බක් පෝදා ගෙට්ටුව

බක් පෝදා සුහද හමුවට මම ආවේ නැතක් බාධක මැද. ලොකු ම බාධාව තිබුණේ රාජකාරිවලින්. පළාත්පාලන ආයතනවල සභාවන් විසුරුවා හැරුණේ මාර්තු 19. එතෙක් ගරු සභිකයන්, ගරු නගරාධිපති සහ ගරු සභාපතිවරුන් වෙත පැවරී තිබුණු තීරණ ගැනීම සභා ලේකම්වරුන්ට සහ මහ නගර සභාවේ නාගරික කොමසාරිස් වෙත පැවරුණා. එයින් අපේ කාර්යාලයටත් රාජකාරිවල බැරෑරුම්කම සහ ප්‍රමාණය වැඩි වුණා. 

ඒත් එක්ක ම මාර්තු 31 මම තවත් තනතුරක වැඩ භාරගත්තා. දැන් ඉතින් කාර්යාල දෙකක වැඩ කරන්න සිද්ද වෙලා තියෙනවා.

කාර්යබහුල වීම මත අපේ අසංගගේ සහ මඤ්ජුලගේ දුරකථන ඇමතුම්වලට උත්තර දෙන්නත් මට බොහෝ වෙලාවට පුළුවන්කමක් තිබුණෙ නෑ.

කොහොමින් හරි, අපෙ උන්දැයි පුතණ්ඩියයි මායි ඇඳගෙන පහළට එද්දි තමයි මට සුරංග කෝල් කළේ. 

"අපි නං මෙහෙන් පිටත් උනා. ඔහෙ තත්ත්වෙ මොක ද?"

"මං දැනුයි නැගිට්ට‌ෙ මල්ලි." මං කිව්වා. එතන ඉඳං වැල නොකැඩී සුරංගයා බැණපු තරම, ඒ වචන නැවකට පැටෙව්වනං, කෙලිම්ම වරායෙන් දියත් කරද්දි ම නැව මූදු පතුළට ගිළෙනව. ඒ තරම් බර වචන...

"නයියා දාගත්ත ද?" යන්තම් බැණුම් වැස්ස තුනී වෙද්දි මං ඇහුවා. (ප්‍රසන්නව රත්නපුරෙන් ගන්නම් කියලා සුරංග කලින් දවසෙ මට කිව්වා.) 

"ආ ඔව්. පටෝලා තියෙන්නෙ" ඒක අහපු ගමන මට කැස්ස ඉස්මොල්ලෙ ගියා.

කොහොමිං හරි අපි තුන් කට්ටුව පාර අයිනෙ ටීපීයට යනකොට, සුරංගලාගේ සොටියත්, අසංගලාගේ ඇල්ටෙත් එතන ය. සුපුරුදු පරිදි රවි අයියා ආවේ ඊට කලින් දවසේ ය. ආචාර සමාචාර කර ආගිය කතා කතා කළෑයින් පස්සේ මං අපේ උන්දැත්, පුංචිරාලත් එක්කරගෙන තට්ටයාගේ කැළණි ගඟ පෙන්නන්නට ගියෙමි ය. ටික වෙලාවකින් නමියා දියෙස් බ්‍රෑන්ඩ් ලැවරියා පිඟානත් අරගෙන ඇස්වහක් කටවහක් නෑ සීදේවි ගුණ යහපත් ඉළංදාරියා අපටත් ලැවරියා බෙදන්නට ගඟ ගාවට ම පල්ලං බැස්සේ ය.

වත්සලා, එයාගෙ නංගි සහ චූටි වත්සල පැංචා

නයි හාමි, චූටි මැණිකෙ සහ සුරංග

ගෘහ මූලික වීරසිංහ

තිලකසිත අයියා අභය මුද්‍රාව සහිතව

අසංගලා සහ නමියා

ලැවරියා කා උඩහට එද්දී වත්සලා කෝ විජේරත්නත්, අපේ ප්‍රධාන ආරාධිතයාවිය වූ ශාන්ති දිසානායක ලේඛිකාවත් එතනට සැපත් වෙලා ය. අපේ තිලකසිත අයියා ආවෙත් ඒ වෙලාවෙම වගේ ය.

