රුහිරෙන් පුදමි - තුන්වන කොටස

පූර්විකාව

පළමුවෙනි කොටස

දෙවෙනි කොටස

‘‘...... මම අහල යවපු ඩිපාට්මන්ට් එකේ කීප දෙනාගෙන් තවම තොරතුරක් ලැබුනෙ නෑ.’’ විකුම් කීවේය. ‘‘මං ඇතුලෙ උන්නනම් මොනවහරි දැනගන්න තිබුණ. මේක මේ විදිහෙ දෙයක් වෙච්ච පළවෙනි වතාව වෙන්න බෑ.’’

මිතුරෝ දෙදෙන ගුරු පාරක් දිගේ ඇවිද යමින් සිටියහ. උදෑසන වුවද හාත්පස වූයේ මළාණික බවකි. පාර දෙපස වූ විවිධාකාර තාප්ප වලින් සහ මල් වැට වලින් නිවාස සිරගතවී ඇති බවක් පෙනුනි.

‘‘...... වැඩ කරලා පුරුදු වෙච්ච මිනිහෙකුට වැඩක් නැතුව ඉන්න එක තරම් අමාරු දෙයක් තවත් නෑ මචං. ඉන්ටඩික් කරපු එකෙන් මට ලැබුණ ලොකුම දඬුවම ඒක. ඒකයි ගොඩක්ම මං මේකට අතගැහුවෙ. ඒක නෙවෙයි, .....’’ විකුම් තම මිතුරා දෙස හැරුණි. ‘‘අපි මේ මිනීමරුවා හොයාගත්තහම, උඹ මොකද කරන්නෙ?’’

අකිල හිස ඔසවා තම මිතුරා ගේ මුහුණ බැලීය. එහි වූ සංකීර්ණ හැඟීම් මාලාව දුටු විකුම් තවදුරටත් පැහැදිළි කීරීමට ඇති දේ යටපත් කර ගත්තේය.

සමර පැහැගැන්වූ උස් තාප්පය මැද වූ සුදු පැහැ යකඩ ගේට්ටුව සුළු තල්ලූවකින් විවර කරගනිමින් දෙදෙනා ඇතුල් වූහ. පියගැට දෙක, තුන නැඟ බරාඳයට ගොඩවූ විකුම්, එහි දොර අසළ වූ ස්විචය තද කළේ ය. ගොඩනැගිල්ලේ කොහේදෝ සිට සීනු හඬක් නැගිණ. තම මිතුරාට අනුව බරාඳයට පිවිසි අකිල, මුල්ලක වූ පුටුවක අලස අන්දමින් වාඩි විය.

විකුම් නොඉවසිල්ලෙන් බලා සිටියේ ය. පියන් හතරකින් යුත් දැවැන්ත ලී දොරෙහි, මැද පළු දෙකෙහි වූයේ පැරණි ව්‍යාකූල ජාලාකාර කැටයමකි.

යමෙකුගේ පියවර හඬ ඈත සිට දෝංකාර දෙමින් ඇසෙන්නට විය. පැකිළෙනසුළු බවක් දැක්වූ එම පියවර, දොර අසළට විත් නැවතිණ.

‘කටස්’ හඬින් මහ දොරේ ඇතුළත දොර පියනේ අගුල විවර විය. ඉන්පසුව පිටත දොර පියන.....

ජාලාකාර කැටයම සහිත දොරපළුව යන්තම් විවර වී, සරළ සන්සුන් මුහුණක් දිස්විය.

‘‘කවුරු හම්බවෙන්නද?’’

විකුම් වහා ඒ වෙත හැරිණ. ‘‘ලොකු සිස්ටර්ව’’

දොර පළුව සෙමෙන් සෙමෙන් විවර විය. සුදුවත හැඳගත් මැදිවියේ කන්‍යා සොයුරියක් එලියට ආවාය. අකිල තිගැස්සෙමින් පුටුවෙන් නැගිට්ටේය.

‘‘මම තමයි, ලොකු සිස්ටර්.....’’

‘‘අපේ දුරින් ඤාති වෙන නංගි කෙනෙක්...... මෙහෙ නැවතිලා ඉගෙන ගත්තා.’’ විකුම් සෙමෙන් කීය. ‘‘ආරංචි වුනා එයා.....’’

‘‘කවුද?’’

‘‘නෙල්කා’’ ඔහු අකිල දෙස බැලූවේ නැත.

