කළුවර... (ගජබින්න නෙමෙයි යකො!)

 මුලිම්ම කියවන්ඩ ආපු කතාව කියවල ඉමුකො...

ඔන්න එකෝමත් එක රටක තිබුණා ගම්පහ කියල ප්‍රදේශයක්. ඒකෙ තිබුණා ගණේමුල්ල කියල හරියක්. මම ඔය කියන කතාව ට පසුබිම් වෙන කාලෙ ගණේමුල්ල කියන්නෙ නිකම්ම නිකං කඩ මණ්ඩියක් විතරයි. ඔය ගණේමුල්ල කඩමණ්ඩියෙ ඉඳල හැතැම්ම දෙක හමාරක් විතර දකුණු පැත්තට වෙන්ඩ තිබුණා, අන්දිරිස් අප්පු කියලා සූර වීර වඩු රාළ කෙනෙකුට රජ්ජුරුවො නීන්දෙ පවරලා දුන්නු ගොරකගහවත්ත කියල ඉඩමක්...

ඔන්න ඔහොම කියනකොට අපේ අනික් කතා කියවල තියෙන උදවියට මතක් වෙන්ඩ ගන්නව සුල මුල.

ඔය අන්දිරිස් අප්පුගෙ මුණුපුරා වෙච්ච විලියොං සිංඥො වාසය කළේ, අන්දිරිස් අප්පු, උන්දැගෙ මස්සිනා වෙච්ච ගොරක යකා එක්ක ගොඩ නගාපු මහ විසාල සොල්දර ගෙදර. විලියොං ආතා, ජීවිකාව හැටියට කළේ කවිමඩු පවත්වපු එක. (එයිට අමතරව කඩයක් කරපු එක, වත්ත පිටිය වගා කරපු එක සහ වඩු කර්මාන්තය කළේ විනෝදාංශ වශයෙන්...) උන්දැ බොහොම දක්ස විනෝදකාමී කවියෙක්. 

"...කවි රස බෙදා අප හැම දෙන සතුටු කළ

කවි යන් හැමට මම පුද දෙමි කෙහෙම්මල..." 

කියල ස්තූති කවියකින් උන්දැ එක කවි මඩුවක් ඉවර කරපු බව, මගෙ අර ඉස්කෝලෙ මහත්තුරු පෝස්ට් එකේ සඳහන් කරපු පොද්දල්ගොඩ මහත්තෙයගෙ නෝන මහත්තෙයට මතක තිබුණා. (මම දවසක් පොද්දල්ගොඩ මහත්තයගෙන් සාම විනිසුරු අස්සනක් ගන්ඩ ගිය වෙලාවක මාත් එක්ක කිව්වෙ...)

විලියොං ආත දවසක් මන්නෙ මුවහත් තියන්ඩ ගත්ත. උන්දැගෙ වඩු මඩුවෙ තිබ්බ, අර පණ්ඩුවාසුදේව කුමාරය සරණපාවාගත්තු භද්දකච්ඡායනා කුමරිය එක්ක ආව කුළ දහ අටෙං එකක් නෙව වඩු කුළේ. ආං ඒ වඩු කුළේ කාෂ්ඨවාහන කුමාරය දඹදිවින් ගෙනාපු ඇමරි ගල. (හෑ...! මයෙ තුං හිතකවත් තිබ්බ එව්වද බොලේ මේ ටයිප් වෙන්නෙ? මේ කී බෝඩ් එක හදාපු කොම්පැනියෙ වැට දිගට ගංජ පැල වත් ඉන්දල තිබ්බද?) ආං ඒ ඇමරි ගලේ උලල තමයි උන්දැ මන්නෙ මුවහත් තිබ්බෙ. හරි ගාණට ගණං කරලා වාර දෙකක් උලල ගත්ත නං, මන්නෙ අවුරුදු පහක් තිස්සෙ කිසි වෙනසක් නැතුව බටර් කපනව වගේ කැපෙන්ඩ ගන්නව. කොහෙ? විලියොං ආත වෙන කල්පනාවක් පිට මන්නෙ තව එක පාරක් වැඩිපුර ඇමරි ගලේ උලලා. 

තමන්ට ගාණ වැරදුනු බව දැනගෙන විලියොං ආතා බොහොම පරිස්සමට මන්නෙ මිට දෑතින් ම අල්ලලා, බොහෝම පරිස්සමට (දෙවරක් පරිස්සමට...)‌ අරං තියන්ඩ උස්සලා ගන්න කොට, ඒකෙ හෙවනැල්ල වැටිලා ඉස්තෝප්පුවෙ තිබ්බ හාංසි පුටුවෙ කකුල් හතරම කැපිලා ගියා.

දැං ඉතිං මොකද කරන්නෙ? උන්දැ පරිස්සමට කොළපත් දහ තුනක ඔතලා, මන්න පිහිය වී පෙට්ටිය යටින් තිබ්බා. ඒ කල්ලා හිටං ඇමරි ගල ගන්ඩ පාත් වෙන කොට, අත බැරිවෙලා, ඇමරි ගල බිම පෙරළි පෙරලි ගිහිං ඉස්තෝප්පුවෙන් මිදුලට වැටුණා.