උදේ කෑම වැරදී තිබුණු උදවියට තට්ටයියා සිය දෑතින් උයා තිබූ බත් කන්නට තිබුණා. වැඩි වෙලාවක් මිඩංගු නොකර අවශ්‍ය අඩුම කුඩුම (එව්වා අඩු සහ කුඩු වෙන්නෙ ආපහු එද්දි) තට්ටයියගෙ කහපාට සිංගල් කැබ් එකට පටවාගෙන,  අපේ නඩයේ උදවියත් පටවාගෙන කැලේ මැද ටීපියට යන්නට පිටත් උණා.

කොහොම හරි අණ්ඩක් කඩා ගන්නෙ නැතුව සිංගල් කැබ් එකේ පිටිපස්සෙ ඉඳගෙන ගියපු අපි, කැලේ මැද ටීපියෙන් බැහැලත් පැයක් තරම යන තුරු ඒ මේ අත ගැස්සි ගැස්සි උන්නෙ.

මද්‍යප උදවිය මද්‍යපාන සහ ධූමායනයත්, අනික් උදවිය වත්සලා, චූටිමැණිකෙ (සුරංග ගෙ නෝනා පොඩ්ඩ) සහ අවශේෂ අඟනුන් හදා දුන්න තේ පානයත් කරමින් සුහද කතාවකට යොමු වුණා. ආන්න ඒ වෙලාවෙදි තමයි මට පසක් වුණේ ශාන්ති දිසානායක නම් ලේඛිකාව කොයි තරම් සරළ, නිහතමානී සහ අව්‍යාජ තැනැත්තියක් ද යන වග.රටේ දේශපාලන තත්ත්වය, සමාජ ගැටළු ආදී දේ ගැන අපට එකග වෙන්න පුළුවන් වුණු තැන් ගොඩක් තිබුණා.  

නමියාගේ සිට වත්සලාගේ පුතා දක්වා විවිධ වයස්වල දරුවන්ටත් නිදහසේ ස්වභාවිකත්වය සහ පරිසරය රසවිඳින්න අවස්ථාව ලැබුණු අතර, ඩ්‍රැකියානිගේ පයේ ඇඟිල්ලක් රසවිඳින්න කූඬැල්ලෙකුටත් අවස්ථාව ලැබිලා තිබුණා.

ටීපිය අසළින් ගළාගෙන යන දොළ පාර හරිම නිස්කාන්සුයි. ඒ වගේ ම නිදහසේ ගිළිලා ඉන්න හැකි විදිහට ගල්වලින් වටවුණු පොකුණු වගේ කොටස් කිපයකුත් තිබුණා. ශාන්ති අක්කලා, අසංගලා, වත්සලාලා සහ සුරංගලා මේ දොළ පාරට බැහැගෙන "නානවා" කියා යමක් කරන්නට පටන් ගත්තා. ඒ වචනෙ තේරුම උපන්තේකට අහලා නොතිබුණු මාත්, ප්‍රසන්නත් ගොඩට වෙලා උන්නේ, නොදන්නා දේට ගොහිං වරිගෙ නැහෙයි යන සාධාරණ බයෙන්.

පස්සෙන් පහු තට්ටයියගේ බල කිරීම මත අපේ හුටංබරස් ආදිපාදතුමාටත් දොළ පාරට බහින්න අවස්ථාව ලැබුණා. 

අපි ඔක්කොම දොළෙන් ගොඩට ආවත්, සුරංග, චූටිමැණිකෙ සහ වත්සලාගේ නංගි නෙවෙයි ගොඩට ආවේ. ඒ තුන් දෙනා ට වෙලා තිබුණේ අනිකක්... මොකද්ද, දොළේ බැහැගෙන පොඩ්ඩක් ඇඟ අතුල්ලමින් ඉන්නවිට දැනට අවුරුදු දහයකට විතර උඩදි ඇඳපු ඇඳුම් මතු වෙන්න පටන් ගෙන. ඉතින් ඒ එකිනෙක ඇඳුම්වල විස්තර කතා කරමින් ඉද්දි ඒ අයට වෙලාව යනව දැනුනේ නෑ.

