මෞඉ ගෙ සරුංගලේ - පොලිනීසියානු ජනකතා අංක 3

මෞඉගෙ කතා ලියල ඉවරද? තව ලියනවද? ආදි වශයෙන් අපේ කන්තෝරුවේ සහ බ්ලොග් අවකාශයේ පාඨකයන්ගෙන් ආව ජීවිත තර්ජන නිසා තවත් කතාවක් ලියන්න තිබුණු කම්මැලිකම මැඩගන්න පුළුවන් වුනා.

මුලිම්ම කියන්න ඕනෙ, මං කලින් කොටස් වල මෞඉගෙ නම ලියපු විදියට වඩා මේ විදිය නියම උච්ඡාරණයට කිට්ටුයි. කෙනෙක්ට මේක කියන්න පුළුවන්, මව්වි කියල, මයන්න කියද්දි කට රවුම් කරල වි යන්න කියද්දි ව ශබ්දය යන්තම් පිට කිරීමෙන්.

මඕරි ජනශ්‍රැතිය අනුව මෞඉට කුරුල්ලෙකුගේ වෙස් ගන්න පුළුවන් කම තිබුණා. එයා අත්තටු වල උදව්වෙන් ගින්දර හොයාගත්ත හැටි අපි කලින් කියෙව්වා.

හවායි ජනකතාවක තියෙන හැටියට, මෞඉ තමන්ගෙ පියාඹන අත්දැකීම් එක්කම තමන්ගෙ නිර්මාණශීලීත්වය හැරෙව්වා සරුංගලයක් හදන්න. එයා අත්හදා බැලීම් ගණනාවකට පස්සෙ විශාල සරුංගලයක් හැදුවා. ඒක කොච්චර ලොකුයිද කිව්වොත්, එයාගෙ කාලෙ දකින්න තිබුණු ලොකුම ගෙදරටත් වඩා විශාල වුණා.

https://i.stack.imgur.com/2d0nV.png

ඒ සරුංගලය උඩ අරින්න එයා ගොඩාක් දිග යොතක් ඇඹරුවා, ඔලෝනා ගස්වල කෙඳි වලින්. සරුංගලයටයි, යොතටයි මෞඉ එයාගෙ මායා බලය ආරෝපණය කළා. ඒත් උඩඅරිද්දි ඒ සරුංගලේ නැගුනෙ හරිම හෙමින්. සුළඟ ඒක උඩට අරං යන්න එච්චර කැමැත්තක් දැක්වුවේ නැති බව පෙනුණා.

හවායි දූපතේ තිබුණු විශාලතම මිටියාවත වුණු, වායිපියෝ වල ජීවත් වුණු පූජකවරයෙක් මෞඉට මතක් වුනා. ඒ පූජකයගෙ නම කලෙයියොකු (Kaleiioku). එයා ළඟ තිබුණා ඉපු-මකනිය ක මෞමෞ නම් ලබු කැටයක්. ඒ නමේ තේරුම තමයි “සදාතනික සුළඟේ ලබු කැටය“. ඒ ලබු කැටය තුළ කලෙයියොකු සුළඟ හිර කරගෙන හිටියෙ. එයාට හිතුණොත් විතරක් එයා සුළඟ ලබු කැටයෙන් නිදහස් කරනව. ආපහු එයාට හිතුණහම සුළඟ ලබු කැටය තුළ හිරකරගන්නව.

මෞඉ කලෙයියොකු ට කතා කරලා; ලබුකැටය ඇරලා, සුළඟ නිදහස් කරලා, හීලෝ වලට එවලා එතනින් වයිලුකු ගඟ දිගේ එවන්න කියල කිව්වා. එයා සරුංගලය උඩ යවලා, යොත අල්ලගෙන හිටියෙ ඒ ගඟේ ඉවුරෙ. සුළඟ ටිකෙන් ටික හමාගෙන එද්දි, මෞඉ තමන්ගෙ දෙපය බිමට තෙරපාගෙන වැර ගත්ත තැන තවමත් එයාගෙ පා සටහන් තියෙනව කියල ස්වදේශිකයො කියනව.

සරුංගලය උඩ යන්න යන්නම, මෞඉ සිංදුවකින් කෑගහල කියන්න ගත්තා, වයිපියෝ නිම්නයට ඇහෙන්න.

“ සුළඟේ, වයිපියෝ සුළඟේ,
කලෙයියොකුගේ ලබු කැටේ ඉන්නා
ලබුකැටෙන් නිදහස් වී එන්න
සුළගේ, හීලෝ හි සුළඟේ,
ඉක්මණින්, ශක්තිමත් වෙමින් එන්න “

කලෙයියොකු පූජකයා ලබුකැටේ මූඩිය විවර කරළා ඒ ඇතුළෙ තිබුණු හීලෝ හි බලවත් සුළඟ මුදා හැරියා. ඒ සුළඟ මුහුදු වෙරළ දිගේ හමාගෙන ඇවිත් හීලෝ බොක්කට එද්දි, එයාලට මෞඉගෙ කටහඬ ඇහුණා.