‘‘හ්ම්, ඔව්..... දැනුම් දෙන්න කවුරුවත් හිටපු බව අපි දැනං උන්නෙ නෑ.’’

විකුම් මඳ සිනාවක් නැගීය.

‘‘පත්තරෙන් දැනගන්න ඇති?’’

‘‘...........’’

‘‘එන්න, වාඩිවෙන්න.’’ කන්‍යා සොයුරිය බරාඳයට පසෙකින් තනා තිබූ කුඩා සාලය වෙත ඔවුන් කැටිව ගියාය.

සාලය ප‍්‍රමාණවත් වූයේ ස්ටූලයක් වටා වූ පුටු හතරකට පමණි. බිත්තියේ වූ එකම ජනේලය තදින් වසා අවුරා තිබිණ. කන්‍යාරාමය හා සාලය අතර සම්බන්ධය ඇති කළ එකම ‍දොරත්......

විකුම් ඉඩක් ලද සැණින් අකිල දෙස බැලී ය. මියගිය මුහුණක නගා ගත හැකි අන්දමේ අසීරු සිනහවක් පෑ අකිල ඉවත බලා ගති.

‘‘වාඩිවෙන්නකො...... මම එන්නම් ඉක්මණට......’’ කන්‍යා සොයුරිය කඩිසර ගමනින් නික්ම ගියාය. 

දෙමිතුරෝ ඉඳගත්හ, එකිනෙකාට මුහුණලා......

නිහඬ, නිසංසල කාලච්ඡේදයක අවසානයේ කන්‍යා සොයුරිය ආපසු ආවාය, බන්දේසියක් අතැතිව.... එය සෙමෙන් ස්ටූලය මත තබමින් ඈ වාඩි වූවාය.

වදන් වලට අවකාශ නොදුන් මොහොත් කිහිපයක් තිස්සේ මිතුරෝ දෙදෙන සෙමෙන් උණු තේ උරා  බොන්නට වූහ.

අකිල නැගී සිටියේ ය..... අඩක් හිස් තේ කෝප්පය බන්දේසිය මත තබමින්.....

‘‘මං...... ගිහින් එන්නම්’’ ඔහු විකුම් දෙස දුබල බැල්මක් හෙළීය. විකුම් තේරුම්ගන්නාසුළු විය. නමුත්, කිසිත් නොකීය.

අකිල දෑතින් හිසකෙස් අවුල් කරගනිමින් පාරට බැස්සේය.

---------------------------------------

අවට හෙවුණු දැවැන්ත ගස් වල මුදුන් මල හිරු රැසින් රත් පැහැ ගැන්වී තිබුණේ ලෙයින් නැහැවුණා සේය. ගස් දෙපෙළ අතරින් අඳුරු ගුරු පාර වංගු ගැසෙමින් දිව ගියේ ය. පාර මැදක වූ සිමෙන්තිමය හතරැස් බවින් යුත් බෝක්කුව යටින් දිය පහර ගලා ගියේ ය. නිදැල්ලේ.... විසිර තිබූ ගල් අතරින්, මුව පුරා සිනාසෙන්නාක් මෙන් හඬ නඟමින්..... ගස් අතරින් පෙරී ආ හිරුගේ අවසන් රැස් දහරින් දිය පහර රිදීමය දිස්නයක් ගති.

දියපහරට ඉහළින්, සිමෙන්ති බැම්ම මත දෙමිතුරෝ වාඩි වී උන්හ.

‘‘මට හෝඩුවාවල් දෙකක් හම්බවුනා.....’’ විකුම් තමා අත වූ ඉටි බෑගය දිග හැරියේය. එතුළින් ඔහු අඩියක් පමණ දිග, වියළීගිය සිහින් දඬු දෙකක් ඉවතට ගති.

‘‘මේ නෙල්කගේ සිරුර රූම් එකේ තිබිල හොයාගන්නකොට එයාගෙ අතේ තිබ්බ රෝස මල් වල නටු දෙකක්.’’ ඔහු ඒවා අකිල වෙත දිගු කළේ ය. ‘‘මම  ඕවා හොයාගත්තෙ කොන්වන්ට් එකේ කුණු ගොඩෙන්. දැනට වැඩි වැදගත්කමක් නැතුවට පොඩි කරුණු කීපයක් අපිට දැනගන්න පුළුවන්  ඕවයින්.....’’

‘‘මොනවද.....?’’ අකිල ඇසීය, නළල රැළිගන්වමින්..... ‘‘මේවයෙ මල් වේළිලා හැළිලා ගිහින්. අඩුගානෙ කොළයක්වත්, කටුවක්වත් ඉතුරු වෙලා නෑ.’’