වරක් ඩ්‍රැකියානි දොළ අයිනට ගිහින් ඇවිත් මට කිව්වා, කොහෙන්දෝ ගහගෙන ආව මළ සිරුරක් දොළේ පාවෙනව කියලා. මං ගිහුං බලද්දි යන්තං "ඒ අපේ සුරංග මල්ලිනෙ" බව අඳුනගන්න පුළුවන් වුණා.

අන්තිමේ ඩ්‍රැකියානි තමයි මටත් මතක් කරලා දුන්නේ, මේ උදවිය නාන විදිහට තට්ටයියට ලොකු වතුර බිලක් ගෙවන්ඩ සිද්ධ වෙන විත්තිය. ඒක මතක් කළහම ඔන්න යන්තං සුරංගලා දොළෙන් ගොඩට ආවා. ඒ එද්දි, ඒ තුන් දෙනා කොයිතරම් කුණු අතුල්ලලා ද කියතොත්, සුරංගගෙ රැවුළත් සුදු වෙලා තිබුණා.

මං ගොහිං අපේ පුංචිරාළ ගෙ ඇඟ පිහලා ඇඳුං අන්දවගෙන එද්දි සුදුපාට ප්‍රාඩෝ එකක් පිඹගෙන ටීපී වාඩිය පැත්තට ආවා. ඒකෙ ආවේ ප්‍රාජේ සහ ඉයන් ය. ඉයන් ට ටුබැකෝ නිෂ්පාදන එක්ක පුදුම තරහක් තියෙන බව මම දැක්කේ එදා ය. එහෙම උනත් ඩ්‍රැකියානි ට නං ඉයන් ගැන ඇත්තේ ලොකු පැහැදීමකි. ඒ මේ හේතුවටය... 

ඉයන් මාමා ට එදා කන්නාඩි කුට්ටම අමතක වෙලා ඇවිදින් ය. ඉතින් එයා හිතාගෙන ඉඳලා තියෙන්නේ ඩ්‍රැකියානි මගේ දුව කියලා ය. ඒක කියාපු වෙලේ ඉඳන් ඩ්‍රැකියානිගේ ඉහේ මලක් පිපුණේ ය.

එදා දවල් කෑමත් පංකාදු පහය. මොලොක් වෙන්නට මිරිසට උයා තිබුණු චිකන්, මියනදලුත් කොස්ඇටත් දාලා හදා තිබුණු කෙහෙම්මලක්, නයිමිරිස් දාලා හදපු කොස්, යන විශේෂාංගවලට අමතරව, බැදපු කොච්චි, බැදපු මිරිස්, බැදපු පපඩම්, සමඟින් පරිප්පුත් බෝංචිත් එක්ක බත් (ඔව් බතුත් තිබුණා) බඩ පැලෙන්නට කන්නට තිබුණේ ය. 

අන්තිම හරියේ දී, ගෙට්ටුවට ආව උදවියට සිහිවටනයක් විදිහට ශාන්ති අක්කාගේ පොතක්, ශාන්ති අක්කාගේ අත්සනත් එක්ක ලබා දුන්නා. ඒ අවස්ථාව පොටෝ ගැහුවේ අපේ ප්‍රවීණ සිරිසඟබෝ ස්ටයිල් ඡායාරූප ශිල්පී නමියා. නමුත් ඒක නමියාට විඩින් විඩේ මතක් කරන්න සිද්ධ වීම තමයි අවුල. ඉතින් මටත් රවි අයියටත්, පොටෝ ගහන්නට උවමනා වෙලාවෙ දි "ගහපිය !" කියමින් නමියගේ පිටට තට්ටු කරන්නට සිද්ධ උනා. නමියා පහුවදාම කැඩුං බිඳුං වෙදෙක් ගාව ඇඩ්මිට් උනා කියලා ආරංචියි.

පතෑංංං ඡායාරූප ශිල්පියෝ

ඉයනුත් ප්‍රාජේත් ශාන්ති අක්කත් පිටත් වුණාට පස්සෙ අපි පටන් ගත්තා කාඩ් සෙල්ලම. කාඩ් විසිපහක් තිබුණා.  කට්ටිය රවුමට හිටියා. කාඩ්වලින් උඩම තියෙන කාඩ් එකේ සඳහන් වැඩේ රවුමෙ මුලින් ම ඉන්න තැනැත්තා කරන්න ඕනෙ. ඊළඟට ඊට යටින් තියෙන කාඩ් එකට සහ රවුමෙ ඊළඟට ඉන්න තැනැත්තට අවස්ථාව ලැබෙනව.

