අද ඉපදෙන නැවුම් ලොවට හිරු දෙවියනි වරම් දෙන්න

හාත්පස පරිසරය, භූමි දර්ශනය සැතපුම් ගාණක් ඈතට... ඈතට දැකගන්නට පුළුවන් වන තැනකට අපට යාගන්න පුළුවන් වුනොත්, අපේ සාමාන්‍ය ජීවන රටාවත් එක්ක, ඒක අපිට අත්දකින්න ලැබෙන දුර්ලභ සිදුවීමක්...

බතලේගල කන්ද මුදුනෙ තියෙන ගල් ගුහාවක, සපත්තු, ජර්කින් දාගෙන සීතලේ ගැහි ගැහී නිදාගෙන හිටපු අපි, ඉර නැගෙන්න කලින් අවදි වෙලා, හාත්පස මීදුම් වළාකුළින් වැහිච්ච කඳු මුඳුන දැක්කහම හිතට ආව සංකීර්ණ හැඟීම් මාළාව තාමත් මතකයි. ටිකෙන් ටික ඉර නැගෙන්නට ගනිද්දි, ගස්වල කොළ, දළු, මල්, බිම, මහපොළොව, පින්නෙන් පෙඟුණු තණකොළ, ගල් කැට... මේ හැම දෙයක්ම දීප්තිමත් වෙන්නෙ හරියට හිරුගෙ ස්පර්ෂයෙන් ප්‍රබෝධමත් වෙමින් අවදි වෙන්නා වගෙයි.

ගල් කුළ වටා රොක්වෙලා තිබුණ මීදුම ටිකෙන් ටික, තැනින් තැනින් තුනී වේගෙන එද්දි, පහළ මිටියාවත දිහාට ඇගිල්ල දික්කරපු රංග, ‘ජෙන්ට්ල්මෙන්, ප්‍රොමිස් ලෑන්ඩ්..!‘ කිව්වෙ හරියට සීනායි කන්ද මුඳුනෙදි කිරියෙන් පැණියෙන් ඉතිරෙන ඊශ්‍රායෙල් - පලස්තීන භූමි භාගය මෝසස් ට පෙන්නුව දෙවියන් වහන්සේ වගෙයි. ඇත්තටම අළුයම ඒ වගේ දීප්තිමත්, උණුසුම් හිරු එළියෙන් පිබිදීගෙන එමින් තිබුණු පරිසරයක් කොහොමත් සශ්‍රීක සෞභාග්‍යයෙන් පිරුණු බිමක් හැටියටයි පෙනුනෙ.

බතලේගල කන්ද මුදුනෙ ඩ්‍රැකියයි, රංගයි. පින්තූරෙ ගත්තෙ අශෝක හෙවත් අපේ මාළුකාරයා

ඒ හැගීම් වල දියුණු අවස්ථාවක් ගිය අලුත් අවුරුද්දට ගමේ ගියපු වෙලේ අත්දකින්න ලැබුණා. උදෑසන හිරු එළියෙන් සීතල පහව යමින් සිරුරු උණුසුම් වේගෙන එද්දි, කොත්මලේ නදිය අරුණු හිරු එළියෙන් රිදී පාට වේගෙන එද්දි, පුරාණ භාරතීයයන් දියපාරවල් හැම තිස්සෙම සර්පයන්ට සමාන කළේ ඇයි කියන එක වැටහුණා. මිටියාවත හරහා හිනි රිදී ඉරක් වගේ වංගු ගැහෙමින් කොත්මලේ ඔය ගළාගෙන ආවෙ හරියටම දැවැන්ත දිළිසෙන සර්පයෙක් වගෙයි. දෙපැත්තෙ තිබුණු කඳු මුදුන්, දැවැන්ත, ඒත් කුඩාවට දිස්වුණු ගල් පර්වත, වනාන්තර, ගහ කොළ හැම දෙයක්ම හිමිදිරියෙ උදාවෙන හිරුත් එක්ක පිබිදෙන ගතියක් දකින්න තිබුණා.

කොත්මලේ නදිය ඉහළින් නැගගෙන එන හිරු

හිත් ඇතුලේ මොන ප්‍රශ්න, ගැටළු තියාගෙන අවදි වුණත්, ඒවගේ දර්ශනයකින් අපිට අපි කොච්චර කුඩා, නොවැදගත්, නැසෙන සුළු ජීවීන්ද... මේ හාත්පස පැතිරෙන ජීවය, සොබාදහමේ බලවේග මොනතරම් දීර්ඝකාලීනද කියන එක වැටහෙනවා.

අපි මේ කළාතුරකින් අත්දකින දේවල් අපේ මුතුන්මිත්තන්ගේ කාලයෙදිත් මේ විදිහටම තිබුණා. හිරු එළියෙන් නැහැවෙමින් ගහ කොළ, පොළොව, පස් - ගල් කැට, සතුන්, මේ හැම දෙයක්ම හිමිදිරියෙන් අවදි වෙලා, හිරු එළියෙන් උණුසුම් වෙලා, ජීවය ලබාගෙන, හවසට නින්දට වැටුණා. මේ චක්‍රය මේ විදිහටම, අපේ මුතුන් මිත්තන් ගස් මතින් බිමට බැස්ස කාලෙදිත්, දියුණු මානවයන් විදිහට ගම්මාන ඇති කරගත්ත කාලෙදිත් අද දක්වාත්, අපෙන් පසු තවත් කාලාන්තරයක් යනතුරුත්, දිගටම ක්‍රියාත්මක වෙනවා.

