Training සහ New Post (දුම්රියකරණය & අලුත් තැපෑල)

http://i1.trekearth.com/photos/14423/funny_train.jpg

අපේ උසස්වීම වෙනුවෙන් ලැබුණ කාර්යාරම්භක පුහුණුව හරි සෝක් ය. ඒකෙන් ගොඩාක් වැදගත් දේවල් ඉගෙනගත්තාට අමතරව, සිරා යාළුවන් බර ගාණක්ද අඳුරගත්තෙමි ය.

මට ඉගෙන ගැනීමට පුළුවන් වූ පාඩම් බර ගාණකි.

පැය තුනක දේශනයකින් විෂයයක් උගන්වන්නට බැරි බව ඉන් එකකි. පුළුවන් වූයේ මෙහෙම විෂයයක් තියෙනවා ය කියා කියාදෙන්නට විතරය. ගොඩක් උදවිය ඒ විෂය හඳුන්වාදෙන ගමන් වැල් බයිලා ගායනා කරමින් අපිව නිදිමතින් මුදවා ගත්තෙමු ය. ඒ අතරේ සාලිය ධර්මවර්ධන, නිශාන්ත කමලසිරි, සුමිත් (නමේ අග කොටස කිව්වෙ නෑ) සහ විජය වික්‍රමරත්න යන මහත්වරු ලැබුණ කෙටි කාලය තුළ අපේ නව තනතුරේ වගකීම්, කාර්යභාරය සහ රාජකාරි වලදී කළ යුතු / නොකළ යුතු දේ ද, ඉගෙනගත හැකි මූලාශ්‍ර ද කියා දීමට වෙහෙසුනෝ ය. රාජ්‍ය පරිපාලන හා කළමනාකරණ කොට ලේකම් දඩබල්ලගේ උන්නැහැ ඇවිත් පෝඩියම් එක බදාගෙන හීන් හඬින් මොකද්දෝ දරු නැළවිල්ලක් කිව්වා කියාත් මතක ඇත.

අපේ සම මට්ටමේ පරණ නිලධාරීන් තුළ, "බොලාට ඔයිට වඩා ඉහළට යන්ඩ බෑ..." යන ආකල්පය වර්ධනය කරවීමේ වෑයමක අපේ යූනියන් එක සිටින බව දැනගැනීම තවත් දෙයකි. ඒකේ වාසි හා අවාසි ඇති බැවින් ඒ ගැන වැඩිදුරට කියන්ඩ මගේ බලාපොරොත්තුවක් නැත.


ඉගෙන ගත් වැදගත්ම පාඩම වූයේ පරිපාලන සේවයේ නිලධාරීන් තුළ අ‍පේ තනතුර ගැන තියෙන ආකල්පය ය. බොහොමයක් දේශකයන් කියූ විදිහට, ආයතනයක හැම උලව්වටම වගකියන්ඩ ඕනේ අපිය. ආයතනයේ පරිපාලනය, ඉහළ පහළ ඉන්න දෙගොල්ලො අතර සන්නිවේදනය (ඒ කියන්නෙ පහළ උං ගැන ඉහළට කේළම් කීම සහ පහළ උදවිය එක්ක එකතු වී ඉහළ උං ට බැණීම වගේ වැදගත් දේවල්), හදිස්සියෙ ඉහ මතට කඩා වැටෙන සිද්ධි කළමනාකරණය කරගැනීම, උත්සව සංවිධානය, ඒ උත්සව වලදි මයික් එක අතේ අළෝගෙන සිටිමින් වෙන එකෙකුටවත් කතා කරන්නට නොදී බයිලා ගායනා කිරීම, හැම රෙගුළාසියක්ම ගැන හොඳින් දැනගෙන ඉන්න ගමං ඉහළ නිලධාරීන් වැඩ අනාගත් විට ඒකෙ වගකීම බාරගැනීම... ඔය ආදී අටෝරාසියකට වගකියන්ඩ ඉන්නේ අපි ලු ය.