ඔය ගේමෙ දි, කැමති ම පොත් දහය කියන්න කියලා නමියට අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ හොර තක්කඩියා කළේ, එක වසරේ ඉඳං දහය වසර දක්වා සිංහල කියවීම් පොත්වල නම් කියාපු එක.

ජිරාෆ් කෑ ගහන හැටි කරන්න අසං‌ගගෙ පුතාට ලැබුණා, මාළුවෙක් කෑ ගහන හැටි කරන්න අසංගට ලැබුණා. නයෙක්ට ටෝච් එකෙන් ගහන්න වත්සලාට ලැබුණා, වත්සලාගෙන් ගුටි කන්න ප්‍රසන්නට ලැබුණා.

ඒ ටිකත් ඉවර වෙලා, පරක්කුත් වෙන හින්දා ආපහු එන්න හැරුණා. කහ පාට සිංගල් කැබ් එක හරවා ගනිද්දි වැරදිලා, කෑම මේසයත් එළාගෙන, බත් වලින් මල් වෙඩිල්ලකුත් පත්තු කරගෙන, රවි අයියවත් ‌පෙරලාගෙන යන්නට ගිය වාහනේ තට්ටයගෙ දක්සතාව හෝ එහෙමත් නැත්නම්, ලක් බයි චාන්ස් එක නිසා යන්තම් නතර කරගන්න පුළුවන් වුණා.

නමුත් ඒ විදිහෙ ආරම්භයකුත් එක්ක ආපු නිසා, කැලේ මැද ඉඳන් මහ පාර අයිනට එද්දි අපේ බහුතරයකට තප්පරෙන් තප්පරේ දෙවියන් සිහිපත් වුණා. බලන්ඩ ඒක ම කොයිතරම් ලොකු පිනක් ද කියලා. 

කොහොමින් හරි අපි දරු පවුලුත් එක්ක ඉතා ම සුන්දර සහ අමතක නොවන දවසක් ගත කළා. වියදම ගියෙත් උදේ සහ දවල් කෑම බීමට විතරයි. විසේසෙන් ම කියන්ට උවමනයි, තිලකසිරි අයියා ඉතාම හිතවත් සහ සුන්දර මනුස්සයෙක් බව මම තේරුම් ගත්තෙ එදා. ඒ වගේ ම අපේ ගෙට්ටුවට ඇවිත්, අපිත් එක්ක 100%ක් ම මුහු වෙලා අපට ගෞරවයක් ලබා දුන්න ශාන්ති අක්කටත් ගොඩක් ස්තූතියි. ඒ වගේම මධ්‍යපාන ගඳ, දුම්කොළ ගඳ වගේ ම අවුවෙ දඟලලා අපේ හඩු ගඳ ඉවසගෙන අපි ළඟ උන්න එක මත් ලොකු දෙයක්. (එයා ළඟදි ම බ්ලොග් එකක් ලියන්න පටන් ගන්නව කිව්වා.) ඒ වගේ ම ගෙට්ටුවේ සංවිධානය කිරීමේ මහ මොලකරු (මොල සහ තට්ටකරු) ටත්, ස්වයංව පත්වුණු ගරු භාණ්ඩාගාරික රවි අයියටත් ස්තූතියි... නුඹලා ගේ ප්‍රයත්නය සහ වෙහෙස ‌නොතිබෙන්නට වැඩේ අල සහ දෙල් බවට පත් වෙන්නට ඉඩ තිබුණා. ඉතාාාම සාර්ථකයි වැඩේ. මට කෝටි තිහක ලොතරැයිය ඇදුණහම මීළඟ ගෙට්ටුව සීතල නත්තලේ නුවරඑළියේ දී පවත්වන්නට අධිෂ්ඨාණ කරගෙන ඉන්න බවත් අවසාන වශයෙන් දැනුම් දෙනවා.

වැඩිදුර කියවීමට...

නමියා ගිය ගෙට්ටුව

ශාන්ති අක්කාගේ බ්ලොග් සම්ප්‍රාප්තිය

සුරංග නාන්ඩ ගිය හැටි

රවි අයිය ගිය ගෙට්ටුව