‘‘ඒව තිබුණත් ඒතරම් වැදගත්කමක් නෑ. පොඞ්ඩක් බලපං  ඕවයෙ මුල් දිහා...... මොනවද කියන්න පුළුවන්?’’

අකිල දෑස් සිහින් කොට, ඉතා සියුම් ලෙස රෝස නැටි පරීක්ෂා කළේ ය. අවසන ඔහුගේ දුර්මුඛ මුහුණ දුටු විකුම්ට හිනා ගියේ නිතැතිනි.

‘‘උඹේ ඇස් හුරු වෙලා නෑනෙ ඔය වගේ දේවලට.....’’ ඔහු සිනාව නවතා ගනිමින් කීය. ‘‘ඒ තරම් සියුම් වෙන්න  ඕන් නෑ. බලපං ඔය රෝස නටු කපල තියෙන හැටි.’’

‘‘ටිකක් ගොරෝසුවට වගේ.....?’’ අකිල මල් නටු දෙස නැවත බලමින් කීවේය.

‘‘ඔව්.....’’ විකුම් අනුමත කරමින්..... ‘‘කැපුනට වඩා කැඩිලා ගිය ගතිය වැඩියි. පැහැදිලිවම මොට්ට තලයකින් කපල තියෙන්නෙ.’’ ඔහු අකිල ගේ අතින් එක් නටුවක් ගත්තේ ය. ‘‘......නිරීක්ෂණයෙන් ඒක කියන්න පුළුවන්. අත්දැකීමෙන් කියන්න පුළුවන්, පෙන් නයිෆ් එකක්..... ඔව්, ගොඩක් වෙලාවට යකඩ පෙන් නයිෆ් එකක්..... නිගමන කීපයක් ඒකෙන් ලබා ගන්න පුළුවන්. කවුරුහරි මේ මල් කොහෙන් හරි කපාගෙන තියෙනවා. ඒක කරල තියෙන්නෙත් හදිස්සියෙන්. මේ නටු කැඩිලා තියෙන විදිහෙන් තේරෙන්නෙ ඒකයි. මේ මල්, කඩේකින් අරන් තිබුණනම් අපිට මූව අල්ලගන්න ලේසි වෙන්න තිබුණා.......

‘‘ඒ නිසා ඒකෙන් දැනට ඇති වැඩක් නෑ.’’ විකුම් ඉටි බෑගය තුළින් කුඩා කඩදාසි උරයක් ඉවතට ගති.

‘‘මට නෙල්කා අන්තිමට ඇඳන් උන්නු නයිටිය පෙන්නුවා. ඒකෙන් මම හොයාගත්තා දේ....’’ ඔහු ප‍්‍රවේසමෙන් උරය තුළට ඇඟිලි දෙකක් රුවා, කුඩා රවුම් යමක් ඉවතට ගත්තේ ය. ඒ දෙස විමසිලිමත්ව බැලූ අකිල, දුඹුරු පැහැයට හැරුණූ වියළී ගිය, කුඩා කොළයක්..... පැළෑටියක කොළයක් බව දුටුවේය.

‘‘මේක නයිටියෙ පහළ වාටියෙ ඇළිල තිබුණෙ.’’ විකුම් තම මිතුරා ගේ මුහුණ දෙස බලමින් කීය. ‘‘මේකෙන් අපිට නෙල්කා අන්තිමට හිටපු තැන අනුමාන කරන්න පුළුවන්......’’

‘‘ඒ කොහොමද?’’ අකිල මිතුරාගේ අතින් එම කුඩා කොළය ගෙන, එදෙස පරීක්ෂාකාරීව බැලීය.

‘‘ටිකක් හිතපං ඔය මොන කොළයක්ද කියලා.....’’

‘‘ම්..... හරියටම කියන්න බෑ...... වල් පැළයක් වගේ’’

‘‘ඔය මචං මිනීමල් ගහක කොළයක්’’

‘‘මිනීමල් ?’’ අකිල නළල රැළි ගැන්වීය. ‘‘ඒත් ඒකෙන් කොහොමද.....?’’

‘‘මේ පැත්තෙ කිසිම තැනක මිනීමල් වවන්නෙ නෑ.’’ විකුම් මඳසිනා පාමින් අකිල දෙස බැලීය. ‘‘කොහෙවත් ඔය මිනීමල් ඇත්තෙ නෑ, කනත්තෙ ඇර’’

‘‘කනත්තෙ.....! එතකොට.....?’’