පරිපාලන සේවයේ ආකල්පය ගැන හොඳ කතාවක් ධර්මාචාර්ය මහාචාර්ය තිලකසිරි කිව්වා ය. ඒ කතාව දඩයක්කාරයෙක්, බල්ලෙක් සහ දඩයක්කාරයාගේ යාළුවෙක් ගැනය.

දඩයක්කාරයෙක්ට වැව ළඟදි බල්ලෙක් හම්බුනා. ඒ බල්ලට දිය මතුපිට දුවන්ඩ පුළුවං. ඉතිං දඩයක්කාරයා තමංගෙ යාළුවෙකුත් වැව ගාවට අඬගහගෙන ගිහිං බල්ලගෙ වික්‍රමය පෙන්නුවා. යාළුවා ඇහුවා, "ඒ බං, උඹේ බල්ලට පීනන්ඩ බෑ නේද?" කියලා.

ඔය යාළුවා අපේ ධර්මාචාර්ය මහාචාර්ය තුමා උනානං කියන්නේ ඕක නෙමෙයි ලු ය. එහෙනං උන්නැහැ බල්ලව අටපට්ටමේ පෙන්නා, ඊට පස්සෙ ප්‍රසිද්ධ ස්ථාන වල ප්‍රදර්ශනය කරවා, යාළුවාටත් ගාණක් හම්බ කර දී, තමනුත් ගාණක් හම්බ කර ගන්නවා ලු ය.

මේ කතාවේ ඇත්ත තේරුම සහ මේ කතාව ඇසුරින් අපි ගැන පරිපාලන සේවයේ ඇති නියම ආකල්පය වැටහුනේ, කොළඹ දිස්ත්‍රික් ලේකම් කාර්යාලයේ ආපදා සහන සමීක්ෂණ වැඩට අපිව අපේ ට්‍රේනිං එක අතර තුරේ යෙදවීමෙන් පසුව ය. අපට ධර්මාචාර්ය තිලකසිරිතුමා කීවේ දවස් දෙකක් හෝ තුනක් යන්නට වෙන බවය. ඒ කරලා හිටං අපව යෙදෙව්වේ, ගංවතුරට අහු වූ ගෙවල් ගානේ ගොහිං ෆෝම් එකක් පුරවාගැනීම ට ය. ඇත්තටම ඒ ෆෝම් එක පුරවා ගන්නට, ගමකට හැටක් විතර පත්කරලා ඉන්න ආණ්ඩුවේ රැකියාලාභී උපාධිධාරී (වෙන විභාගයක් කරලා රස්සාවකට එන්ට බැරි හෝ කම්මැළි, බහුතරයක්ම ගෙදර ඉඳං පඩිගන්නා) උදවිය යෙදවලා කරගන්ඩ තිබුණාය. අනික, අපි යොදවපු වසමේ ග්‍රාමසේකරයා අපිට අණ දෙන්නට ආවේය. එව්වට සෙකන්ඩ් වෙන්ඩ අපි කවුද, ඌ කවුද ය. අපි හරිනං උංගෙ පරිපාලන බලධාරියා වන පරිපාලන ග්‍රාමනිලධාරී ගේ මට්ටමේ ය.

දෙවෙනි දවසේදී අපට ආරංචි වුනේ ධර්මාචාරියගේ දෙමව්පියන් මතක් කළ යුතු වන විදිහේ ආරංචියකි. අපිව ඒ සතියම ඕන්නං තියාගෙන මේ වැඩය කරවා ගන්නා ලෙස ඌ කොළඹ දිසාපති හට කියා තිබුණේ ය. ඒ ගමන අපි අපේ කණ්ඩායම් නායකයා එක්ක කතා කර, ලොකු තැන ගෙන් විමසන්නට ගියෙමු ය. ඒ තුංවැනි දවස ය. එදා නායකයා අපි වෙනුවෙන් කතා කරන්ඩ උඩට ගිහිං, අපට තියෙන නියෝග ටික අහගෙන ඉඳලා ඇවිත් අපිට කිව්වෙමු ය. ඒ වෙලාවේ නං උගෙත් මාළුකන්නට මට පෞද්ගලිකව හිතුනේ ය.