අපේ ජීවන රටාවත් එක්ක මේ දේවල් අපිට නැවුම් වුණත්, ඉතාම සරළ ජීවිත ගෙවූ අපේ මීමුත්තන් මේක කොයි විදිහට අත් දකින්න ඇත්ද?

අපේ ඉතිහාසය, ඒකියන්නෙ මානව ඉතිහාසය ගැන තොරතුරු අපට ලැබෙන්නෙ ඉන්දු ඉරානීය ජන කොටස් ගැන තියෙන තොරතුරු ඇසුරින්. ඒ ජන කොටසින් වයඹ දිගට සංක්‍රමණය වූ අය මෙසොපොටේමියාවත්, ගිණිකොණ දෙසට සංක්‍රමණය වූ අය ඉන්දු නිම්නයත් ජනාවාස කළා. ඉන්දු සංස්කෘතියෙන් ඉතිරි වෙලා තියෙන පැරණිම සාහිත්‍යය හැටියට සැළකෙන සෘග් වේදයේ බහුලවම දකින්න තියෙන්නෙ ස්වභාව ධර්මයේ බලවේග දේවත්වයෙන් සැළකීම සහ ඒවා ප්‍රශංසා කරන ගී පැබඳුම්. සූර්ය නමස්කාරය එයින් ප්‍රමුඛයි.

ඒ පුරාණ මිනිසුන්ට තමන්ගෙ ජීවිත, වටාපිටාව ගැන ලොකු බළපෑමක් කළ නියඟ, ගංවතුර, අකුණු, වැස්ස, ආදී දේ පාරභෞතික බලවේග විදියට පෙනෙන එක සාමාන්‍යයි. හැබැයි අනිත් ශිෂ්ඨාචාර වලට වඩා, භාරතීය ශිෂ්ඨාචාරයේ ඒ දේවල් සුන්දර විදිහට දැකපු බව වේද මන්ත්‍ර, යෝග වගේ දේවල් වලින් පේනවා. ඔවුන් කොයිතරම් ස්වභාව ධර්මය වර්ණනා කරනවාද කියනවා නම්, සෘග් වේදයේ තියෙන වර්ණනා, උපමා, අලංකාර ආදිය අද තියෙන සුන්දර ගී පැබඳුම් වලට වඩා සුන්දරයි කියන්න පුළුවන්.

ගහකොළ ආහාර නිපදවන්නෙ හිරු එළියෙන් කියලා, බටහිර විද්‍යාව අපිට උගන්වනවා. වේද සහ ආශ්‍රිත සාහිත්‍යය, අභිචාර වලින් අපේ මුතුන් මිත්තන්ට හුරු කරවලා තියෙනවා, හිරු තමයි පොළොව, ගොවිතැන සරු කරන්නෙ කියලා. සෑම පුරාණ ශිෂ්ඨාචාරයකම මහීකාන්තාව සහ හිරු දේවත්වයෙන් පුදලා තියෙනවා. ඇත්තට හිරු නොවන්නට අපට අව්ව වැස්ස කොහෙන් ලැබෙන්නද? ජල චක්‍රය ක්‍රියාත්මක කරවන්නෙ හිරුයි.පෘථිවියේ කාළගුණික, දේශගුණික විපර්යාස, සෘතු, ශාක පල දැරීම, භෝගවල අස්වනු චක්‍ර... මේ හැම දෙයක්ම පාලනය වන්නේ හිරු ලබා දෙන දායකත්වයෙන්. කොටින්ම මිහිමත ජීවය හටගත්තේම හිරු ගේ ශක්තියෙන් කියලා කියන්න පුළුවන්.

ඉතින් හිරුට කෘතවේදීත්වය දැක්වීම ඕනෙම සත්වයෙකුට කොයිතරම් ගැළපෙනවද? තෛපොංගල් කියන්නෙ ඒ වගේ හිරු දෙවියන්ට කෘතගුණ දැක්වීම වෙනුවෙන් පැවැත්වෙන ඉතාම පුරාණ චාරිත්‍රයක්. ඕනෙම සංස්කෘතියක ඕනෙම අංගයක, මානවයාගේ ජිවිතය පිළිබද ගැඹුරු සත්‍යයක් ගැබ්වෙලා තියෙන බව අවසානයේ අවබෝධ වෙනවා. ඒක හරියට, තාගෝර් ගෙ ‘ගෝරා‘ වගේ විශ්වීය මානවයෙක් බවට පත්වීමක් වගෙයි.

ප/ලි

(පෘථිවියට ජීවය පිට සක්වළකින් ආව බවටත් මතයක් තියෙනවා. ඒ ගැන මෙතන කතා කරන්න අදහස් කරන්නෙ නෑ. ඒ වගේ මතයකින් වෙන්නෙ මූලික ප්‍රශ්නය තව ටිකක් ඈතට ගෙනයාමයි කියන මතය තමා ඩ්‍රැකියත් දරන්නෙ.)