‘‘තවම අපට ප‍්‍රශ්න ගොඩක් ඉතුරුයි’’ විකුම් නැගිට සිටගත්තේ ය. ‘‘ඒක නෙවෙයි. අර කවුද.....?’’

‘‘කෝ.....? කොහෙද?’’ අකිල, තම සගයා නෙත් යොමා ගෙන සිටි දෙස පරීක්ෂාකාරීව බැලීය. ‘‘මට කවුරුවත් පේන්නෙ නෑ.’’

‘‘ඔහෙ නෙමෙයි, අපේ වම් පැත්තෙ ..... අර වංගුව ගාව..... පේන්න බලන්න එපා.....’’

අකිල නෙත් කොණින් ඒ දෙස බැලීය. ඔවුන්ට යාර විස්සක් පමණ ඈතින් දැවැන්ත ගසක සෙවණ යට, උසැති මැදිවියේ මිනිසෙක් විය. ඔහුට වූයේ සර්පයෙකුගේ වැනි ගුප්ත නිසලත්වයකි. දිළිසෙන පුළුල් දෑසින් ඔහු තරුණයන් දෙස බලා සිටියේ ය. නිකටෙහි සිට දෙපතුළ දක්වා තද කළු පැහැ ඇඳුමින් වැසී සිටි ඒ මිනිසාගේ සුදුමැලි සම කැපී පෙණින.

‘‘අපි ඒපැත්තට හෙමින් හෙමින් යමු’’ විකුම් මිමිණීය. දෙදෙන සෙමෙන් සෙමෙන් එදෙසට ඇවිද යන්නට පටන් ගත්හ. අද්භූත මිනිසා ක්ෂණිකව ආපසු හැරිණ. දිගු සිහින් සැරයටියකට බර වෙමින්, ඔහු ඉදිරියට පිය නඟන්නට විය. තරුණයන් තමා ළුහුබඳින බවට හැඟීමක් ඔහු තුළ වූ බව, ඔහුගේ ගමන් වේගයෙන් ම පෙණින.

‘‘මොකද කරන්නෙ.....?’’ අකිල හතිළෑය. ‘‘දුවල ගිහින් අල්ල ගමුද?’’

‘‘අල්ල ගෙන මොනව කරන්නද මචං.....? එහෙම කරන්න බෑ. එතකොට ඔක්කොම වරදිනවා.’’

දෙමිතුරෝ ගුරු පාරේ අඳුර මැද නැවතුණහ. අද්භූත අමුත්තාගේ උස් සිහින් සේයාව කළු පැහැ විස්මයාර්ථ ලකුණක් සේ ඈත නොපෙනී යමින් තිබිණ.

‘‘හ්ම්..... ම්..... මොකද උඹ හවස කරන්නෙ.....?’’ විකුම් ඇසීය.

‘‘මොකුත් නෑ’’

‘‘එහෙනම්..... යමුද රෙස්ටුරන්ට් එක පැත්තෙ? මගෙ රූම් එකටත් ගිහිල්ලා.....’’

අකිල හිසින් එකඟ විය.

-----------------------------------------

අකිල දොරගුලෙහි යතුරු කට සොයාගත්තේ අසීරුවෙනි. බෝතලයේ බලපෑම ඔහුගේ අත පය සරළ චලනයන්ට හුරු කර තිබිණ. වැතිරගැන්මට නොඉවසිළිමත් වූ හිස..... එල්ලාවැටුනු ඇසිපිය.....

දොර පියන සෙමෙන් විවර විය. සාලයට ඇතුල් වූ අකිල, විදුලි පහන දැල්වීමට සිතුවේ නැත. ඔහු දෙපා අද්දමින් ගොස් කාමරයට ඇතුල් විය. ඔහුගේ පයේ යමක් හැපුනේය. ඉන් ඉවතට අඩිය තැබූ විට, එතැන තවත් මොකක්දෝ තිබිණ. මවිතයට පත් අකිල බිත්තිය පුරා අතපත ගා, අවසන විදුලි පහන දැල්වීය.

නිවස මුළුමණින්ම අවුල් කර දමා තිබිණ.

තරුණයාගේ දෙනෙත් විස්මයෙන් ඇයී ගියේ ය.

මීළඟ කොටස...

----------------------
පින්තූරය ගත්තෙ - http://mysteriousuniverse.org/wp-content/uploads/2012/11/dark-night.jpg