනු හැටියෙම මේන් මේකි පටන් ගත්තා දේශනාව. ඒ පාර මං අහගෙනයි මේකි අපේ එකීටත් බනිනවා, ඉතින් එහෙමනං බැරියැ රාළහාමි! අර අරූ තෙපානිසා! ඌත් ආවානෙවැ අපේ එකීට ගහන්න.“

ඉහින්-කනින් ලේ ගලමින් කරෝලිස් අයියා කීවේය.

“හැබෑද තෙපානිස් මොකක්ද මේකෙ තේරුම!“

තෙපානිස් දෙසට හැරුණු රාළහාමි ඇසුවේය.

“අනේ මන්ද රාළහාමි: මේ අපේ එකීගෙ මොකක්ද නැති වුනැයි කියල ඒකි කෑ ගැහුව, ඒකට මෙන්න අරකියි-ඒකිගෙ මිනිහයි ආපි, අපිට ගහන්ඩ“

ලෙයින් පිරුණු, දත් කැඩුනු කටින්-බොල්හඬ නංවමින් තෙපානිස් ගොයියා පිලිතුරු දුනි. රාළහාමි අංගොනෝනා දෙසට හැරුනේය.

“මොකක්ද බොල අංගො තොගෙ නැතිවුනේ!“ ඔහු ඇසීය.

“හානේ රාළහාමි මගෙ හැඹිලිය!“ මහත් දුකෙකින් මෙන් හති දම-දමා අංගො කීවාය.

“ඉතින් යකෝ තොගෙ හැඹීලිය නැති වුනානං, ඒක තෝ දාපු තැනක හොයන්න එපායැ;“ රාළහාමි සැරවිය.

“පුලුවන් තරං හෙව්ව රාළහාමි-ඊටත් මට සිහිය නැතිවයැ දාපු තැන අමතක වෙන්න. අනේ රාළහාමි මමනං හොඳටෝම දන්නව ඕක ගත්තෙ අරකි තමයි.“

“කොහොමද බොල තෝ ඒකිම ගත්තැයි කියන්නෙ ?“

“ඕකි ඊයෙ රෑ ජාමෙයක් වෙනකං මෙහෙ පච දෙස බබා හිටියා එත.කොටත් තිබුන හැඹිලිය.“

“ඉතින් ඒකෙ සල්ලි කොච්චර තිබුනද?“

“හානේ රාළහාමි - ශත හැටයි!“ අංගො නෝනාගෙ කටින් ඒ වචන ටික පිටවුනා පමණි. රැස්ව සිටි කවුරුත් හිනැහෙන්නට පටන් ගත්හ. කොල්ලෝ හූ ! කීහ. රාළහාමිට ද නැග ආ සිනාව නතර කරගන්නට පවා බැරිව, හප හපා සිටි බුලත් විට ඉස්මොල්ලේ ගියේය.

“අනේ-බලන්න රාළහාමි, පණ තියෙන මනුස්පයෙක් ඕවගෙ හොරකමක් කරයිද? ඕකිගෙ ශත හැට අරන් අපට ඇති වැඩේ මොකක්ද, රාළහාමි?“

මෙතෙක් පසෙකටවී බලාහුන් ලුසි අක්කා මැදට පැන්නාය.

“හා-හා ඒවැයින්-මේ වැයින් වැඩක් නෑ-වරෙල්ලා බොලා ඔක්කොම යන්න මාත් එක්ක පොලීසි!“

රාළහාමි අණ කෙළේය. කව්රුත් පොලීසි යාමට සූදානම්ව මගට බැස්සෝය. අංගො නෝනා හදිසියේම නැවතුණාය.

“හානේ රාළහාමි! පොඩීයක් ඉන්ඩ රාළහාමි-මේ මගේ රෙද්ද ඉරිලා-මේක ඇඳන් පාරෙ බැහැල යන්ඩ ලැජ්ජයි! මං වෙනින් එකක් ඇඳගෙන එන්නං“යි කියමින් ඇය පිටුපස සහමුලින්ම ඉරීගිය රෙද්ද පෙන්නමින් වහා ගෙතුලට දිව ගියාය. ගතවූයේ මොහොතෙකි. අංගො නෝනා ඉරුණු රෙද්ද ඉනවටා ඔතමින්ම යළි එතැනට දිව ආවාය.

“හනේ රාළහාමි! අපියි වැරදිකාරයෝ හනේ ලුසී-හනේ කරෝලිස්, අපට සමාවෙයන්, අපියි වැරදි කාරයෝ“යි කියමින් ලුසී අක්කාගේත්-කරෝලිස් අයියාගේත් කකුල් අල්ලා පිංසෙංඩු වන්නට වූවාය. කවුරුත් විස්ම ප්‍රාප්තව බලා හුන්නෝය.

“මොකද බොල මේ-තොට යකා වැහිලද?“ පුදුමයට පත් රාළහාමි-ඇසීය. “අනේ රාළහාමි අපිටයි වැරදුනේ හැඹිලිය තිබුනා“ අංගො නෝනා කීවාය.

තෙපානිස් ගොයියාට අංශක නවයකුත් දශම නවයටම නැංගේය. ලුසීත්-කරෝලිසුත් ජයග්‍රාහී ලීලායෙන් අවට සිටි කාගේත් මුහුණු බලා සිනාසෙන්නට වූහ.

“කොහෙද පට්ටියෙ-තොගෙ හැඹීලිය තිබුනෙ?“

තෙපානිස් පැන ඇගේ කෙස් වැටියෙන් අල්ලා ගනිමින් ඇසුවේය.

“හනේ ඕයි ටිකක් ඉන්නවකො කියනකන්“.......

“ඉතින් කියාපිය යකෝ-කියාපිය“

ඒක තිවුනෙ මගේ රෙද්ද අස්සෙ! මේ යටට ඇඳගෙන උන්නු රෙද්ද අස්සෙ පටලැවිලයි තිබුනෙ!“

තෙපානිස් ගොයියාගේ දෙනෙත් උඩුකුරුවී ගියේය. කාගේත් කටවල් මහා හයියෙන් ඇරුණේය; කොලු රැළ අතරින් දිග හූවක්! නැගුණේය.

“අනේ බොල අංගො-තොට වලිගයක් තිබුන නං තෝව මරාගෙනත් කාවි“ යනුවෙන් සිනා ඉවසනු බැරි රාළහාමිගේ මුවින් ඉබේටම පිටවිය.

*    *    *

පිට කවරයත් මුල් හා අග පිටුත් නැති පරණ පොතක් අපේ තාත්තාගේ පොත් එකතුවේ ඇත. තද දුඹුරුපාට බ්‍රවුන් පේපර් කවරයක් දමා තිබුණු මෙහි මුල් පිටුවේ “අංගොනෝනගෙ දේශනාව“ යැයි ලියා තිබුණි. එහි මුල්ම කෙටිකතාව වන මේ කතාව කවුරු ලියපු එකක් දැයි මම දන්නේ නැත. දන්න කෙනෙක් ඇත්නම් කියන සේක්වා! 

වැඩිපුර බලපු ලිපි