ආතා, ඒ පස්සෙං ගියා ඇමරි ගල අල්ලගන්ඩ. උන්දැගෙ කකුල ලෙසටම කැපිලා ලේ ගලන්ඩ ගත්තා. ඒ කොහොම ද ඇහුවා? ඇයි අර ඇමරි ගල පෙරලි පෙරලි ගියපු ගොම මැටි පොළොව, ඇමරි ගල ඇතිල්ලිච්ච පාරට මුවහත් වෙලා.

හපෝ වෙච්ච දෙයක්! විලියොං ආතා කකුලට බෙහෙත් දාගෙන ඇවිදිං කරාපු පළවෙනි ම වැඩේ තමා ගොම මැටි පොලොවට ටයිල්... නෑ නෑ ඒ කාලෙ ටයිල් තිබ්බෙ නෑ. රෝස තිරුවාණ ගල් පතුරු අල්ලපු එක.

පස්සෙ මොකද කරන්නෙ, අර ඇමරි ගලත් පරිස්සමට අරගෙන, සුරුට්ටු පෙට්ටියක දාලා, වළ දැම්මා. තව මොක මොකවත් වෙන්ඩ කලිං.

කාලයක් ගත වෙද්දි, අර ඇමරි ගළ වළලපු තැනිං පොඩි පැලයක් පැල වුණා. ඒ පැලේ ටිකෙන් ටික ලොකු වෙලා ආව. ඒකෙ කොළ තනිකර ම කිණිසි වගේ මුවහත්. ඒ ගහ යටිං දුවපු වරත්තු බල්ලෙක්, උගෙ කරුමෙට ඒ වෙලාවෙ ම, වේලිච්ච කොළයක් උගෙ පිටට වැටිලා, බල්ලා දෙකට කැපිලා වැටුණා. 

ආං ඒ වෙලාලෙ තමා කාට කාටත් ඒ ගහේ තිබුණු අනතුරුදායක බව පෙනුණෙ. විලියොං ආතා ගස් කැපිල්ලට දක්ස තමංගෙ බාල පුතා (ඒ කියන්නෙ අපේ බාප්පා - ගුණරත්න) ට අඬ ගහලා කිව්වා, පරිස්සමට අර පැලේ කපල දාහං කියල. 

බාප්පත් මීටර් සීයක් විතර දිග මිටක් ගහපු කැත්ත අරං ගියා ගහ කපන්ඩ. ඇයි ඉතිං ඈතට වෙලා එපැයි ගහ කපන්ඩ. කැත්තෙං ගහේ කඳට එකයි ගැහුවෙ, කැත්තෙ වානේ තලේ දෙකට කැපුණා. ඔය වානේ කැත්ත හදල තිබ්බෙ රේල් පීල්ලක් තලල අරගෙන. එච්චරට හයියයි.

ඒ පාර බාප්පා කරපු වැඩේ තමං කවද හරි කන්තලේ මහ ගස් කපන්ඩ ගෙනියන්ඩ කියල තියාගෙන හිටපු මහ පොරොව ගෙනත් කෙටුවා. දෙකක් කොටන කොට අර ගහේ පතුරක් ගැළවුණා.

පස්සෙ ඒ පතුරෙන් හදාගත්ත කැති තලේකින් තමා ගහ කපල බිම දැම්මෙ. ඔය කියන ගහේ ඇටවලින් හැදිච්ච පැල තමා ඔන්න කැපුංකීරිය කියන්නෙ. අදටත් බලන්ඩ ඇස්වහක් කටවහක් නෑ... කැපුංකීරිය ගහේ කොලේ අගිසි කිණිසි වගේ උල්...

ඔය ගහ වත්ත පහලට ඇදං ගිහිං ගිණි තියල දාන්ඩ කියලා විලියොං ආත තමන්ගෙ පුත්තු තුන් දෙනාට කිව්වා. අපේ තාත්තයි මහප්පයි ගහ පරිස්සමට ඇදගෙන ගියා පහලට. ඒ අතරෙ දර කෝටු, හණසු, පොල් අතු අගිස්, එකතු කරපු බාප්පා හුළු අත්තක් හදාගත්තා. ඒ හුළු අත්ත පත්තු කළා විතරයි පළාතක් ම අන්ධකාර උනා. ඒ කොහොමද? හුළු අත්ත නිවපු බාප්පා ඒක ලෙහල බලද්දි තමයි දැක්කෙ, හුළු අත්ත මැදට වෙන්ඩ තිබුණා කළුවර ගහක කෝට්ටක්.

පස්සෙ පස්සෙ ගමේ ‌ගෙවල්වලට හොරෙක් පනින්ඩ පටං ගත්තා, මහ දවල්. උන්දැ එන්නෙ හුළු අත්තක් අරගෙන. ඒක පත්තු කරපුහාම තිත්ත කළුවරයි. ඉතිං කවදාවත්, කාටවත් හොරාව අල්ලගන්ඩ බැරි වුණා.

ඔන්න ඉතිං දෙවෙනි සෙමෙස්ටරේ අසයින්මන්ට් නං ඉවර උනා. තව සති දෙහෙකිං විතර විභාග පටං ගන්නව. ඒ අතරෙ බ්ලොග්වලට එන්ඩ පුළුවං වෙයි කියල හිතනව. අර මං උඩිම්ම කියන්ඩ ගියෙ ඒක.