කැකිල්ලෙ රජ්ජුරුවන්ගේ කතා මාලාව - අංක 1 - පුදුම සතා

කැකිල්ලේ රජ, මහදැනමුත්තා, ගමරාළලාගේ කතා ආදිය අපේ ඓතිහාසික රජවරුන් සමච්ඡලයට ලක් කිරීම, කුඩා දරුවන්ගේ සිත් වලට කාවැද්දීම සඳහා මිෂනාරී පාසල් වලදී ගෙතූ කතා වන්නට පුළුවන් ය. එහෙයින් කියවීම සහ තමංගේ ළමයින්ට කියාදීම ඉතා ප්‍රවේසමෙන් කළ යුත්තකි.

කැකිල්ලේ රජ්ජුරුවන්ගේ කතා ඇතුළත් ළමා පොතක් මට උරුම උනේ අපේ අම්මාගේ අම්මාගෙනි. එයින් මගේ හිතට තදින්ම ඇල්ලූ කතාව මුලිම්ම පළකරන්නට අදහස් කරමි.

එක්තරා කාලයක, එක්තරා රටක කැකිල්ලේ රජ නම් රජකෙනෙක් සිටියා. කැකිල්ල කියන්නේ පඹ වැල් මෙන් ගාලට හැදෙන ගණ සැර වැල් ජාතියක් යැයි ඉහත පොතේම සඳහන් වෙනවා. ඒ කැකිල්ල ගාලක පැටළුන කෙනෙකුට ලේසියෙන් ගැලවෙන්නට බැරිය. තව තවත් පැටළි පැටළී අවුල් ජාලාව මැදටම යන්නට සිද්ධ වන්නේය. ඒ නිසා, මෝඩකම් පිට මෝඩකම් කරමින් සියල්ල අවුල් කරගන්නා රජාට කැකිල්ළේ රජු කියා නම් කර ඇති බව තිබුණේ ද ඒ පොතේම ය.

හොඳයි ඔන්න එහෙනං කතාව.

දවසක්  කුණාටුවකට අහුවුන වෙළෙඳ නැවක් මේ රටට සේන්දු වුනා. ඔය නැවේ හිටපු ඔටුවෙක් කොහොමින් හරි ගොඩබිමට ඇවිත්, බල්ලන්ට, මිනිස්සුන්ට, වන සත්තුන්ට බයේ රට මැදටම ආවා. මේ ඔටුවා දැකපු මිනිස්සු මේ මොන සතෙක්දැයි පුදුම වුනා. කොහොමින් කොහොමින් හරි මේ සතා ගැන රජවාසළටත් ආරංචි වුනා. ඉතිං රජ්ජුරුවොත් දෝළාවෙන් පිටත් වුනා මේ සතා බලන්ඩ.

රජතුමා යනකොට, සතා එක තැනක උලා කකා ඉන්නව. කොහොම සතෙක්ද කියල දන්නැති නිසා මිනිස්සු ඌව අල්ලන්ඩ ළං වෙන්ඩ බයයි. රජතුමා දෝළාවෙන් බැහැල, එතුමට හදල තිබුණ ආසනයක ඉඳගත්ත. එතනට ළං වුන මහඅධිකාරම රජතුමාගෙන් බොහෝම යටහත් පහත්ව ඉල්ලා සිටිය, “මේ සතා මොකෙද්දැයි කියල මේ අසරණ නුනුවණ මිනිස්සුන්ට තෝරා දෙන්ඩ“ ය කියල.

රජතුමා අර සතා දිහා හොඳට බැලුවා. බලල එකපාරටම රජතුමාට කඳුළු ආව ඇස් දෙකට. එයිට ටික වෙලාවකට පස්සෙ රජතුමා හොඳටම හිනා වෙන්න පටං ගත්තා.

දැන් නං මිනිස්සුන්ට තියෙන ප්‍රශ්නෙ මේ සතු මොකාද කියන එක නෙවේ. රජතුමා ඇඬුවෙ ඇයි, ඊට පස්සෙ හිනා වුනේ ඇයි කියන එක තමා ලෝකෙ තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නෙ ය. ඉතිං එක එකා කසු කුසු ගගා, පරණ සමාජයෙ ධූරාවලියෙ අනුපිළිවෙලට ප්‍රශ්නෙ ඇවිත් මහ අධිකාරම ළඟටම ආවා ය. මහාධිකාරමත් රජ්ජුරුවන්ට ළං වෙලා, රජතුමාගෙන් බොහොම යටහත් පහත්ව කිව්වා, “මේ සතා මොකෙද්දැයි අපට පසුව කියා දෙනු මැනවි. ඊට කලින් ඔබතුමා ඇඬුවේ ඇයිද, හිනාවුනේ ඇයිද කියන කාරණේ මේ අසරණ මිනිස්සුන්ට කියා දෙන්ඩ“ ය කියලා.

“බොලව්...“ රජතුමා උත්තර දෙන්ඩ පටං ගත්තා. “අනේ තොපි වගේ ගොං රැළක්. තොපි මොකෙක් හරි සතෙක් දැක්කහම ඒකත් තෝරල දෙන්ටය කිය කියා මා ගාවටමයි එන්නෙ. මං නැති කාලෙක තොපිට පිහිට වෙන්ඩ ඉන්නෙ කවුද කියලා මට තොපි ගැන බොහොම දුකයි. ඒකයි මට කඳුළු ආවෙ.“

“එතකොට හිනාවුනේ?“ මහාධිකාරම ආයෙමත් පාත් වෙලා පහත් හඬින් ඇහුවා.

“තොපිට තියා මටවත් මේ සතා අඳුරගන්ඩ බෑ බොලව්. මාත් උපන්තේකට මෙහෙම සතෙක් දැකල නෑ. ඒක මතක් වෙලා පස්සෙ මටම හිනා ගියා“ කැකිල්ලෙ රජතුමා මහ හයියෙං හිනාවෙලා, කියල දැම්මා.

ප/ලි

ඊට පස්සෙ රජා ඔටුවටයි මහ අධිකාරමටයි මඩුවලිගෙං ගහන්ඩ නියම කළා ද කියා ඒ පොතේ තිබුනෙ නැත.

මීට කලිං ලියන ලද ජන කථා මෙන්න.

අමනදීපෙ කතාවක්

ලෝකෙ දිගම කතාව

ගමයගෙ මන්තරේ