“සුළගේ, හීලෝ හි සුළඟේ,
මා වෙතට ඉක්මණින් එන්න“

විශාල කළබලේකින් හමාගෙන ආපු සුළඟ කඳුකරය පැත්තට හැරුණා. වයිලුකු ගඟේ දුර්ග සහ උස් ඉවුරු අතරින් තෙරපිලා ගිය සුළඟ, එතනින් උඩට නැග්ගා, ඒ සුළං පාරට මෞඉ උඩ ඇරපු දැවැන්ත සරුංගලේ අහුවුනා. සරුංගලේ නොසෑහෙන වේගයකින් උඩට ඇදිලා යද්දි මෞඉ සතුටින් උඩපැන්නා. එයාට යොත අල්ලගෙන ඉන්න සෑහෙන මහන්සියක් වෙන්න සිද්ධ වුනා. ඒත් එයා සතුටින් ආයෙත් කෑගැහුවා,

“සුළගේ, හීලෝ හි සුළඟේ,
හනික කඳුකරේට එන්න“

මුහුදේ තමන්ගෙ අණසක පතුරුවාගෙන හිටපු දැවැන්ත සුළං රැළි ඔක්කොම ගොඩබිමට හැරුණා. සුළඟ මෞඉගේ ඇඟේ වදිමින් උඩට නැංගා.

සරුංගලය හදල තිබුණෙ මෞඉගෙ අම්මා හදපු ශක්තිමත්ම කපා රෙදි වලින්. ඒක ඉරුණෙ නෑ. ඒත් උපරිමයටම බොකු ගැහුණා සුළඟෙ වේගයට. මෞඉ අඹරපු යොතත් ඒකට ඇදෙන්න පුළුවන් උපරිමයට ඇදුනා. ඒත් සතුටින් මත් වෙලා හිටපු මෞඉ කෑගැසීම නැවැත්තුවෙ නෑ. අන්තිමේ සරුංගලේ යොත කැඩිලා, ඒක ගහගෙන ගියා දූපතේ ගිණිකඳු තියෙන පැත්තට.

මෞංට කේන්ති ගියා. එයා කඳුවලට උඩින් පැන පැන දුවන්න ගත්තා සරුංගලය පස්සෙන්. ඒ කන්දක් අඩි දාහතරදාහකට වඩා පළලයි. පිමි හයකින් විතර පස්සෙ මෞඉ හිටියෙ ගෙදරින් මයිල හැටක් විතර ඈත, සරුංගලය බිමට පාත් වුණු තැන. මෞඉට වේගයෙන් දුවන්න පුළුවන්කම තිබුණා. එයාට කිව්වෙ මෞඉ-මාමා (වේගවත් මෞඉ) කියලයි.

ආපහු ගෙදර ආවට පස්සෙ මෞඉ පරිස්සම් වුනා ඊළඟට සරුංගල් යවන්න සුළඟට ආරාධනා කරද්දි. හවායි වැසියො එයාගෙ වීරකම දැකලා ඒකෙන් යමක් ඉගෙන ගත්තා. සරුංගලයක් උඩ යවන්න සුදුසු වුනේ වියළි කාලගුණයක් සහිත දවසක්. ඉතින් ඒකෙ අනිත්පැත්ත තමයි, සරුංගලයක් උඩ යවල තියෙනවනම් ඒ කියන්නෙ, වැස්සෙන් කරදරයක් නැතුව කපා රෙදි වේලගන්නයි අනික් එළිමහන් වැඩ කරගන්නයි ඕනෙතරම් කාල වේලාව තියෙනව කියන එක. ඉතින් කඳුකරයෙ සරුංගලයක් උඩ පාවෙනව දැක්කොත් ඒඅය කියන්න පුරුදු වෙලා හිටිය, “අන්න මෞඉ සරුංගලයක් යවල“ කියල. ඒ අය විශ්වාස කරනව ඒක උඩ යවල මෞඉ ඒකෙ යොත වයිලුකු ගඟේ ඉවුරෙ තියෙන ගලක ගැටගහල තියෙනව කියල.

සරුංගලෙයි සුළඟෙයි ශක්තියෙන් මෞඉ වැඩක් ගන්න හිතුවා. එයා ඒක එයාගෙ කඳන් දෙකේ ඔරුවට ගැට ගැහුවා. හරි පැත්තට සුළඟ තියෙනවනම්, ඒ ඔරුව ගොඩක් වේගයෙන් ගමන් කළා. ඉතාම ඉක්මණට මෞඉට යන්න ඕනෙ තැනට යන්න පුළුවන් වුනා.

මෞඉ මියගියාට පස්සෙ, (ඒක වෙන දවසක කියන්න වෙන්නෙ.) එයා හවායි දූපත්, නවසීලන්ත දූපත් එහෙම මුහුදෙන් උඩට ඇදල ගත්ත බිලීකොක්ක වයිලුකු ගං ඉවුරෙ ලාවා අතරෙ තැන්පත් වෙලා ගල් ගැහුණු පාෂාණයේම කොටසක් බවට පත් වුනා. ගඟේ ඉහළ තියෙන වා-කෞහි කියා නම් කරපු දිග ගල් දෙකක් මෞඉගෙ කඳන් දෙකේ ඔරුව කියල විශ්වාස කරනව. කඳුකරයෙ මෞනා කියා සහ මෞනා ලොආ අතර තියෙන පැතළි බිම්කඩ, අහසින් බිමට වැටුණු මෞඉගෙ සරුංගලය කියා විශ්වාස කරනවා.

තවත් කතාවක් බලාපොරොත්තු වන්න.

කලින් ලියපු මෞඉගෙ කතා මේං:

01. මෞඉගෙ කතා - පොලිනීසියානු, මඕරි ජනකතා

02. මෞඉ ගැන කතා - පොලිනීසියානු ජනකතා - දෙවැනි කොටස