කොයිහැටි වෙතත් දවස් හතරකට ඇදුනු ආපදා සමීක්ෂණ වැඩෙං අපේ කෂ්ටිය ගොඩක් ෆිට් උන එක ලොකු දෙයකි. ජයලාල්, චම්මි, දීපානි, ජග්ග, චමින්ද, චින්තක, අචින්ත, උදේ කුමාර (හවස උගුඩුවද දන්නෑ...), කුමාර සිල්වා, රුවනි ආදී (මෙතන නම් ලියන්න එකපාරටම මතක් නොවිච්ච, පස්සෙ අද රෑ නින්දට යද්දි මතක් වෙලා, රෑට හීනෙන් පේන උදවිය සමාව බාජනේකට දාන්ඩ ය.) පට්ට යාළුවො සෙට් එකක්ම සෙට් උනේ මේ ආපදා සහන වැඩෙං ය.

මේ වැඩේ නිසා, අර උඩිං ධර්මාචාර්ය තිලකසිරි උන්නැහැගෙ කතාව හරියටම තේරුණේ ය. ඒ අනුව, අපි වතුරෙ දුවවන්ඩ පුළුවං බල්ලො සෙට් එකක් උන අතර, අපිව යොදාගෙන ලකුණු හම්බකරගත්තේ තිලකෙ අයියා ය.

ඒකත් පුහුණුවෙදිම වැටහීම හොඳ දෙයකි ය. ඒක දැනගත්තට පස්සෙ අපි අලුත් තනතුරු වල වැඩකරද්දි ඉහළ නිලධාරීන් අපිට අරිද්දී අපේ බලාපොරොත්තු කඩ වෙන්නේ නැති ය.

ගහට ගහක් හම්බුනෙත් මේ ට්‍රේනින් එකේදිය. ඒ ආදරණීය වෙනිවැල් අයියා ය. උන්දැ එතන ඉහළ තනතුරක් දරන, බොහොම චාමෙට ජීවත් වෙන, රාජකාරිය ඇතුලෙ ලැබෙන අවස්ථාවලින් හොඳට ජීවිතය විඳින පොරකි ය.

පුහුණුව අතරෙ අපිට කතා පවත්වන්ඩ දුන්න විනාඩි පහකිං උපරිම ප්‍ර‍යෝජන ගත්ත මං (ඒ කියන්නෙ විනාඩි පහ විනාඩි දොළහකට ඇදපු එක ගැන ය),  බ්ලොග් ලෝකය ගැන අපේ සැට් එක දැනුවත් කළෙමු ය.

ඒ වගේම කළමනාකරණය ගැන සිංහලෙං බ්ලොග් එකක් ලියන නිශාන්ත කමලදාස මහත්තයත් දෙපාරක්ම අපට ලෙක්චර් දුන්නෙමු ය.

මීට දෙපෝයකට උඩින්, "මං ගිහිං එන්නං" කියා සමුගත් මා, බ්ලොග් එක පැත්තට ආවේ ඊයේ ය. කලිං පෝස්ටුවේ ප්‍රතිචාර වලට උත්තර දෙන්නට දවස් එකහමාරක්ම ගත උනේ ය. අලුත් තැන මට තවම හරිහමං අන්තර්ජාල පහසුකම් නැත. ඇත්තේ තප්පරෙං තප්පරේට එරර් මැසේජ් විකසිත වන, කෞතුකාගාර දෙපාර්තමේන්තුවට යැවීමට ඉල්ලා ඇතත් දුන්නේ නැති පෙන්ටියම් හතරේ පරිගණකයක් විතරය. ඉතිං සූධීහු කමන්ඩ ය.

මොකද, මං හිතාගෙන ඉන්නෙ, මෙතන වැඩ කරලා, මගෙ උපරිම දායකත්වය දීලා, මෙතන අත්‍යාවශ්‍ය පුද්ගලයෙක් බවට පත්වුනායිං පස්සෙ මට ඕනෙ කරන දේවල් ඉල්ලන්ඩ ය. එතකොට ඒවා මං උපයාගත්තා වෙන අතර, ඉහළ උදවියට "එව්ව දෙන්ඩ බෑ" කියන්ඩ බැරි තත්ත්වයක් එන්නේ ය.

එතෙක් මට ‍ගොඩක් බ්ලොග් වලට එන්ඩ බැරි වෙයි ය. මට මගඇරෙන එව්ව ගැන හිතෙන කොට මට මං ගැනම දුකයි ය. සුරංග මල්ලිගෙ චූටි මැණිකෙ පොළොස් උයන හැටි කියෙව්වෙත් ආපදා සහන වැඩේට යන ගමං ය. ඒක මං සෑහෙන දෙනෙකුට පෙන්නුවෙමු ය. පට්ට පෝස්ටුවකි ය.

මට ලැබුණ අලුත් තැන ගොඩක්ම හොඳය. මං බලාපොරොත්තු උනාට වඩා අන්තිම ඉහළය. එතන ස්ටාෆ් එක වැඩ සහ දැනුම අතිං මාර ‍පොහොසත් ය. ඒ අය මිනිට් එකක් දානකොට, කාරණාව කෙටියෙං කියා, ඊට අදාළ චක්‍රලේඛ ආදී විධීවිධානත් කියා, යෝජනාත් කර, දානවය. කාර්යාල ක්‍රම තිතටම වෙනවාය. මිනිට් වල මෙන්ම ලියුං වල ද හරස් සඳහන් කරනවාය. ඒවගේ උදවිය එක්ක වැඩ කරන්ඩ බොහොම ලේසි ය.

ඒවගේම අපේ අතිරේක ලේකම් මහත්තයත්, හරිම නිවිච්ච මනුස්සයෙකි. තමුං වැඩ ගොඩගහගෙන කරන අතරෙ, මං අලුත් නිසා වැඩ පුහුණුවෙනකල් කියා ටික ටික පොඩි පොඩි වැඩ මට එවනවා මිසක, තමංගෙ වර්ක් ලෝඩ් එක මට පවරා දුන්නේ නැත. කොටිම්ම තාත්තෙක් වගේය.

අන්තිම වශයෙන් කියන්ට තියෙන්නේ, අලුත් පෝස්ට් එක (මං කිව්වෙ අලුත් තනතුර) නිසා, අර කලිං ලිපියෙදි මෙන්ඩ කිව්ව වගේ මගෙ වෙනස්කම් වගයක් වෙනවාය. එව්වා පහළින් කියා දක්වන්නෙමි ය.

1 අද පටන් තමුන්නාන්සෙලා මට "ඔපිසර හාමුදුරුවෝ" කියා ඇමතිය යුතුය.
2 මගේ ආදර බර බාරියාව "ඩ්‍රැකියානි මුදියන්සෙ හාමුරුවෝ" නමින් ඇමතුම් ලබනු ඇත.
3 අපේ අම්මා "ඩිංගිරි හාමුදුරුවෝ" වෙන අතර,
4 අපේ ගෙදර බල්ලා ගැන කීමෙදී "චූටි කුකූ උන්නාන්සෙ" කියා කිය යුතුය.

(උදාහරණයක් කියතොත් - "වලව්වෙ කවුද, උන්නාන්සෙ කයිද වළඳයිද?" කියා අහගෙන අපේ ගෙදරට ආ යුතුය.)